، غلامرضا بنی اسدی در این روزنامه نوشت: منتظر بوديم و دست به دعا که زودتر آغاز شود اين دولت. اما الآن که از نيمه دوم عمر دولت سيزدهم بيش از سه ماه مي‌گذرد، داريم چيز ديگري را تجربه مي‌کنيم. حجاب‌بانان و آمران به معروف، مشغول موي زنانند. کسي هم احوال مديران را به قاعده “گشت ارشاد” نمي‌پرسد. آنان مشغول کار خود هستند چنان که در پيش بودند. باز هم مردمند و انواع رفتارهايي از اين دست. اشتباه نشود، من نه‌تنها با امر به معروف و نهي از منکر، زاويه ندارم که آن را در عظمت نماز و روزه مي‌دانم.

قائل به احياي اين فريضه جامعه ساز هستم اما نه فقط در برابر مردم بلکه مسئولان محترم را هم بايد در اين فهرست قرار داد. اتفاقا امر به معروف و نهي از منکرِ صاحبان قدرت و مسئوليت هزار بار مهم تر، لازم‌تر و واجب‌تر از مردمي است که اول و آخر ماجرايشان خودشان هستند. برفي هم اگر بر بامشان بنشيند آنقدر کم و کم اثر است که با يک پارو پاک مي‌شود و راه کسي را هن نمي‌بندد برفي که از پشت بامشان بر زمين مي‌ريزد.

اين مديران و مسئولان هستند که به گستره مسئوليت‌شان برف بر بام دارند که اگر بر زمين نريزند، سقف نم مي‌زند و اگر بر زمين بريزند راه بندان مي‌شود. اينان به امر و نهي محتاج ترند. جامعه هم به امر و نهي پذيري اينان است که اصلاح مي‌شود. اين که وزير کشور درباره قصه حجاب‌بانان مي‌گويد” ما مجوز خاصي براي اين کار نداديم. در واقع تحت عنوان امر به معروف و نهي از منکر ظاهرا گروه‌هاي مردمي اقدام مي‌کنند و کارشان در اين چارچوب است” از آن ماجراهايي است که هم لبخند به لب مي‌آورد و هم سر را به تاسف تکان مي‌دهد.

در فلان پس کوچه فلان روستا اگر کسي بي‌هماهنگي، کاري بکند، کاري با او مي‌کنند کارستان. چطور در تهران با اين هيبت و هيمنه ميدان ‌داري مي‌کنند آن هم با تصميم شخصي؟ آيا با همين احساس مسئوليت شرعي مي‌توان به سازمان‌ها و نهاد‌ها و و زارت خانه‌ها رفت و “مسئولان و مديران” را به خير و صلاح فراخواند؟ بي‌خبري از آن جمله شوخي‌هايي است که مرده را به خنده وامي دارد چه رسد به زندگان. واقعا اگر “مردم” خودشان مي‌توانند اين کار را بکنند بفرمائيد تا ديگر مردم هم راهي ادارات شوند براي امر به معروف و نهي از منکر. تازه اين تحقق وعده رئيس‌ جمهور رئيسي هم هست. اعتماد جامعه به ساختار و دولت را هم ارتقا مي‌دهد. اگر چنين است بسم‌الله…