كلنجار قاليباف با جبهه پايداري در صحن و در كشاكش بررسي برنامه وزراي پيشنهادي، اين روزها تصاوير جالب توجهي را براي افكار عمومي ثبت كرده است. شمايل متفاوتي از قاليباف كه برخي معتقدند تداوم آن مي‌تواند دورنماي روشني از همكاري بهارستان و پاستور را نويد بدهد. يك روز ماجراي حميد رسايي براي تاختن به مذاكره كنندگان و درخواست قاليباف براي در دستور صحبت كردن رسايي، رسانه‌اي مي‌شود، ساعتي بعد رييس مجلس، تلاش ثابتي براي نواختن عراقچي را خنثي مي‌كند. نهايتا هم آتش افروخته شده توسط مالك شريعتي كه با پخش شب‌نامه عليه صالحي اميري تلاش داشت، افكار نمايندگان را تحت‌الشعاع قرار بدهد، توسط قاليباف خاموش مي‌شود. در عين حال زماني كه سر و صداي شريعتي، نماينده نزديك به زاكاني اوج مي‌گيرد، قاليباف هم صداي خود را بلند كرده و خطاب به او مي‌گويد: « من نمي‌خواستم اسم شما را ببرم. شما هم مطلع بودي، هم رفتي و هم گفتند (شب‌نامه را) توزيع نكن ولي اين كار را كردي! اين كار خلاف آيين‌نامه بوده است.» رويارويي جريان قاليباف با جبهه پايداري اما موضوعي متعلق به امروز و اين دوره نيست. مدت‌هاست كه جريان نواصولگرا و پايداري بر سر برخي مباني كلي دچار تعارضات بياديني شده‌اند. به گونه‌اي كه كارشان به انشقاق و زد و خورد و چنگ انداختن رسيده؛ تعارضاتي كه در بزنگاه‌هاي انتخاباتي اوج گرفته و دوباره با پايان گرفتن انتخابات، كمي فروكش مي‌كند اما مانند آتش زير خاكستر دوباره الو مي‌گيرد. اين بار اما با اتمام انتخابات نه تنها تعارضات اين دو طيف اصولگرا فروكش نكرده، بلكه در شديد‌ترين فرم خود ظهور و بروز داشته است.

زماني براي مقابله از درون

ميدان رويارويي قاليباف با طيف‌هاي راديكال جناح راست دو انتخابات سرنوشت‌ساز مجلس دوازدهم و دولت چهاردهم بود كه به فاصله حدودا سه ماه از هم برگزار شد. قاليباف و جريان نواصولگرا در بطن هر دو انتخابات با حاشيه‌ساز‌ها و ضربات پي در پي جريان پايداري عليه خود مواجه شد. تنازعي كه برخي از چهره‌هاي نزديك به قاليباف از آن با عنوان «خنجر از پشت» ياد مي‌كنند. ابتدا در جريان انتخابات مجلس دوازدهم، مصافي‌ها به عنوان فرزندان ناخوانده جريان پايداري به ليدري رائفي‌پور، دامنه وسيعي از سناريوهاي تخريبي را عليه قاليباف و جريان نواصولگرا رو كردند و سپس در جريان انتخابات رياست‌جمهوري چهاردهم، همه برنامه‌هاي بزرگان اصولگرا براي دستيابي به ايده اتحاد را پس زده و زمينه توفيق روز افزون مسعود پزشكيان و جریان اصلاحات را فراهم ساختند. تئوریسين‌هاي اصولگرا اغلب معتقد بودند در صورت دو مرحله‌اي شدن انتخابات، تنها قاليباف است كه در برابر پزشكيان مي‌تواند حرفي براي گفتن داشته باشد و چنانچه دوگانه پزشكيان - جليلي در دور دوم شكل بگيرد، جريان راست قطعا فاقد هرگونه شانس براي پيروزي خواهد بود. براي جليلي و يارانش چون رسايي و ثابتي و ... توفق بر مدعيان جناح راست، كم از پيروزي در انتخابات نبود. آنها معتقد بودند براي فتح پاستور ابتدا بايد مدعيان اصولگرا را از پيش رو برداشت. جريان پايداري بدون توجه به تلاش بزرگان اصولگرا، آنقدر بر طبل انشقاق و فاصله‌ها كوبيد تا در يك چشم به هم زدن، پزشكيان رداي رياست‌جمهوري را بر تن كرده و راهي پاستور شد. تنها افتخار جليلي و يارانش در انتخابات هم قرار گرفتن در شمايل رقيب نهايي پزشكيان و تداوم زعامت بر دولت سايه بود! دولت در سايه‌اي كه ديگر نه كسي آن را قبول دارد و نه وزني در عرصه سياسي دارد.

از دست رفتن عمق استراتژيك

پايان گرفتن انتخابات رياست‌جمهوري، جريان پايداري را در وضعيت نامتوازني قرار داد. آنها از يك طرف، تاثيرگذاري ويژه خود بر ساختار اجرايي و تعيين مديران دولتي را از دست داده بودند و از سوي ديگر با 60 الي 65 نماينده پايداري، عمق استراتژيك خود در بهارستان را به رقبايي چون فراكسيون مستقلين و فراكسيون جريان انقلاب (طرفداران قاليباف) واگذار كرده بودند. تنها سناريوي باقي مانده براي جريان پايداري، ايجاد حاشيه و سر و صدا در مجلس است كه اين مسير هم با هوشياري قاليباف در نطفه عقيم مانده است. بسياري از فعالان سياسي مانند باقري، حسين مرعشي و گرامي‌مقدم معتقدند «در فضاي سياسي كشور ديگر جايي براي حاشيه‌ها و فضاسازي‌هاي راديكال باقي نمانده است. همان طور كه پزشكيان تاكيد دارد، مردم و فعالان سياسي از اين پرونده‌سازي‌ها خسته شده‌اند.» ديروز روزنامه جوان به استقبال رفتار قاليباف و انتقاد از جريان راديكال پايداري پرداخت و نوشت: «يكي از آسيب‌هاي مجلس از ادوار گذشته تاكنون، غلبه برخي شلوغ‌كن‌ها و افراطيوني است كه اگر چه تعداد كمي هستند، اما همواره صداي بلندي داشته و با مواضع تندروانه خود، حركت كلي مجلس را به حاشيه برده‌اند. قاليباف اما تصميم گرفته اجازه ندهد برخي ساز‌هاي ناكوك و ستيزه‌جو بر حركت انقلابي مجلس تأثير بگذارد.»