ساعت حوالی 6:30 روز دوشنبه بود. طبق اعلام روز قبل در شبکه های اجتماعی قرار بود مردم تهران و هم چنین افغان های مقیم پایتخت برای گرامی داشت یاد "ستایش قریشی" در برابر سفارت افغانستان در تهران حضور یابند. نگارنده این سطور نیز قصد شرکت در مراسم را داشت. با این حال، با حضور گسترده پلیس و نیروهایی مواجه شد که با لباس عادی در کنار ماموران حضور داشتند. در جریان پرس و جو از یکی از ماموران او این گونه پاسخ داد:"زودتر متفرق شوید. برای برگزاری تجمع مجوز ندارید. هر کسی را بگیریم تحویل پلیس امنیت می دهیم". 

به گزارش خرداد، شرکت کنندگان می گفتند این تجمع قرار نیست خواست سیاسی ای را مطرح کند بلکه صرفا یک تجمع با هدفی اجتماعی و ابراز نفرت و انزجار از تجاوز و قتل صورت گرفته و همدردی با خانواده "ستایش" است. یکی دیگر از ماموران با کنایه گفت:"شمع های تان را بدهید به ما برایتان روشن می کنیم ! پرونده دارد روند قضایی اش را طی می کند نیازی به حضور شما نیست". 

در مسیر بازگشت پسری افغان در ابتدا خیابان پاکستان با شمعی سفید قصد ورود به خیابان را داشت که ماموری شمع ها را از او گرفت. پسر به نگارنده این سطور گفت:"دلیل این کار را متوجه نمی شوم. ما از اتفاق افتاده ناراحت هستیم و می خواهیم احساس مان را بیان کنیم. پسری 17 ساله به دختر بچه ای کوچک تجاوز کرده و او را به قتل رسانده آیا نمی توانیم خواسته خود را بیان کنیم. ما در افغانستان هر زمانی که بخواهیم می توانیم مقابل سفارت ایران و یا هر سفارتخانه دیگری تجمع داشته باشیم. تازه آن جا خواسته های خود را با صدایی بلندتر بیان می کنیم". 

در اینجا براستی یک پرسش مطرح می شود و آن این که چگونه در مقابل سفارتخانه های چون بریتانیا و عربستان سعودی در تهران و کنسولگری عربستان در مشهد نیروهای خودسر نه تنها می توانند بدون مجوز تجمع داشته باشند بلکه با خشونت از سد نیروهای پلیس می گذرند وارد حریم یک کشور خارجی می شوند انجا را به هم می ریزند، شیشه ها را می شکنند و اموالی را بر می دارند و با خود خارج می کنند و با لبخند از خود سلفی می گیرند گویی که کار بزرگی را انجام داده اند اما برای برگزاری یک تحمع آن هم برای یادبود عزیزی از دست رفته نیاز به دریافت مجوز وجود دارد؟! 

اگر قانون اساسی میثاق ملی هر شهروند ایرانی برای زندگی در کشور است و عمل به آن از سوی هر نهاد و فردی امری ضروری چرا اصل 27 مورد بی توجهی قرار گرفته است. در این اصل به صراحت آمده است:" "تشكيل اجتماعات و راه‏پيمايي‏ها، بدون حمل سلاح، به شرط آن كه مخل به مباني اسلام نباشد آزاد است". 

تنها جایی که سخن از لزوم دریافت مجوز برای برگزاری تجمع به میان آمده در فصل دوم قانون فعالیت احزاب، جمعیت های سیاسی و صنفی و انجمن های اسلامی یا اقلیت های دینی است. در این قصل ذیل عنوان حقوق گروه ها آمده است:" احزاب حق دارند با اطلاع وزارت کشور، راهپیمائی و یا با اخذ مجوز از وزارت کشور تجمع برگزار کنند". 

بنابراین اگر گروههای سیاسی و صنفی و یا انجمن های اسلامی و اقلیت های دینی بخواهند راهپیمائی یا تجمع برگزار کنند باید طبق این قانون رفتار کنند. حال اگر گروهی چنین نکرد آن تجمع یا راهپیمائی به موجب قانون اساسی غیر قانونی نیست ولی آن حزب یا گروه به موجب قانون احزاب مرتکب تخلف شده است. 

در نتیجه تنها احزاب موظف به دریافت مجوز برای برگزاری تجمع هستند و این موضوع برای جمعیتی از مردم که صرفا برای یادبود عزیز درگذشته ای حاضر می شوند صدق نمی کند. 

کمیسیون ماده ده قانون احزاب که در وزارت کشور مستقر است و دبیر آن مدیر کل سیاسی این وزارتخانه است برای صدور مجوز راهپیمائی به درخواست احزاب، آئین نامه ای دارد که در آن قید شده است که درخواست برگزاری راهپیمائی در چه موعدی و با چه جزئیاتی باید به این کمیسیون ارائه شود. همانطور که از نام کمیسیون برمی آید، حوزه اختیار و مسئولیت این کمیسیون، احزاب و گروههاست و آئین نامه آن برای اشخاص و نهادها که از آن کمیسیون پروانه فعالیت نگرفته اند لازم الاتباع نیست.

نکته دیگر آن که ماهیت هر تجمع اهمیت دارد. تجمعی که با هدف ابراز همدردی و بدون اخلال در نظم و یا ایجاد مشکل برای گذر عابرین و یا خودروها برگزار شود چه اشکالی می تواند داشته باشد ؟ 

پرسش اینجاست که ایا حمل شمع نیز جزو مورد مذکور (حمل سلاح) قلمداد می شود ؟! آیا برگزاری مراسم یادبود خطرناک تر از حضور نیروهای خودسری است که با تیرکمان، چوب، چماق و سنگ به جان در و پنجره و شیشه سفارتخانه ها می افتند و آسیب های شدیدی را به روابط دیپلماتیک ایران با کشورهای دیگر جهان وارد می کنند؟ 

نکته دیگر برخوردهای تناقض آمیز است. پس از حملات تروریستی داعش در پاریس در آبان ماه سال گذشته در تجمعی انسانی و مسالمت آمیز شهروندان ایرانی در مقابل سفارت فرانسه جمع شدند و برای  ابراز همدردی با خانواده قربانیان این حملات تروریستی شمع روشن کردند. بازتاب گسترده این اقدام انسان دوستانه در رسانه های اجتماعی و رسانه های غربی به ارتقای اعتبار و وجهه ایرانیان در سطح بین المللی کمک کرد. اما اکنون با ممانعت از برگزاری تجمع در مقابل سفارت افغانستان اکثر رسانه های غربی و چه بسا رسانه های معاند از این موضوع به عنوان دستاویزی برای رسیدن به مقاصد خود استفاده می کنند.