در بخشی از این یادداشت می‌خوانیم:

* نون خ در فصل پنجم خود وامدار دو چیز است. یکی خاطرات خوش طرفدارانش از فصل‌های قبلی، مثل قصه عشق سلمان و شیرین و امتیاز دیگرش کاراکترهایی هستند که لحن و قواره‌‌شان برای گفتن یک داستان جذاب تثبیت شده است. این امتیازهای ویژه برای یک سریال، اگرچه مزیت است اما از طرف دیگر انتظارات را هم بیشتر می‌کرد. این انتظار به حقی از طرفداران این سریال بود که اگر سازندگان نون ‌خ، ایده‌ قابل توجه و پیش‌برنده‌ای نسبت به قبل ندارند، بهتر که اصلا سراغ قصه‌بافی و بیهوده‌گویی نروند.

* اما یکی از اشکالاتی که سریال نون خ در پنجمین گامش داشت، به همین نقطه برمی‌گشت. ایده اولیه اگرچه سروشکلی گرفته بود تا در چهارچوب اهداف سازمانی صداوسیما قرار بگیرد اما آنچنان که باید نمی‌توانست مخاطب را با خودش همراه کند. ایده‌ای که برای یک سریال 25 قسمتی، موتور محرک پیش‌برنده‌ای نبود و برای همین نمی‌توانست قوای واحدی برای انسجام‌بخشی به کاراکترها و خرده‌روایت‌ها شکل دهد.

* کارگردانی سکانس‌های جاده‌ای و داخل مینی‌بوس کار ساده‌ای نیست و نویسنده و کارگردان سریال با گنجاندن و خلق لحظات کمیک تلاش کردند تا این بخش‌ها خسته‌کننده و کسالت‌بار نشود، برای این‌ کار ترفندهایی هم به کار بردند اما تکرار بیش‌ از حدشان به خصوص در 5 قسمت اول، ملال‌آور شده بود تا جایی که حس می‌شد آدم‌ها و شوخی‌ها درون هر قصه کش آمده است. با  این حال فصل پنجم نون خ خرده اتفاقات و سکانس وایرالی برای فضای مجازی کم نداشت؛ سکانس‌هایی که اگر از دل قصه حذف می‌شدند به کلیت اثر آسیبی نمی‌زد.