یک تردید از ناحیه‌ آیاتی که در قرآن مربوط به کفار و مشرکین و طرفداران عقاید باطل است؛ ممکن است کسی بگوید اگر اسلام آزادی عقیده را در جامعه‌ی خود تأمین می‌کند، پس این همه آیات قرآنی درباره‌ این عقاید باطل چیست؟ جواب این است که این آیات هیچ‌کدام - تا آن‌جایی که بنده مراجعه کردم - به مسلمان‌ها دستور نمی‌دهد که کافر را به خاطر اعتقادش، نه به خاطر عملش، مورد تعرض و آزار قرار بدهند. جنگ با کفار مربوط است یا به آن صورتی که کافر علیه نظام اسلامی و ایمان اسلامی دست به مبارزه و حمله زده است که وظیفه‌ اسلام و مسلمین در اینجا دفاع از حوزه‌ اسلام و جامعه‌ اسلامی است یا مربوط است به مبارزه با سران کفر و سردمداران نظام‌های ملحد و طاغوتی که ملت‌ها را اسیر خود کرده‌اند. اما در مورد خود اعتقاد کفر ما در قرآن آیه‌ای داریم که بخصوص مسلمان‌ها را امر می‌کند که با دارندگان این اعتقاد اگر تجاوز و تعرضی علیه‌ اسلام و مسلمین نکردند، حتی نیکوکاری هم بشود. آن آیه در سوره‌ مبارکه‌ ممتحنه است که می‌فرماید: «لا ینهکم اللّه عن الّذین لم یقاتلوکم فی الدّین و لم یخرجوکم من دیارکم أن تبرّوهم و تقسطوا الیهم انّ اللّه یحبّ المقسطین»؛(۱) یعنی آن کفاری که بر سر ایمان شما و دین شما با شما به جنگ برنخواستند، خدا نمی‌گوید به آنها نیکی نکنید و خدا نمی‌گوید با آنها قسط و عدل را رعایت نکنید، بلکه خدای متعال می‌گوید که به آنها نیکی هم بکنید و خدای متعال نیکوکاران را دوست می‌دارد. قسط و عدل در جامعه‌ اسلامی قاعدتاً به معنای رعایت حقوق افراد آن جامعه است که آن کافر هم یکی از همان افراد است یا حتی کفاری که در خارج از آن جامعه زندگی می‌کنند، ولی با نظام اسلامی، با مسلمین و با اسلام ستیزه‌ای نمی‌کنند. 
۱۳۶۵/۱۲/۱۵

منبع: دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله العظمی خامنه ای