روز سوم شعبان المعظم مصادف با سالروز ولادت با سعادت حضرت اباعبدالله حسين (ع) است كه با فاصله‌يي پس از پيروزي انقلاب اسلامي روز پاسدار معرفي شده است. سيدالشهدا (ع) به عنوان فرزند برومند پيامبر گرامي(ص) اسلام و اميرالمومنين(ع) و صديقه طاهره (س)، علاوه بر افتخار انتساب به اين سه بزرگوار از ويژگي منحصر به فردي برخوردار هستند. امام حسين (ع) در بيانات پيامبر (ص) به عنوان ذات و منشأ رسول‌الله مطرح هستند. «حسين مني و انا من حسين» بيانگر يك رابطه دقيق و پيچيده‌ بين پيامبر (ص) و امام (ع) است. آنجا كه خود را از حسين دانسته سر بزرگي است كه در وجود اباعبدالله حسين نهفته است و به سادگي نمي‌توان در اين خصوص اظهارنظر كرد. سيدالشهدا (ع) نه تنها به عنوان يك امام كه در افق بالايي زندگي مي‌كرده و خارج از دسترس همگان بوده است مطرح است بلكه در فرمايشات سيدالشهدا در روز عاشورا مي‌بينيم كه مي‌فرمايد «لكم فيه اسوه»؛ من حسين براي شما اسوه و الگو هستم. كسي مي‌تواند اسوه باشد كه همگان امكان تاثير و پيروي از او را داشته باشند و سيدالشهدا خود را براي جهان بشريت به عنوان اسوه نه فقط براي مومنان و شيعيان بلكه براي همه خطاب مي‌كند. سيدالشهدا پرچمي را به اهتزاز درآورده كه بشريت را به طرف كمال و سعادت دعوت مي‌كند و قيادت تمامي بشر را در اختيار دارد. كما اينكه بسياري از بزرگان غير شيعه از جمله مستشرقان، علماي مسيحيت و ساير انديشمندان مذاهب و ملل به اين اصل اعتراف كردند كه از حسين بن علي (ع) درس گرفته‌ايم. زندگي حسين بن علي، زندگي ممتازي است. هم در دوران قبل از حركت (دوران امامتش) كه دوران صلح بوده و هم از زماني كه حركت به طرف مكه و عراق را آغاز مي‌كنند. تمام شؤونات زندگي اباعبدالله حسين (ع) سرشار از اسرار و رموز و درس‌هاي آموزنده و سازنده براي بشريت است. قيام اباعبدالله حسين (ع) يك قيام در برابر شخص يزيد يا ابن زياد در سال 60 ه. ق نبود بلكه درس و سرمشق براي همه انسان‌ها در زمينه قيام عليه ظلم، ستم، استبداد و استكبار است. آن هم نه ظلم و استبدادي كه از جانب خارج از دين وارد شود، بلكه ظلم و ستمي كه به نام دين باشد. حتي استبدادي كه به نام خلافت پيامبر باشد. قيام امام حسين (ع) درس ايستادگي در برابر ظلم و ستم توسط هر كسي كه اعمال شود، است. اينكه در برابر فساد و جنايت به وسيله هر مقامي كه باشد بايد ايستادگي كرد و با شعارها و ادعاها نمي‌توان كارهاي خلاف را تطهير كرد. امام حسين (ع) درخششي دارد كه هم حق را در برابر باطل مشخص مي‌كند و هم تكليف و وظيفه انسان را در هر زماني تعيين مي‌كند. اباعبدالله حسين يك مكتب و فرهنگ را ارائه كرد كه اگر خوب شناخته شده و زنده نگه داشته شود و هيچ‌گونه پيرايه و خرافه‌يي به آن بسته نشود مي‌تواند به‌طور طبيعي انسان‌ها را بسازد و حسيني‌ بار بياورد. جامعه حسيني سرشار از عقلانيت، خردورزي، مهر و محبت و صفا است.اباعبدالله حسين (ع) به عنوان يك مكتب و يك فرهنگ براي كل بشريت است.