عکسان مختلفی در دوران حکومت ناصرالدین شاه از او عکاسی کرده‌اند که مشهورترین آن‌ها آنتوان سوروگین است. سوروگین حدود ۲۰ سال بعد از به سلطنت رسیدن ناصرالدین شاه وارد ایران شد و بنابراین عکس‌های او مربوط به میانسالی و سال‌های آخر عمر شاه هستند.

اما عکاسی که قبل از سوروگین به ایران آمد و در اولین سال‌های سلطنت ناصرالدین‌شاه از او عکاسی کرد یک ایتالیایی به نام لوئیجی پِشه (Luigi Pesce) بود. پِشه در اصل یک نظامی علاقمند به عکاسی بود که در اولین سال سلطنت ناصرالدین شاه برای آموزش نیرو‌های ارتش به ایران آمده بود. او در حین انجام ماموریتش از عکاسی نیز غافل نبود و تصاویری از رجال سیاسی و آثار تاریخی ایران را ثبت کرد.

عکس‌های پشه از ناصرالدین شاه، سیمای او را در عنفوان جوانی به ما نشان می‌دهند. در این عکس‌ها شاه جوان با لباس‌هایی فاخر و رنگارنگ، گاهی نشسته و گاهی ایستاده، ژست‌هایی نسبتا تصنعی به خود گرفته که انگار قرار است «شاه» بودن او را به رخ بینندۀ عکس‌ها بکشند.

در همین سال‌هاست که امیرکبیر با وجود همۀ خدماتش به کشور به دستور شاه به قتل می‌رسد. وقتی به غرور و نخوت سرشاری که در این عکس‌ها موج می‌زند نگاه می‌کنیم شاید تا حدی بتوانیم ببینیم که آن دستور فاجعه‌بار نتیجۀ چه خلق و خوی مغرورانه و چه خودپسندی متفرعنانه‌ای بوده است.

(این عکس‌ها در اصل سیاه و سفید هستند و در اینجا با استفاده از نرم‌افزار به صورت رنگی درآمده‌اند).