براستی عده ای که از حسن اتفاق ادعای اخلاق مداری آنان گوش فلک را کرده است، به کجا می روند؟ چرا سیاست ورزی عده ای تا این حد تقلیل جایگاه یافته و به ورطه واکنش های خاله زنکی سوق یافته است؟!
 سیاست ورزی توامان با حواشی و کنش های نه چندان شفاف است، حتی در ممالک راقیه با دموکراسی های چند سده ای نیز سیاست ورزی همانند دیگر سطوح از شفافیت برخوردار نیست، یا شاید بهتر است بگوییم حواشی و پشت پرده هایی بر آن متواتر است، هر چند که آنجا هیچ سیاست مداری مصونیت ویژه و آهنین ندارد و همین نکته شفافیت را افزایش داده و رفتارورزی های غیر اخلاقی در کنش های سیاسی را کاهش.
 
به گزارش روز نو؛ وقتی به عملکردها در این حوزه در کشور خودمان باز گردیم و به آن نظاره کنیم، البته نقاط ضعف و معایب ریشه داری را می یابیم.
 
به طور معمول و روی کاغذ و بر اساس تئوری های مکتوب و چارچوب های قاعده مند راه برکشی درفضای سیاسی و غلبه بر رقبای احتمالی، حضور در فرآیند انتخابات و تلاش برای دستیابی به قدرت از طریق عرضه توانمندی ها و تخصص و تبحر فردی، طیفی و گفتمانی است اما در کشور ما گاه این نکته به فراموشی سپرده شده و بیش تر در قالب رویکردهای سلبی و حمله و هجمه به رقیب این برتری جویی مد نظر قرار می گیرد
 
البته که این رفتارورزی های سیاسی نیز بخشی از کلیت سیاست ورزی است و نمی توان چندان به آن خرده گرفت،نکته جایی بغرنج و نا مطلوب می شود که در ابراز رویکردهای سلبی و اصطکاک با رقیب سیاسی پا از دایره اخلاق فراتر گذاشته شده و به سطوحی ورود می شود که چندان ارتباط مستقیمی با حیطه سیاست ورزی ندارد.
 
نمونه خارجی و نزدیک آن جایی بود که دو رقیب دموکرات و جمهوریخواه برای برتری بر یکدیگر در انتخابات ریاست جمهوری اخیر آمریکا به حریم خصوصی یکدیگر ورود کرده و انواع و اقسام اتهامات غیر اخلاقی را متوجه یکدیگر کردند.
 
خوشبختانه در کشور ما سیاستمداران با این قسم اتهامات روبرو نشده و یا زمینه ای برای آن نیست اما به جای آن یکی از نکات رایج در کنش های سیاسی، رسانه ای در اتمسفر سیاست ورزی ایرانی، پرداختن به اطرافیان و خانواده افراد برای ضربه به سیاستمدار رقیب است، بی آنکه توجه شود که از اساس جرم و تخلف یک فرد حقیقی چه ارتباطی با شخصیت حقوقی و سیاسی خانواده و نزدیکان او دارد!
 
البته با این استثنا که آن سیاستمدار از قدرت خود رانت  امتیازی را برای آشنا و نزدیکان خود ایجاد نکرده باشد.
 
این روزها با نزدیک شدن به انتخابات ریاست جمهوری و داغ شدن تدریجی تنور سیاست ورزی، یکبار دیگر شاهد آن هستیم که چنین مباحثی از سوی برخی جریان های سیاسی در دستور کار قرار گرفته است.
 
طیف و جریان هایی که حرفی برای گفتن و برنامه ای برای ارائه و راهکاری برای جلب افکار عمومی ندارند و از این حربه های نخ نما شده و البته غیر اخلاقی برای صدمه و آسیب به رقیب سیاسی بهره می گیرند.
 
هنوز هجمه ها به آیت الله هاشمی بواسطه حاشیه سازی ها و شایعه پراکنتی ها علیه خانواده وی برای مهار آیت الله از اذهان عمومی پاک نشده، روشی که دیدیم پاسخگو نبوده و ره به جایی نبرد...
 
حال این روزها طیفی از سیاسیون برای مواجهه با روحانی مانور تبلیغاتی خود را معطوف به برادر وی کرده اند، اینکه حسین فریدون تخلفی داشته یانداشته نقل این مقال نیست و نهادهای قانونی حسب وظایف قانونی خود بدان پرداخته و هر آنچه لازم است می بایست و ضرورت دارد که به انجام رسانند.
 
نکته محل ایراد در این میان اصرار و پافشاری منتقدان بر این نکته است که رئیس جمهوری برادر خود را به قوه قضاییه معرفی کند، کنایه ای دال بر این که روحانی هم در این میان نقش دارد و ...
 
در کجای دنیا و بر اساس کدام قانون داخلی خودمان برادر یک فرد گیریم که متخلف می بایست او را به قوه قضاییه معرفی کند؟ کجای وظایف رئیس جمهوری چنین چیزی آمده است؟ بر فرض که حسین فریدون مرتکب جرمی شده باشد و اتهامی متوجه وی، این نکته چه ارتباطی به حسن روحانی به عنوان رئیس جمهوری دارد؟
 
در سوی دیگر این روزها برخی رسانه ها با آب و تاب خبر صدور حکم جلب فرزند معصومه ابتکار را بازتاب داده و روی آن مانور می دهند ( در آخرین خبر وکیل وی از تبرئه فرزند ابتکار خبر داده است)
 
یک فعال اقتصادی در حوزه دانش بنیان، چکش برگشت خورده و حکم جلبش گرفته شده است! آیا این موضوع ارتباطی با رئیس سازمان محیط زیست دارد؟؟ چون این فرد فرزند معصومه ابتکار است باید آبروی او بی هیچ ابا و ملاحظه کاری چوب حراج بخورد؟
 
طرفه آنکه اگر فرزند ابتکار از رانت ویژه و خاص خواری برخوردار بود که چکش برگشت نمی خورد و حکم جلبش صادر نمی شد!
 
براستی عده ای که از حسن اتفاق ادعای اخلاق مداری آنان گوش فلک را کرده است، به کجا می روند؟ چرا سیاست ورزی عده ای تا این حد تقلیل جایگاه یافته و به ورطه واکنش های خاله زنکی سوق یافته است؟!
 
با روحانی رقابت شود او را نقد بی محابا کنند و عملکردهایش را زیر ذره بین قرار دهند و نیز در خصوص ابتکار یا هر سیاستمدار دیگری اما این رفتارها هیچ گونه توجیح عقلانی و اخلاقی ندارد و مردم آن را پس خواهند زد، که زده اند...