با وجود اینکه استقلال دربی را بسیار بهتر از حرف سنتی خود آغاز کرد و موفق شد با ارسال‌ها و چند شوت دروازه بیرانوند را نصف و نیمه تهدید کند اما از دقیقه 16 به بعد ورق برگشت وسرخ‌ها تیم برتر میدان بودند.

پرسپولیس با برتری در مالکیت توپ و استفاده از تمام نقاط زمین برای بازیسازی از عقب زمین فوق‌العاده باحوصله عمل کرد و سعی در پیدا کردن فضاها داشت تا با کارهای ترکیبی موقعیت گل بسازد اما هر چه از زمان بازی پیش رفت این برتری در مالکیت کمتر به کار تیم اوسمار آمد.

با وجود برتری طولانی مدت پرسپولیس در پیش بردن توپ این تیم کمترین نتوانست به اندازه بازی‌های قبلی خلق موقعیت کند.

پرسپولیس در پایان نیمه نخست برتری مالکیت توپ 68 به 32 داشت و در پایان این برتری به 64 به 36 رسید اما با وجود فعالیت بیشتر در زمین حریف برای خلق موقعیت نه عجله داشت نه به آب و آتش می‌زد.

پرسپولیس در این بازی 12 شوت زد اما فقط سه تا از آنها در چارچوب بود و اگر منصفانه قضاوت کنیم موقعیت‌های گل جدی این تیم هم در نهایت خوشبینانه به 3 می‌رسید.

پرسپولیس در فاز حمله و با بن بست تاکتیکی و وینگرهای چپ و راستش نه از مالکیت خود سود برد نه موفق شد با ارسال‌های ایستگاهی به موقعیت دست یابد و حتی تغییرات هم شرایط این تیم را بهتر نکرد.