با توجه به سبک بازی استقلال و بستن تمام فضاها که البته قابل پیش بینی هم به نظر می‌رسید پرسپولیس می‌توانست از ضربات ایستگاهی بیشترین بهره برده و از این طریق دنبال رسیدن به گل باشد.

در عین حال شاید جالب باشد که بدانیم پرسپولیس در این بازی صاحب 8 ضربه کرنر شد در حالی که حریف تنها دو ضربه کرنر به دست آورد که در همان 15 دقیقه ابتدایی مسابقه بود.

پرسپولیس در شرایطی چهار برابر حریف کرنر داشت که از این ضربات حتی یک موقعیت 50 درصدی هم نساخت چرا که ضربات کرنری که توسط سروش رفیعی ، ترابی یا صادقی نواخته شد یا آنقدر کوتاه بود که در تیر نزدیک توسط مدافعان استقلال دفع می شد یا آنقدر بلند بود که سید حسین حسینی آن را مهار می‌کرد.

در معدود دفعاتی هم که توپ ریباند می‌شد هیچ کس از تیم پرسپولیس در منطقه درست و جای مناسب حضور نداشت که از توپ برگشتی استفاده کند و تنها یک بار عالیشاه با جایگیری درست اقدام به شلیک توپ کرد که دوباره این موقعیت هم تبدیل به کرنر دیگری شد.

نکته جالب اینکه مدافعان استقلال بخصوص در نیمه دوم کرنرهای عجیبی به پرسپولیس می‌دادند و در چند صحنه در شرایطی که می‌توانستند توپ را به زمین برگردانند حاضر به دادن کرنر شدند شاید به خاطر اینکه می‌دانستند به خاطر میانگین قدی مناسب ترشان حریف نمی‌تواند با ارسال کرنر به جایی برسد.