به نقل از دیلی میل، در مستندی در بخش جهانی شبکه خبری "بی بی سی" که واکنش‌های زیادی را برانگیخت لحظه‌ای نشان داده می‌شد که در آن "سایمون بینر" هنگام استفاده از باربیتورات که باعث کما و مرگ او شد در آخرین لحظات عمرش لبخند زد. تماشاگران در حالی که او آخرین پیام اش را برای همسرش پیش از مرگ بیان کرد اشک می‌ریختند. او گفت:"سلام دبی، سایمون هستم. من تو را بسیار دوست داشتم. من لیاقت تو یا هانا یا زوئی (دختران ام) را نداشتم. شما دوست داشتنی و دلسوز بودید و من خیلی اوقات بداخلاق بودم. اما من واقعا دوستت دارم دارم دبی. ما زندگی مشترک شاد و پر از خنده‌ای داشتیم. ما واقعا خوشحال بودیم که یکدیگر را پیدا کردیم. ما در طول ده ماه طولانی وقت داشته ایم در مورد چیز‌هایی صحبت کنیم. این خیلی خوب بود چرا که اگر برای مثال در جریان یک سانحه جان ام را از دست می‌دادم چنین فرصتی پیش نمی‌آمد. ما واقع همه چیز‌هایی را که باید گفته شود را گفته ایم. تو واقعا همسر فوق العاده‌ای برای من بودی دبی و من می‌دانم که تو مرا دوست داشتی و من تو را دوست داشتم. در هر حال زمان می‌گذرد و منتظر هیچ کس نمی‌ماند. دبی خیلی دوستت دارم، خداحافظ". بینر که به بیماری تهاجمی نورون حرکتی مبتلا بود پیش از مرگ در حساب کاربری اش در لینکدین تاریخ مرگ و تشییع جنازه اش را نوامبر ۲۰۱۵ میلادی اعلام کرده بود.

این کلینیک هر هشت روز یک بار به یک تبعه بریتانیایی کمک می‌کند تا بمیرد، اما تعداد کمی از خانواده‌ها آشکارا درباره مرگ عزیزشان در آنجا صحبت کرده اند و اغلب از پیگرد قانونی در بریتانیا می‌ترسند. با این وجود، "مندی" دختر جانت اپل یارد هفته گذشته گفت که مادرش چگونه تصمیم گرفت به زندگی خود پایان دهد و تصاویری از او در یک هواپیما در آخرین سفرش همراه با کپسول اکسیژن را به اشتراک گذاشت. او هم چنین فاش ساخت که بیماران پیش از تصمیم گیری در این باره دو مصاحبه طولانی با پزشکان دارند. هزینه استفاده از خدمات دیگنیتاس ۸۳۸۰ پوند به علاوه حدود ۱۲۰۰۰ پوند برای پرواز یک طرفه بود. مندی اپل یارد می‌گوید او به دو خواهرش درباره برنامه مرگش گفته بود. بعدازظهر پیش از حرکت ما به سوئیس در فوریه ۲۰۲۱ این سه خواهر و برادر می‌خواستند شخصا خداحافظی کنند، اما به دلیل پاندمی کووید مجبور شدند به یک مکالمه ویدیویی اشک آلود از طریق فیس تایم بسنده کنند. او می‌گوید:"اگر کشور ما (بریتانیا) اجازه می‌داد این کمک به مادرم ارائه شود مجبور نبودم این کار را انجام دهم و او در کشوری دیگر به زندگی اش پایان دهد". او می‌افزاید:"آماده شدن برای رها کردن مادرمان در یک کشور خارجی برای مان عذاب آور بود. او هفته بعد از مرگ اش سوزانده می‌شد و سپس خاکسترش برای ما فرستاده می‌شد. قبل از رفتن دوباره او را بوسیدیم صورت اش سرد شده بود".

او می‌گوید پلیس بریتانیا به سراغ اش رفته بود. او می‌افزاید: "ما هزاران پوند برای استخدام یک وکیل خرج کردیم. پلیس خواستار دسترسی به حساب‌های بانکی مان شد و اظهارات شاهدان را ثبت کرد. آنان از دیگنیتاس یادداشت‌های پرونده مامان را خواستند. آنان می‌خواستند تصویر ضبط شده‌ای را ببینند که در آن مادر آرزوی مرگ و ارزیابی‌های روانپزشکی خود را توضیح داده بود. تبدیل شدن این موضوع به یک پرونده جنایی برایم به مثابه یک شکنجه بود. این وضعیت مانع از سوگواری برای مادرم شد مادری که او را می‌پرستیدم".

"جان هاف" یکی از اولین بریتانیایی‌هایی بود که به دیگنیتاس رفت. خانواده او تصویری از غذا خوردن در یک غروب ماه آگوست سال ۲۰۰۶ میلادی را به اشتراک گذاشتند، زیرا می‌دانستند این آخرین وعده غذایی آنان با یکدیگر خواهد بود. مرد سر میز هاف قرار بود یک روز پس از آن بمیرد. او برای این کار از قبل در کلینیک خودکشی دیگنیتاس جایش را رزرو کرده بود. جان که به دلیل بیماری نورون حرکتی ضعیف شده بود با خوش بینی با مرگ قریب الوقوع خود روبرو می‌شد. دایان و جوآن دختران اش که بنا به درخواست او هماهنگی‌های لازم را انجام دادند خوشحال بودند که پدرشان در مورد انتخابی که انجام داده مطمئن بوده است. با این وجود، "باربارا" همسر فداکار جان ۳۰ ساله و مادر دو دختر او احساس بسیار متفاوتی داشت. او در این امید بود که شوهر مورد علاقه اش نظرش را تغییر دهد و با او به خانه بازگردد. متاسفانه او به آرزویش نرسید.

باربارا در آن زمان گفت:"به طور باورنکردنی‌ای از اتفاقی که قرار بود رخ دهد ناراحت بودم و امیدوار بودم که جان با آن مواجه نشود. در هر حال می‌دانستم که او تنها شش ماه دیگر زنده است، اما می‌خواستم تا زمانی که ممکن است کنارم باشد. این خودخواهانه بود، اما من حتی امیدوار بودم که بیماری اش سریع‌تر پیشرفت کند تا به اندازه کافی خوب نباشد که به سوئیس سفر کند. در درون ام مدام امیدوار بودم و دعا می‌کردم که این گونه نشود. اما در نهایت این کار انجام شد. این چیزی بود که او می‌خواست و به آن پایبند باقی ماند".

* نام سازمانی در سوئیس است متشکل از پرستاران و پزشکان که به آن دسته از افراد که بیماری لاعلاج داشته باشند کمک می‌کند تا خود را از بین ببرند. این بیماری‌های لاعلاج در حال حاضر تنها شامل بیماری‌های جسمی و نه بیماری‌های روحی و روانی هستند. ملاک بیماری لاعلاج این است که منجر به مرگ طی چند ماه شود یا درد غیرقابل تحمل به همراه داشته باشد. این سازمان در کشور سوئیس به افرادی که بیماری لاعلاج دارند با اجازه پزشک طبق رای دادگاه کمک می‌کند تا توسط خودکشی کمکی به زندگی خود پایان دهند.