برخي مسائل سبب سردرگمي ويژه جريان‌هاي سياسي ايران در اين روزهاي منتهي به انتخابات سال 96 شده‌است. آنها تكليفي نا معلوم با خود دارند و به همين دليل دفاع از روحاني را در عرصه انتخابات مشروط مي‌خوانند و قصد دارند تا جايي كه امكان دارد در فضاي سياسي ايران باقي بمانند و قدرت داشته باشند.

به گزارش روز نو، انتخابات سال 96 ويژگي ‌هاي خاص خود را دارد. از برگزاري در ارديبهشت و دوري از خرداد گرفته تا زمزمه‌هاي تك دوره‌اي شدن رياست ‌جمهوري روحاني! اما در اين بين موضوع ديگري نيز بايد به ويژگي‌هاي منحصر به فرد اين انتخابات اضافه‌كرد و آن سردگمي جريان‌هاي سياسي براي پيدا كردن كانديداها و يارگيري در اين دوره است.
 
جريان‌هايي كه بعد از انتخابات سال 92 و 94 شاكله اصلي آنها بر هم ريخت و ديگر در بازي هاي سياسي خطي به عنوان اصلاح طلب و اصولگرا وجود ندارد و تنها نكته اي كه سبب پيشبرد امور اين تشكل‌ها مي‌شود، منافع و پيروزي است.
 
شكستن قبح ائتلاف
 
مدتي قبل در اين كشور اگر به برخي از اصولگرايان گفته مي شد كه آيا با اصلاح طلبان ائتلاف‌خواهيد كرد يا خير به گونه‌اي پاسخ نه! از آنها شنيده مي شد كه گويي به اين جريان درخواست ائتلاف با حزب جمهوري‌خواه ايالات متحده ارايه شده است. ولي امروزه زماني كه اينگونه اظهارات بيان مي شود،نه تنها آشفتگي ايجاد نمي كند بلكه آنها برا اين ائتلاف شرط و شروط نيز مي‌گذارند!
 
بي برنامگي سياسي
 
دو جريان سياسي اصلي كشورمان كه امروز بخش عمده‌ آن در ضلع سومي به نام اعتدال گنجانده‌ شده‌است، براي آينده سياسي خود هيچ نقشه راه مشخصي ندارند و اين براي اصولگرايان و اصلاح‌طلبان به بحراني جدي تبديل شده است. آنها به جاي ارايه برنامه براي انتخابات پيش رو به دنبال اثبات وفاداري خود نسبت به چهره‌هاي سياسي هستند.
 
معضل دوستي با احمدي نژاد
 
جريان اصولگراي ايران كه در دوران احمدي نژاد عملکرد خوبی نداشتند اين روزها با فقدان نيروي لازم براي شركت در انتخابات مواجه شده‌است. بحراني كه بيش از پيش اين سنتي هاي ايران را در لاك خود فرو برده و اجازه ادامه حيات بدون روحاني را به آنها نمي‌دهد.
 
اظهارات چهره‌هاي اصلي آنها از انتخابات سال 94 تا كنون بسيار تفاوت داشته است و همگان شاهد آن هستند كه شكست سخت كارزار مجلس و خبرگان چگونه آنها را از شور وشوق انداخت. آنها امروز نه بر سر  دوراهي بلكه چندراهي مانده اند. نمي‌دانند با روحاني كنار بيايند يا اينكه او را نفي كند،جريان تندور را به داخل جمع خود راه دهند يا از آنها برائت جويند و در آخر آيا مانند بخشي از بدنه خود در انتخابات سال 94 در كنار اصلاح طلبان بايستند يا به تك روي هاي خود ادامه دهند.
 
بدون شك در نشست‌هايي كه به بهانه‌هاي مختلف ميان سران اين جريان صورت مي‌گيرد اين مباحث بارها مورد رايزني واقع مي شود ولي از آنجايي كه سلايق مختلفي زير اين بيرق وجود دارند، رسيدن به يك راه حل واحد بسيار مشكل است.
 
پاي خسته اصلاحات
 
از سوي ديگر جريان رقيب راستگرايان نيز با مشكلات خود دست وپنجه نرم مي‌كند. آنها كه به دليل برخي اشتباهات و تندوري هاي قسمتي از بدنه خود، سال ها از عالم سياست ايران دور بودند و به نوعي درپستوي سياسي لانه كرده بودند، امروز با رويكار آمدن روحاني نفس تازه‌اي كشيده و تلاش دارند تا زنجيره‌هاي اعتدال را هرچه زودتر از پاي خود باز كنند.
 
اين جريان كه نه از حب روحاني بلكه از بغض تندرهاي هاي محافظه‌كار به اعتدال پناه آوردند امروز براي رهايي از اين وضعيت دست و پاي فراواني مي‌زنند. اصلاح طلبان از سويي مي‌دانند كه اگر شكاف ميان خود و روحاني را ايجاد كنند، آنها هستند كه به دره اختلاف مي‌افتند. بنابراين گهگاهي انتقادهايي از دولت يازدهم را رسانه‌اي مي‌كنند ولي نه كارساز است و نه آنقدر عمقي كه سبب دلخوري اعتداليون شود!
 
 راه روشن
 
اين جريان برخلاف اصولگرايان دو راه مشخص در پيش روي دارد. اول اينكه مانند دو دوره اخير رياست جمهوري و مجلس در كنار شيخ ديپلمات بايستند و با اندكي موفقيت به راه خود ادامه دهند يا اينكه بدون توجه به عواقب كار، يكه‌تازي كنند. البته در اين مسير مشكلات فراواني به ويژه معضل تاييد صلاحيت ها را نيز در پيش دارند.
 
سردرگمي جناحي براي ابقا
 
اين مسائل سبب سردرگمي ويژه جريان‌هاي سياسي ايران در اين روزهاي منتهي به انتخابات سال 96 شده‌است. آنها تكليفي نا معلوم با خود دارند و به همين دليل دفاع از روحاني را در عرصه انتخابات مشروط مي‌خوانند و قصد دارند تا جايي كه امكان دارد در فضاي سياسي ايران باقي بمانند و قدرت داشته باشند.

*نامه نيوز