مجتبی جباری حالا دیگر یک فوتبالیست بزرگ و یک سرمایه‌گذار فرهنگی است، کسی که برای سینما هزینه می‌کند، آن هم از جیب و وقتی از او بابت این مسئله می‌پرسیم، ​می‌گوید: «دغدغه‌های فرهنگی دارم.»

او به سوال خبرنگاران در این مورد به صورت زیر پاسخ داده است.

شما سرمایه‌گذار فیلمی از عبدالرضا کاهانی شده‌‌اید. چرا برخلاف اینکه خیلی از فوتبالیست‌ها به دنبال مسائل فرهنگی از جمله مطالعه، سینما و تئاتر نیستند، چنین تصمیمی گرفتی؟

- من لذت می‌برم از حرف زدن و گفتگو‌ با کارگردان یک نمایش خوب یا یک فیلم خوب. احساس می‌کنم با آنها موضوع مشترک زیاد دارم برای حرف‌ زدن. من دوست دارم راجع به زندگی، راجع به تفکر آدم‌ها، حرف بزنم. همه‌ زندگی که فوتبال نیست. مثلاً وقتی با آقای کاهانی آشنا شدم خیلی سریع بین ما دوستی قوی‌ای ایجاد شد. نمی‌دانم شاید اینکه ایشان هم به من پیشنهاد سرمایه‌گذاری در فیلم‌شان را دادند به خاطر این بوده که این قابلیت را در من دیده‌اند. می‌دانم آقای کاهانی و امثال او، به هر‌کسی این فرصت را نمی‌دهند. باعث خوشحالی من است که این فرصت را پیدا کردم که با ایشان کار کنم. خیلی از آنهایی که خودشان در این مسائل فرهنگی هستند، باز هم چندان قوی عمل نمی‌کنند چه برسد به فوتبالیست‌هایی که شاید اطرافیان‌شان چندان در این مسائل به آنها کمک نمی‌کنند. به نظر من فوتبالیست‌های ما، جوان‌های بسیار لایق و شایسته‌ای هستند، حداقل اینکه خانواده دوست هستند و چند خانواده را تأمین می‌کنند. شاید اگر با 10، 15 سال قبل هم مقایسه شوند، این تفاوت قابل دیدن است اما الان فضایی است که بیشتر فوتبالیست‌ها را تخریب می‌کنند. در مورد فوتبالیست‌ها، ​این را بگویم که در ایران با تلاش خودشان و بدون داشتن حداقل امکانات فوتبالیست می‌شوند. با همه نداری‌ها و ناملایمات، خودشان را بالا می‌کشند. خیلی‌ها از نظر خانوادگی هم به مشکل برمی‌خورند تا به یک آینده روشن برسند. کسانی که توانسته‌اند به این سطح از فوتبال برسند، با توجه به شرایطی که در ورزش و فوتبال ایران وجود دارد، 30 درصد از توانایی خودشان را نیز نشان نمی‌دهند. با وجود مشکلات سخت افزاری و نارسایی‌های بسیار، فوتبالیست‌ها رضایت مردم را جلب می‌کنند. تیم‌ملی به جام‌جهانی‌ رفت و 75 میلیون نفر خوشحال شدند اما در مورد امکانات و پاداش‌ها باز هم بدقولی شد. متأسفانه خیلی‌ها میکروفن به‌دست دارند و علیه فوتبالیست‌ها صحبت می‌کنند اما بازیکنان، فرصت دفاع از خود را ندارند. در حالی که اگر بخواهند هر روز این کار را تکرار کنند، انرژی و زمان زیادی تلف می‌شود. به نظر من بازیکنی که خودش، خودش را بالا می‌کشد و امکانات خاصی در اختیارش قرار نمی‌گیرد، باید مورد احترام باشد. شما ایران را با سایر کشورها مقایسه کنید تا ببینید به بازیکنان‌شان چه می‌دهند و چه می‌گیرند. آن پولی که صحبت می‌شود و می‌گویند صفرهایش را نمی‌توانیم بشمریم، در فوتبال ایران و دنیا کاملاً با هم متفاوت است. در همه جای دنیا با قرارداد حرفه‌ای سال اول یا دوم، همه مشکلات زندگیت حل می‌شود اما در ایران بازیکن تا 32، 33 سالگی به دنبال پول جمع کردن و تأمین آینده‌‌اش است. خیلی کم است تعداد بازیکنانی که مربی می‌شوند. در ایران، آینده‌ای برای یک فوتبالیست وجود ندارد و اگر یک‌سال از فوتبال دور بماند، دیگر تیم برایش پیدا نمی‌شود. به عنوان مثال امید روانخواه که در اوج جوانی فوتبال را به خاطر اشتباهات پزشکی کنار گذاشت و هنوز از باشگاه طلبکار است.