مکرون یا لوپن، کدام یک برای ایران بهتر است؟

روزنو :امروز یکشنبه فرانسوی‌ها رئیس جمهور پنج سال آینده خود را از میان امانوئل مکرون و مارین لوپن انتخاب می‌کنند، انتخابی که می‌تواند بر سرنوشت دیگر کشور‌ها از جمله ایران تاثیرگذار باشد.

با فرا رسیدن رای گیری دور دوم انتخابات فرانسه، امانوئل مکرون و مارین لو پن، دو کاندیدای سال 2017 یک بار دیگر وارد رقابت شده اند. اگرچه نظرسنجی ها از برتری نسبی مکرون حکایت دارند، اما لوپن بیش از هر زمانی به رویای ریاست جمهوری نزدیک است. به همین مناسبت روزنامه اسرائیلی «هاآرتص» نگاهی داشته است به مواضع این دو کاندیدا درباره اسرائیل و ایران که در ادامه می خوانید:

دانیل شک، سفیر سابق اسرائیل در پاریس و سخنگوی سابق وزارت خارجه اسرائیل می‌گوید که روابط بین این رژیم و فرانسه در زمان رئیس‌جمهور کنونی «رونق یافته است». او به همکاری‌های زیادی در زمینه‌های علمی، آموزشی، پزشکی و فرهنگی اشاره می‌کند که از زمان به قدرت رسیدن مکرون در سال ۲۰۱۷ گسترش یافته است. او خاطرنشان می‌کند که رئیس‌جمهور همچنین از اسرائیل به عنوان «ملت استارت‌آپ» تحسین کرده است.

البته دو طرف در مورد مسئله اسرائیل و فلسطین همچنان اختلاف نظر دارند: مکرون، مانند همه روسای جمهور فرانسه در دهه‌های اخیر، از راه حل دو کشوری حمایت می‌کند و با شهرک سازی‌های اسرائیل مخالف است. اما همزمان رئیس‌جمهور فرانسه اوایل سال جاری میلادی علیه گزارش عفو بین‌الملل که اسرائیل را «دولت آپارتاید» می‌نامید، موضع گرفت.

در مورد ایران، مکرون - حداقل در گفتار- نسبت به ایالات متحده در مورد برخی موضوعات مرتبط با برجام موضع سخت تری اتخاذ کرده است. در ژانویه و پس از آن که ژان ایو لودریان، وزیر امور خارجه فرانسه از اینکه سرعت مذاکرات «بیش از حد کند» است شکایت کرد، وزارت خارجه ایران فرانسه را «پلیس بد» مذاکرات هسته‌ای نامید.

با وجود این رویکرد به ظاهر سخت، شک معتقد است که اگر زمانی توافقی حاصل شود، فرانسه باید خود را با مواضع ایالات متحده و اتحادیه اروپا هماهنگ کند، حتی اگر همه بند‌های توافق را دوست نداشته باشد.

جورج مالبرونوت، گزارشگر خاورمیانه و تحلیلگر روزنامه فیگارو، سیاست مکرون در خاورمیانه را «بیش فعال و در عین حال عقیم» توصیف می‌کند. به نظر او، مکرون «بیش از حد بی حوصله و جوشی است و هرگز به حرف کسی گوش نمی‌دهد.»

مالبرونوت می‌گوید که به طور کلی، مسئله اسرائیل و فلسطین نسبت به دهه‌های گذشته برای فرانسه اولویت کمتری دارد. او بر این باور است امواج تروریسم که طی سال‌های گذشته به فرانسه رسیده، افکار عمومی فرانسه را تغییر داده است و اکنون بیشتر با اسرائیلی‌ها همذات پنداری می‌کنند تا با فلسطینی ها. افزایش تروریسم در فرانسه همچنین منجر به همکاری گسترده‌تر بین سرویس‌های امنیتی و اطلاعاتی اسرائیل و فرانسه شده است.

اگر مکرون دوباره انتخاب شود، احتمالاً این روند‌ها ادامه می‌یابد و گسترش می‌یابد، حتی اگر هر از گاهی اختلافات سیاسی بین دو طرف بالا بگیرد.

اگر نظرسنجی‌ها درست باشد، مارین لوپن شانس بیشتری نسبت به قبل برای پیروزی و تبدیل شدن به رئیس جمهور بعدی فرانسه دارد. این کاندیدای راست افراطی معتقد است که فرانسه باید تا حد امکان از مداخله در درگیری‌های خارجی خودداری کند و اگر او رئیس جمهور شود، این کشور احتمالا از ائتلاف نظامی ناتو خارج خواهد شد.

موضع لوپن در خاورمیانه در میان فرانسوی‌ها بحث برانگیز است. او از بشار اسد به دلیل مبارزه با تروریسم تمجید می‌کند.

در مورد ایران، او از ابتدا طرف تهران را گرفته و از حق آن برای پیگیری برنامه هسته‌ای غیرنظامی دفاع کرده بود و آن را تنها هدف ایران دانسته بود. با این حال، لوپن در مصاحبه اخیر خود در تلویزیون فرانسه، نسبت به تلاش‌های تهران برای «دور زدن محدودیت‌های برنامه هسته‌ای خود» ابراز نگرانی کرد.

لوپن در سال‌های اخیر برای جلب حمایت جامعه یهودی تلاش زیادی کرده است و مجبور بوده بر تاریخ تاریک یهودی‌ستیزی حزب ملی‌گرا و خانواده‌اش غلبه کند. پدرش، ژان ماری لوپن، یکی از برجسته‌ترین سیاستمداران یهودی ستیز در اروپای پس از جنگ بود. لوپن دختر در تلاش برای فاصله گرفتن از پدر، نام حزب را از جبهه ملی به «اجتماع ملی» تغییر داد و برای جلب نظر رأی دهندگان یهودی فرانسوی موضعی تهاجمی، عمدتا علیه افراطگرایی اسلامی، اتخاذ کرد. این امر همچنین باعث شده است که او حمایت بیشتری از اسرائیل کند.

علیرغم چندین بار تلاش برای دریافت دعوتنامه رسمی برای بازدید از اسرائیل، تل آویو هرگز چنین دعوتی صورت نداد، چرا که به نظر می‌رسد همچنان لوپن را با سوء ظن می‌نگرد که علت آن را می‌توان تاریخچه یهودی ستیزی حزب لوپن و این واقعیت که بسیاری از اعضای آن هنوز هم از چنین مواضعی حمایت کنید دانست.

شک می‌گوید که اگر لوپن رئیس‌جمهور شود، انتظار می‌رود که به موضع سنتی فرانسه در مورد راه‌حل دو کشوری برای مناقشه اسرائیل و فلسطین پایبند باشد. او معتقد است «هیچ تفاوت اساسی در مواضع [دو]نامزد در مورد مسئله اسرائیل و فلسطین وجود ندارد»»