در مورد عارف غلامی نظرها بسیار متفاوت است. عده‌ای او را یک مدافع خوب و جوان و در عین حال باتجربه می‌دانند. عده‌ای دیگر با استناد به ضعف‌های عجیب و غریب او که در مسابقات مهم کار دست استقلال داده او را برای پست حساس مدافع قابل اطمینان نمی‌دانند. اما بیایید بحث فنی را فراموش کنیم. ماجرای دربی و سر توپ زدن آل‌کثیر با پای ضربه به کنار، این فاکتور را هم که هر کسی اگر تا ۲۵ سالگی سال‌ها در استقلال بود لااقل ۵۰ بازی ملی داشت ندیده بگیریم و به سراغ مسائل غیرفنی برویم.

عارف غلامی در ابتدای این فصل یکی از کسانی بود که به شکل رسمی، هم جواد نکونام به عنوان سرمربی و هم باشگاه استقلال از مدیران تا پایین اعلام کردند که جایی برای او ندارند. قرارداد هم ندارد و می‌تواند به راحتی هر کجا که خواست برود اما عارف غلامی هیچ جا نرفت و ترجیح داد از روش سال قبل استفاده کند.

سال قبل عارف غلامی در فصل نقل و انتقالات راهی قطر شد. آن‌جا چند عکس گرفت و پیغام‌هایی به تهران فرستاد که مرا می‌خواهند. نتیجه این شد که مدیران وقت استقلال -که در بستن قراردادهای عجیب و غریب شهره عالم شده‌اند- با بازیکنی که نه ملی‌پوش بود و نه ویژگی خاصی داشت (مثلا کاپیتان) گران‌ترین قرارداد را بستند. عارف غلامی امسال نیز همین کار را کرد اما یخ او به قول قدیمی‌ها نگرفت! او منت سر هواداران استقلال گذاشت که با یک باشگاه خارجی قرارداد بسته تا لژیونر شود اما با آن‌ها شرط کرده تا فلان تاریخ منتظر استقلال می‌ماند.

انصافا کجای فوتبال حرفه‌ای در دنیا چنین چیزی را سراغ دارید؟ این‌که یک بازیکن بعد از امضای قرارداد برای باشگاه حرفه‌ای شرط بگذارد؟ از آن تاریخ ماه‌ها گذشته و عارف غلامی هنوز هیچ جا نرفته است و عجیب آن‌که هر چند روز یک بار، یکی هست که بگوید استقلال غلامی را می‌خواهد و این شخص نه نکونام است، نه علی خطیر!