یک روانشناس بالینی گفت: خودزنی نوعی خود ویرانگری است که حاصل ناتوانی فرد بیمار برای مدارا با تکان‌های پرخاشگری ناشی از تمایل ناخود آگاه او به مجازات خود یا دیگری است.

محمد یعقوبی با بیان اینکه چهار درصد بیماران روانی سابقه خودزنی دارند، اظهار کرد: نسبت خودزنی زنان به مردان تقریبا سه به یک است و خود زنی معمولا در سنین 20 تا 30 سالگی اتفاق می‌افتد.

وی با بیان اینکه اکثر بیماران روانی خودزنی را با ظرافت و نه با خشونت انجام می‌دهند، افزود: لازم است وسائلی مانند تیغ‌های اصلاح، چاقو، شیشه و آینه که این بیماران معمولا به منظور خودزنی از آن‌ها استفاده می‌کنند را دور از دسترس آنان قرار داد.

این روانشناس بالینی با بیان اینکه بیشترین‌ احتمال خودزنی در نقاطی مانند مچ دست و بازوها مشاهده می‌شود، گفت: کمترین موارد خودزنی در نقاطی مانند ران پاها، سینه و شکم دیده می‌شود.

یعقوبی با بیان اینکه اکثر اشخاصی که اقدام به خودزنی می‌کنند، مدعی هستند هیچ دردی را پس از خودزنی احساس نمی‌کنند، اضافه کرد: این دسته افراد دلیل خودزنی را ترس نسبت به خود یا دیگری، رفع تنش و اضطراب یا میل به مردن می‌دانند.

تنها 4 درصد بیماران روانی سابقه خود زنی دارند

وی با بیان اینکه اکثر بیمارانی که اقدام به خودزنی می‌کنند اغلب بیماران مبتلا به اختلال شخصیت درون‌گرا و نوروتیک هستند، ادامه داد: خودزنی در افرادی که سابقه سوءمصرف الکل، مواد مخدر و خودکشی داشته‌اند نیز مشاهده می‌شود.

یعقوبی با اشاره به اینکه به خودزنی، خودکشی کاذب نیز گفته می‌شود، گفت: خودزنی در عقب ماندگان ذهنی و اوتیسم بیشتر مشاهده شده است.

وی با بیان اینکه آموزش به بیماران عقب مانده ذهنی و اوتیسم به منظور افزایش آگاهی این افراد در خصوص کنترل پرخاشگری راهکاری است که می‌تواند مانع از خودزنی آن‌ها شود، ادامه داد: این افراد باید توانایی فریاد کشیدن داشته باشند تا پرخاشگری خود را بر یک شی بیرونی تخلیه کنند و علاوه بر آن نیاز است فرد بیمار توانایی تحمل مشکلات را نیز آموزش ببیند.

این روانشناس بالینی با بیان اینکه به صورت کلی خودزنی اقدام شایعی در بیماران روانی نیست، افزود: تنها چهار درصد از بیمارانی که مشکل روانی دارند خودزنی می‌کنند و افزایش جسارت، جرات و توانایی این دسته بیماران به منظور بروز پرخاشگری خود راهکار مناسبی برای جلوگیری از این اقدام است.