غلامعلی حداد عادل چندی پیش در مجلس باز هم زبان به مخالفت با دولت روحانی گشود و از تغیییرات در سطح مدیران و مسوولان عالی رتبه در دولت شدیدا ابراز ناراحتی کرد. اشاره بیشتر وی عدم ابقای فرهاد رهبر به ریاست دانشگاه تهران است. او با استفاده از تاکتیک قدیمی اصولگرایان از قول مردم گفت: «مردم از خود می‌پرسند که چرا همه مدیرانی که مشغول خدمت بوده‌اند باید عزل شوند؟ مگر آن مدیران چه گناهی کرده بودند که در دولت اعتدال با همه آن‌ها چنین رفتاری می‌شود؟» 

البته این نطق پیش از دستور را باید به فال نیک گرفت. چرا که اگر اعتراض به دولت تدبیر و امید باعث شود که نطق جناب عادل باز شود و در مجلس به امور نمایندگی بپردازد جای بسی خرسندی دارد. به یاد داریم که ایشان در مجلس هشتم تنها یکبار زبان به سخن راند و در آن هم از ادبیات فارسی دفاع کرد. جز آن دیگر فعالیت خاصی از ایشان مشاهده نشد و مشخص نشد که او از جایگاه نمایندگی مجلس چه کمکی به مردم حوزه انتخابیه خود کرد. حال که ایشان از نگرانی مردم(!) نگران است و دنبال جواب سوال‌هایش از زبان مردم است جای تقدیر فراوان دارد. 

تغییرات فله‌ای در دولت نهم و دهم و روی کار آمدن طرفداران جناح دولت چیزی نبود که بر کسی پوشیده بماند. مهر دولت قبلی چنان وزیدن گرفت که به طوفانی تبدیل شد و چیزی از مسوولان قدیمی به جای نگذاشت. کم نبودند مدیران مجرب و دلسوزی که به واسطه این مهرورزی دولت مورد حمایت آقای حداد عادل، چند سال خانه نشین شدند و کشور از تخصصشان بی‌بهره ماند. حمایت آقای عادل و بسیاری از همفکرانشان در آن زمان و به ویژه در سال ۸۸ از دولت واضح بود. هرچند که به مرور زمان بی‌خردی دولت چندان بالا گرفت که اکثر طرفداران آن هم دست از حمایت از دولت برداشتند و منکر حمایت‌های خود از دولت دهم شدند. اما به هر حال هنوز مدت زیادی از آن روزها نگذشته و سینه چاک کردن‌های آقای حدادعادل و دوستانشان برای عامل دولتی که این مشکلات را بر سر کشور آورد از یادها نرفته است.

اکنون سوال این است که چرا حداد عادل نگران تغییر روسای دانشگاه یا مدیران است؟ آیا واقعا نگران افراطی‌گری در جامعه است؟ وقتی که می‌شنویم حداد عادل نگران افراطی‌گری است بیشتر یک شوخی به نظر می‌آید. چراکه زمانی که ایشان ریاست مجلس را در دوره هشتم بر عهده داشت و موج افراطی‌گری و ایجاد دو دسته گی در جامعه شکل می‌گرفت، خم بر ابروی ایشان نیامد و بعضا خودشان هم به آن افراطی‌گری‌ها دامن می‌زدند. حال چه چیز تغییری رخ داده که ایشان را ا ین حد مضطرب نموده است؟! 

 «به نظر می‌رسد عده‌ای، که خود به علت افراط‌گرایی، مولد بحران و فتنه بوده‌اند، با انتخاب شعار دوقطبی «اعتدال‌گرا ـ افراط‌گرا» از هم‌اکنون برای تصرف مجلس آینده برنامه‌ریزی کرده‌اند.»
این گونه حرف زدن بیشتر یاد آوری نطق‌های کاسبان فتنه در ایام رای اعتماد مجلس است. البته امیدواریم که این حرف‌ها با هدف تاثیرگذاری بر شورای نگهبان و با هدف گسترش رد صلاحیت‌ها در جبهه اصلاحات بر زبان آقای حداد نیامده باشد. یادمان هست که وقتی شعار مرگ بر عده‌ای وقتی از تریبون مجلس سر داده می‌شد، در نظر ایشان افراطی‌گری نبود، اما به نظر می‌رسد که اگر عده‌ای حرفهایی خلاف میل ایشان بزنند افراطی‌گری به حساب می‌آید.

برنامه ریزی برای آینده در هیچ جای دنیا نکوهیده نیست که موجب تشویش خاطر شود و از این رو به نظر می‌رسد نگرانی ایشان بیشتر از حذف شدن از مجلس باشد. چرا که با انتخاب ملت در ۲۴ خرداد ۹۲ مردم پیام خوبی به اصولگرایان دادند. اصولگرایان و خصوصا جریان‌های افراطی آن چون آقای حداد و دوستانشان هرچند که سعی می‌کنند ابعاد مهم پیام 24 خرداد را نشنیده بگیرند، اما حداقل این پیام را دریافت کردند که دیگر اوضاعشان در بین مردم مانند سابق نیست.

شاید همین امر هم مایه نگرانی آنها شده که افرادی چون ایشان که ماه به ماه سخن نمی‌گفتند امروز یادشان افتاد که باید بیشتر در رسانه‌ها حاضر شوند و البته افراطی‌گری را هم نکوهش کنند.

به هر حال آقای حداد عادل! انتخابات مجلس آینده، فرصت برابری برای همه گروه هات و جناح های سیاسی است. هر که جایگاهش در نزد مردم بالاتر باشد، رای بیشتری از مردم می‌گیرد. بهتر است شما نگران عملکرد خود باشید که در پیشگاه خداوند و مردم مسئولید و بالاخره روزی باید نسبت به مشکلاتی که در این 8 سال یکه‌تازیتان بر سر کشور و سفره مردم آمد پاسخگو باشید.