آرش فلاحت‌پیشه از بازیگران تئاتر درباره موضوع نمایش «معبد اقیانوس» توضیح داد: این نمایش داستانی پلیسی- معمایی دارد؛ گروهی امنیتی در سال ۵۶ به دنبال یک قتل و قاتل که یک دیرینه‌شناس است راهی کویر «ریگ جن» می‌شوند.

نمایش معبد اقیانوس که چند روزی است در تالار مولوی روی پرده می‌رود مورد توجه فعالان فرهنگی، منتقدان و کاربران شبکه های اجتماعی قرار گرفته که چند نمونه از آن را برایتان آورده‌ایم:

* نیلوفر ثانی، فعال فرهنگی پس از تماشای این تئاتر در نقد «معبد اقیانوس» نوشت: آرش فلاحت پیشه در آخرین کار کارگردانی خود با متنی از محمد میرعلی اکبری، موضوعی را برگزیده که شاید برای دوستداران علم و ژانرهای معمایی و پلیسی جذاب باشد اما در نهایت به یک سفر در زمان، محدود می‌شود. گروه اجرایی از کارگاه بازیگری "تمرکز تا باور" فلاحت‌پیشه در طی دوسال آموزش و تمرین، به اجرای صحنه‌ای معبد اقیانوس رسیده‌اند.

نمایش با طراحی صحنه مناسب، جایی وسط کویر ریگ جن و حدود سال 56 است که باستان‌شناسی برای بدست آوردن شیءای ارزشمند مدتی آنجا بسر می‌برده اما بطور ناگهانی، مفقود می شود. تیم تحقیقاتی ارتش و امنیت ملی بدنبال دلیل مفقود شدن او به بررسی اکتشافات و دست نوشته‌های جامانده می‌پردازد و در نهایت آن شیء را نیز در معبدی باستانی پیدا می‌کند. که هویت آن شیء تا پایان اجرا، مشخص نمی شود اما به نظر می رسد آن باستان‌شناس توانسته در زمان سفر کند و از سال 1402 به سال 56 برود.

گریم و لباس‌ها نزدیک به برهه زمانی و در مورد مرد روستایی جذاب و خلاقانه است. بازی‌ها بجز یکی دو مورد همدست و باورپذیر است و از دکور استفاده‌های چند منظوره می‌شود. بهره از نریشن و بازیگر سیال ایده خوبی‌ست اما چرایی و کارکرد آن چندان روشن نیست.

در کلیت اثر، معبد اقیانوس، نمایشی رئال، با فراز و فرودهای معمایی و جلسات بازپرسی و خروجی کار کارگاهی بازیگری، تلاش بی‌ادعایی‌ست؛ هر چند از لحاظ متن، در سطح و در حد ایده‌ای فانتزی باقی می‌ماند.

* ایمان عبدلی، روزنامه نگار در واکنش به اظهارنظر نیلوفر ثانی اینگونه نوشته است: اومدم که درباره "معبد اقیانوس" بنویسم، این یادداشت خانم "ثانی" تقریبا واجد خیلی از چیزهایی بود که می‌خواستم مطرح کنم. "معبد اقیانوس" به قول برخی منتقدین سینمایی، خوش‌ساخته. فضاسازی و اون فضای بعضا وهم‌زده روستای در حال انقراض هم معانی ضمنی رو به خوبی منتقل می‌کنه و هم احیانا به شکل استعاره‌ای یک اشاره تاریخی داره، اصلا چهره "قباد" چهره‌ی آشنایی‌ست!

به نظر می‌رسه در مورد متن یا ملاحظاتی بوده که زبانش گاها الکن میشه و یا این که نمایش در رسوندن حرفش خِسَت داره، در مجموع این که ۹۰دقیقه تماشاچی رو به دنبال داستان خودت بکشونی، به ابتذال فرمی نیفتی، کار ارزشمندیه. من هم البته کارکرد بازیگر سیال رو متوجه نشدم، شاید کاتالیزوری بوده در جهت انتقال مفهوم، شاید اون شعرِ آخر قرار بوده، مانیفست کار باشه، با تمام این‌ها "معبد اقیانوس" یک نمایش به معنای اصیل کلمه است. چالش و چانه‌زنی با کلماتی که تبدیل به تئاتر شده‌اند. ما همه محتاج سفر در زمانیم، چه باک که فعلش گذشته باشد.

* مرسده در نقد این نمایش نظر داد: ایده کلی کار بنظر جذاب بود ولی متن بیشتر سینمایی بود تا نمایشی.دیالوگهای بسیار زیاد وپینگ پونگی که در نهایت قرار نبود اطلاعاتی بیشتر از دو‌جمله به مخاطب بده.ریتم کند و نداشتن نقطه اوج مشخص و مدت زمان طولانی نمایش،بعضا باعث خستگی مخاطب می شد.

* محمد هم نظر متفاوتی را پس از دیدن «معبد اقیانوس» مطرح کرد: اجراگران در تجربه ی اول بازیگری، فراتر از یک بازیگر کار اوّلی حضور داشتند. بازی های به اندازه و حضور قوی روی صحنه، طراحی نور و دکور و طراحی میزانسن مناسب، نمایش را جذاب و دیدنی کرده بود. تنها ریتم به نسبت کندِ این اثر، بعضاً ایجاد خستگی می‌کرد، غیر از این، جز نمایش های قابل دفاعِ این روزها بود.

* مریم اثر آرش فلاحت‌پیشه را تحسین کرد و گفت: دمتون گرم که برای خودتون و تماشاچی ارزش قائلید کاری به شدت خوب من عاشق ژانر علمی و تخیلی ام این کار از لباس و فیگور شخصیت مرد روستایی این کار را آغاز کرد تحیر انگیز بود صدا و نور پردازی و قدرت وهم را قلقلک میداد و بامزه و فکاهی هم بود آن بخش‌هایی که آب آورده بود و روی مخ میرفت و میگفت ها؟ وقتهایی که ورد و جادو می‌خواند اینکه از گذشته تا کنون یک سیر تاریخی دنبال می‌کرد هم جالب بود کاری بس ارزشمند.