پرسپولیس برای باختن به النصر بهانه‌های بسیاری داشت؛ از حضور رونالدو و چمن بد آزادی تا ۱۰ نفره شدن و مصدومیت ترابی. پرسپولیس تمام روزهای گذشته را در هول و ولای رسیدن یا نرسیدن بیرانوند بود. همه می‌دانیم او چه تاثیری در تیم دارد و همه می‌دانیم که دروازه‌بانی چه پست مهمی است.

بیرانوند رسید تا وزنه روحی بزرگی برای تیمش باشد. او انصافا با توجه به مصدومیت واکنش‌های خوبی هم داشت اما در فوتبال نتیجه می‌ماند و حرف می‌زند.

به گل دوم النصر نگاه کنید؛ اشتباه مدافعان و ضعف دانیال اسماعیلی‌فر جای خود، این هم که این بازیکن ۲ سال فوتبال بازی نکرده به کنار، چرا باید دروازه‌بانی در سطح علیرضا بیرانوند چنین از زاویه بسته و مبتدیانه گل بخورد؟ حتی یک دروازه‌بان در سطح آموزشگاه‌ها یا محلات هم به طور غریزی زاویه را می‌بندد. بیرانوند زاویه را بست و ماشالله با آن قد و بالا توپ از بالای سرش به تور چسبید! دلیل این گل چه بود؟ ناامادگی یا غرور؟ یا توجه به دوربین‌ها و کریس؟

امیدواریم آنالیزورهای پرسپولیس برای بازی‌های بعدی فریب بهانه‌های فراوان شکست را نخورند. روی ضعف بیرانوند کار کنند و فکری به حال ساختار دفاعی تیمشان کنند.