فیلم گیجگاه اثری است که برای مخاطب عام ساخته شده ولی خودش را دست پایین نگرفته. به همین دلیل باید دید که حضور در جشنواره چقدر می‌تواند به نفع فیلم تمام شود، به ویژه که در میان فیلم‌های تلخ و عبوس امسال شاید جزو معدود آثار مفرح باشد.

با این وجود تمام عناصری که فیلم گیج گاه روی آن‌ها حساب ویژه‌ای باز کرده، مانند بازسازی نوستالژی دهه هفتاد و استفاده از شمایل آشنای جمشید هاشم‌پور، اگر در اجرا درست از کار در نیامده باشد و در سطح بگذرد، ممکن است به شمشیر دولبه تبدیل شود و علیه کلیت فیلم عمل کند؛

به ویژه وقتی که تماشاگر احساس کند فیلم بدون این پوسته، که برآمده از فیلم‌های ایرانی دهه هفتاد است، چیز دیگری برای ارائه ندارد.

نکته دیگر در برخورد با مخاطب عام هم این است که ارجاعات و فضاسازی فیلم برای کسانی که آن دوران را تجربه کرده‌اند جذاب و درگیرکننده خواهد.

اما معلوم نیست که مخاطبان نسل جدید که احتمالا تصور و خاطره روشنی از فضای آن سال‌ها ندارند، در برخورد با فیلم چه واکنشی نشان می‌دهند و تا چه حد با شخصیت اصلی و خط داستانی همراه می‌شوند.

نظر منتقدان فیلم گیجگاه
مشخصا گیج‌گاه برای مخاطب عام ساخته شده و نباید در جشنواره فجر انتظار داشت که منتقدان به چشم یک کشف بزرگ آن را ببینند و تحسینش کنند. با این وجود از واکنش منتقدان برمی‌آید که در مقایسه با خیلی از فیلم‌های پرفروش سال‌های اخیر، فیلم به مراتب بهتری است و در صورتی که فرصت اکران عمومی آن در شرایط مناسب فراهم شود، با اقبال تماشاگران مواجه خواهد شد.

گیجگاه ادای دینی آشکار به سینمای عامه‌پسند ایران در دهه شصت و هفتاد است و البته امتیازات و ضعف‌های همان فیلم‌ها را هم دارد.

با توجه به داستان‌های فرعی و موقعیت‌های داستانی متعدد، پی‌رنگ اصلی فیلم نحیف و کمرنگ است و دیر راه می‌افتد.

در عوض، فیلم سعی دارد با ردیف کردن موقعیت‌هایی بامزه که پر است از ارجاع به فیلم‌ها و زندگی مردم در دهه هفتاد، این خلأ را پوشش دهد.

ایده‌ها و شخصیت‌های فیلم به صورت مستقل و مجزا جذاب‌اند و هرچه بازیگرها برای ایفای نقش بیشتر فاصله گرفته باشند از از تصور ذهنی مخاطب و کارهای قبلی خود، بیشتر هم به چشم می‌آیند.

در صدر هم حامد بهداد قرار دارد که یک بار دیگر و این بار در یک ملودرام با مایه‌های کمدی توانسته توانایی‌های بازیگری خودش را به رخ بکشد و نبض فیلم را در دست بگیرد.