امیرقلعه‌نویی در برنامه شب گذشته فوتبال برتر، ادعای عجیبی را مطرح کرد. او مدعی شد که تیم ملی ایران به لحاظ ساختار دفاعی، دومین تیم برتر این تورنمنت بوده است. دلیل این ادعای بزرگ چه بود؟ متحمل‌شدن با امید گل کم‌تر نسبت به بسیاری از رقبا. دقیقا کجای دنیا امید گل به مسئله‌ای برای سنجش ساختار دفاعی تیم ملی تبدیل می‌شود؟ چطور ممکن است تیمی که در شش بازی جام فقط یک بار کلین‌شیت کرده و پر از اشتباه‌های دفاعی بوده، در دفاع کردن یکی از بهترین تیم‌های جام به حساب بیاید؟

چون سرمربی تیم ملی علاقه زیادی به «آمار» دارد، بد نیست او را با برخی از آمارهای دفاعی تیم ملی در این جام آشنا کنیم. ایران به ازای هر مسابقه در این جام، ۶.۵ قطع توپ داشته است. این آمار برای تیمی مثل ازبکستان ۱۳ قطع توپ به ازای هر مسابقه است. شاید قلعه‌نویی ندارد اما تیم ملی از این حیث در بین بیست و چهار تیم، «بیست و یکم» بوده است. پس ما در قطع توپ که یکی از مهم‌ترین المان‌های ساختار دفاعی ایده‌آل است، اصلا موفق عمل نکردیم.

در پرسینگ و قطع توپ چطور بودیم؟ ایران از لحاظ بازپس‌گیری توپ در یک سوم دفاعی حریف، تیم هفتم تورنمنت به شمار می‌رفت. پس از این نظر هم به هیچ قیمتی یکی از بهترین تیم‌های تورنمنت به حساب نمی‌آمدیم. حتی در زمینه دفع توپ نیز ایران تیم «نوزدهم» جام ملت‌ها بود. تیمی که به ازای هر بازی تنها ۱۵ دفع توپ داشت. حالا سوال اینجاست که چرا سرمربی تیم ملی، فقط آماری که به سود خودش باشد را لحاظ می‌کند؟ امیر باید بداند که امروز دیگر حتی هواداران نوجوان تیم ملی هم به همه آمارهای یک بازی فوتبال دسترسی دارند. او با این روند به جای نتایج تیم ملی، باید به خاطر سواستفاده از آمار از هواداران ایران عذرخواهی کند!