روحانی در بخشی از سخنان خود، ضرورت حرکت‌های سیاسی و فرهنگی شناسنامه‌دار را یادآور شد که اشاره‌ای کاملا بجا و بااهمیت است. در چند ماه اخیر، رخدادهایی مشاهده شده که جای تعجب بسیار دارد.

به گزارش روز نو، اینکه در محل‌های پرتردد بزرگراه‌ها، تابلوهایی با ابعاد بسیار بزرگ علیه مذاکرات «ژنو» نصب شود، یکی از این رخدادهاست.  این نوع حرکات دارای زوایای دیگری نیز هست. منظور من نه امروز است که مشکلات بسیاری مقابل برخی احزاب قرار گرفته بلکه در دوران اصلاحات که دستمان بازتر بود، هیچ‌گاه نیرو و بودجه لازم برای تهیه و نصب تعداد انگشت‌شماری از این «بیلبوردها» را هم در اختیار نداشتیم.

ممکن بود در فصل انتخابات بودجه‌هایی برسد اما باز هم در این سطح نمی‌توانستیم عمل کنیم. همه نیروهای سیاسی «کارکرده» می‌دانند نصب اینگونه تابلوها در اولین ساعات بامداد، با جرثقیل و امکانات بسیار صورت می‌گیرد نه اینکه تعدادی «جوان دانشجو» جمع شده باشند یا یک گروه کوچک سیاسی یا عقیدتی، عامل آن باشند. اینگونه امور نیاز به سازماندهی، پول، امکانات خارج از معمول و «حمایت» جدی دارد.

نکته جالب توجه در این میان این است که گروه‌های سیاسی تاکید بسیاری دارند که امضای آنها در زیر هرگونه فعالیتی در هر مقیاس - حتی چاپ یک بنر- درج شود. سخن روشن آقای روحانی درباره حرکت روشن سیاسی و فرهنگی، باید از سوی همه ما تاکید و بر آن پافشاری شود. هر کسی موضعی دارد آن را با امضای خود با صراحت بیان کند تا نشان دهد شهامت لازم را دارد.

موضع‌گیری به اسم مردم، یا دیگر عناوین، کار افرادی است که شهامت، صراحت و شفافیت ندارند و می‌خواهند «تیری در تاریکی» رها کنند. این نکته مهمی است که آقای روحانی روی آن انگشت نهادند. اشکالی ندارد که دولت نقد شود. اتفاقا اگر گروهی سیاسی یا غیرسیاسی از به‌حق‌بودن سخن خود اطمینان دارد، باید تاکید بیشتری بر کار «شناسنامه‌دار» داشته باشند تا در انتخابات بعدی، مورد اقبال مردم واقع شود. کسی که می‌خواهد دیوار را رنگ کند چهره خود را نمی‌پوشاند اما وقتی کسی قصد دارد شیشه‌ای را بشکند یا تخریب کند، در تاریکی عمل می‌کند.

منبع: روزنامه شرق