یکی از اخلاقیات غلط سیاسی که ظرف یکی، دودهه گذشته به‌تدریج در کشور جاافتاده، به‌تملک‌درآوردن تدریجی بسیاری از ارزش‌ها و مناسبت‌های تاریخی و ملی توسط یک طیف خاص است. این «تصرف عدوانی» توسط جریانی اقلیت که به‌ویژه نسل‌های جدید بعد از انقلاب نسبت به آنها نگاه مثبتی ندارند، ظرف دودهه گذشته تقریبا کامل شده است به‌گونه‌ای که این جریان امروز، خود را به کمک تبلیغات رسانه‌های رسمی وارث بلامنازع همه گذشته این 35سال می‌پندارد. از تظاهرات، راهپیمایی‌ها، مبارزات مردم، گروه‌ها و شخصیت‌های مبارز قبل از انقلاب گرفته تا خود انقلاب، جنگ، شهدا، جانبازان و چهره‌ها و شخصیت‌های انقلابی از جمله مرحوم شهیدبهشتی، استاد مرتضی مطهری، شهیدباهنر، شهید رجایی و... که در جریان حوادث و تلاطم‌های پس از انقلاب، از میان ما رفتند. این طیف خاص به‌گونه‌ای رفتار کرده و می‌کنند که گویی همه این حماسه‌ها، شهادت‌ها و... به‌منظور به‌قدرت‌رساندن و تثبیت این جریان بوده است. آیا مبارزات مردم در دوران انقلاب و ایستادگی در هشت‌سال دفاع مقدس واقعا به‌واسطه آن بود که این جریان امروز بخشی از مسوولیت‌ها را در دست داشته باشد؟ آیا هشت‌سال مقاومت و آن‌همه ازخودگذشتگی‌ها برای آن بود که یک گروه و جریان، قدرت را از آن خود بداند؟ چرا برخی می‌پندارند که آنان و فقط هم آنان، وارث انقلاب، جنگ و وارث مبارزات مردم هستند؟ چرا فکر می‌کنند راهپیمایی‌های مردم در روز قدس یا 22بهمن، در تایید و موافقت با آنها و سیاست‌هایشان است؟ چرا فکر می‌کنند اگر مردم در 22بهمن پس از 35سال، همچنان به‌ میدان می‌آیند این به‌معنای درستی و صحت دیدگاه‌های آنان است؟ اگر اینگونه بود و مردم واقعا طرفدار این جریان بودند، خب می‌توانستند در انتخابات 24خرداد به کاندیدای مدنظر آنان رای داده و قوه‌مجریه را مانند هشت‌سال گذشته به آنها بسپارند. اتفاقا برعکس آنچه این جریان وانمود می‌کند، همه شواهد و قراین موجود حکایت از آن دارد که در راهپیمایی 22بهمن امسال، شمار بیشتری از مردم آمده بودند.

مصادره به مطلوب‌کردن مناسبت‌های ملی، دو نتیجه بلندمدت منفی در پی دارد. نخست آنکه جریان راست سابق و اصولگرایان امروز را به این جمع‌بندی می‌کشاند که پس سیاست‌ها و عملکرد ما درست است چون مردم همچنان به خیابان‌ها آمده و از آنها طرفداری می‌کنند درحالی که مردم برای بزرگداشت 22بهمن، 17شهریور یا جنگ به میدان آمده بودند و نه تصدیق و تایید سیاست‌های آنان. اشکال دوم که بسیار جدی‌تر است آن است که با صاحب‌شدن مناسبت‌های مختلف انقلاب توسط آنها، با توجه به سابقه این جریان در ذهن مردم به‌ویژه نسل‌های جوان پس از انقلاب، این نگرانی وجود دارد که نوعی تردید بر آنها مسلط شود.

با ازآن‌خودکردن راهپیمایی 22بهمن، در حقیقت به نسل‌های بعد از انقلاب، «آدرس اشتباه» داده می‌شود. اما به نسل‌های بعد از انقلاب باید قاطعانه گفت که در جریان انقلاب و جنگ، بسیاری گروه‌ها و جریانات دیگر، بسیاری چهره‌ها و شخصیت‌های دیگر و بسیاری مبارزان دیگر هم بوده‌اند و اصولگرایان در بهترین حالت، صرفا یکی در میان همه بودند. این درست است که امروز آنان خیلی از گذشته‌ها را برای خود می‌دانند اما برای ثبت در تاریخ باید گفت که انقلاب اسلامی، ماهیتی غیر از این دارد.