صدای دختری در مترو می آمد که با عصبانیت تلاش می کرد تا چیزی را توضیح دهد، طرف مقابل انگار از او عصبانی تر بود. درب ورودی ایستگاه مترو «تئاتر شهر» دو خانم ایستاده بودند. یک خانم درشت هیکل با قد بلند در کنار  خانمی که کنارش ایستاده و به او می گوید به چه کسی امر و نهی کند. ماسک بر چهره دارند. تلاش می کنند بلند صحبت کنند تا به چشم دختران بیایند آنها با لمس شانه دخترها نظر آن ها را به خود جلب می کنند و تذکر می دهند. خانم قد بلند می گوید: شالت را بکش جلو! انگار به موجودی کریه نگاه می کند. چند قدم جلوتر با یک دوربین رو به رو شدم. دوربین دوبار صدای کلیک آرام داد. مردی که پشت دوربین ایستاده بود اخم کرده بود، انگار کار مهمی انجام می داد. به مرد گفتم با اجازه کی عکس می گیری؟
به سمتم آمد و گفت: وایستا ببینم گوشیت رو باز کن ببینم.
نمی دانستم من بیشتر ترسیده ام یا او! با اخم نگاهش کردم و گفتم: -چی میگی آقا؟ مگه من بیکارم؟
بدون آنکه نگاهم کند دوبار پشت سر هم تکرار کرد: کارت ملی بده سریع...
تلاش کردم به مسیرم ادامه دهم، صدا زد تا خانم قد بلند از پله ها خود را از بین جمعیت به ما رساند و با اخم گفت: عکس گرفته، گوشیش و بگیر!
دوباره سراغ دوربین رفت و زن با تنفر نگاهم کرد: گوشی رو باز کن ببینم... سریع باش کار داریم.
زیرلب زمزمه کردم: این کاره؟
به روی خود نیاورد، گالری گوشی را باز کردم و رو به رویش گرفتم: من عکس نگرفتم اما شما گرفتید!
زن قد بلند گفت: گفتم کل گوشیت و ببینم نه فقط گالری! کارت ملی چی شد؟ 
گفتم: کارت ملی ندارم. گفتید عکس گرفتم دیدید که نگرفتم. کار دارم دیرم شده...
گفت: یعنی چی که نداری؟ مدرک چی داری؟
گفتم: شناسنامه دارم
 گفت: بیار بیرون سریع کار داریم!
پوزخند زدم، فقط می خواستم بروم، لحظه ای هم نمی خواستم آن جا بمانم. شناسنامه را به زور از وسط کوله سنگینم بیرون کشیدم، گوشی اش را باز کرد و از صفحه اول شناسنامه ام عکس گرفت: برو صفحه بعد...
از صفحه دوم شناسنامه هم عکس گرفت و گفت: شال رو بکش جلو! برو.