به احترام امید عالیشاه باید ایستاد و کلاه از سر برداشت. بازیکنی بی‌حاشیه که در راه آهن یک ستاره بود. به پرسپولیس آمد، مجبور شد برای سربازی به تراکتور برود و تنها حاشیه عمر ورزشی عالیشاه در این تیم رقم خورد. روزی که او به دلیل مصدومیت بازی با پرسپولیس را از دست داد و هنوز طرفداران تیم تبریزی فکر می‌کنند او تمارض کرده بود...

عالیشاه به پرسپولیس بازگشت. با این تیم در تمام این سال‌ها به تمام افتخارات ممکن رسید. او از دو سال پیش جایگاه ثابت خود در تیم را از دست داد، قبل از آن هم پست تخصصی‌اش را از دست داده بود اما هرجا که مربی می‌خواست به زمین می‌رفت و با جان و دل تمام توانش را می‌گذاشت.

امید عالیشاه که همیشه در سمت راست زمین بازی می‌کرد، این دو سال مهاجم سایه در پرسپولیس بوده و بیشتر اوقات به عنوان یار جانشین به میدان رفته اما هرگز امید و انگیزه‌اش را از دست نداد. هر وقت به زمین رفت مهره‌ای تاثیرگذار بود. وقتی شما می‌توانید در بزرگترین بازی فصل سرنوشت مسابقه را عوض کنید، باید خوب تمرین کرده و کاملاً متمرکز باشید! امید عالیشاه در فینال جام حذفی، در دربی، تیمی را که دقیقه ۹۰ به علاوه ۹ گل خورده و بازی برده را از دست داده بود به خوبی جمع کرد و گل پیروزی را به نام خود به ثبت رساند.

کم نبودند کسانی که می‌گفتند آن گل کاملاً اتفاقی بود. عالیشاه قصد ارسال داشت و سید حسین حسینی اشتباه کرد! برخی کارشناسان هم سراغ مدافعان استقلال رفتند و خلاصه که در این گل برای همه سهمی قائل بودند جز گلزن! اما عالیشاه در حساس‌ترین بازی لیگ قهرمانان - دیدار کلیدی و ۶ امتیازی که سرنوشت صعود را مشخص می‌کرد - دوباره عین همان گل را زد تا به همه ثابت کند این تخصص اوست نه اشتباه دیگران!

عالیشاه دوباره در حساس‌ترین شرایط دست تیمش را گرفت. از یک کاپیتان، جز این چه انتظاری دیگر باید داشت؟