وقتی فرهاد مجیدی سپاهان را در مرداد سال ۹۹ برد و بعد از چند قدم برداشتن به طرف رختکن ورزشگاه آزادی، برگشت و رو به دوربین های عکاسان با انگشتان دست هیس را نمایش داد، نشان داد برای رسیدن به آرزوهای میلیون ها استقلالی که سالهای سختی را می گذرانند عزمش را جزم کرده است.او همین کار را چند روز بعد با دبل سپاهان تکرار کرد و جنگ بزرگ را با کسانی که پشتش به آنها بود و باید به آنها تکیه می کرد شروع کرد.

فرهاد آن سال را علیرغم شکست دادن پرسپولیس در نیمه نهایی جام حذفی با کم تجربگی خود در یک هفته مانده به فینال جام حذفی به تراکتور داد و استقلال را در لیگ قهرمانان آسیا تنها گذاشت اما اواخر سال و بعد از نتایج بد فکری به استقلال برگشت و بعد از صعود از مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا برابر پرسپولیس در جام حذفی باز هم در ضربات پنالتی در ۲۴ تیرماه پیروز شد. او بعد از آن بازی در میکسدزون ورزشگاه آزادی رو به میکروفن خبرنگاران رسانه های ورزشی جمله ای تاریخی را به زبان آورد:«من به اینا نمی بازم»، جمله ای که به دل هوادارها نشست و بعد از نشان دادن عدد«۴» برای او و هواران استقلال به یک نماد در این روزها تبدیل شده است.

شاید باور کردنش سخت باشد، ولی مجیدی بعد از آن بازی و آن جمله درادامه رقابت های لیگ برتر دوره بیستم، جام حذفی دوره قبل و امسال و لیگ بیست و یکم تا هفته ۲۹ در جریان بازی در رقابت های داخل کشور تنها یک بازی در هفته آخر دوره قبل و در بازی تشریفاتی به سپاهان باخته است.

آنها دوبار دیگر در فینال جام حذفی دوره گذشته ونیمه نهایی امسال به فولاد و نساجی در ضربات پنالتی باخته اند و در لیگ برترامسال در یک قدمی رسیدن به افتخاری هستند که تا حالا هیچ تیمی به آن دست نیافته است. رسیدن به مقام قهرمانی بدون شکست تنها توسط پرسپولیس سال ۵۲ بعد از ۲۲ بازی و ۱۵ بردو ۷ تساوی به دست آمده است که مجیدی می خواهد آن را با آمار بهتر در نسبت بردهای بیشتر و تعداد بازی بیشتر به یک رکورد ماندگار در فونبال ایران تبدیل کند.

امروز هواداران استقلال در ورزشگاه آزادی فرش قرمز را برای مربی پهن خواهند کرد که در ابتدای فصل با ازدست دادن پنج تا از بازیکنان ترکیب اصلی اش و مشکلات مدیریتی هیچ امیدی به سرانجام رساندن وعده «من به اینا نمی بازم» نداشتند. رفتن فرشید اسماعیلی، محمدنادری، مسعود ریگی،شیخ دیاباته و مهدی قایدی و خریدهای بازیکنان کم نام و نشان، هواداران استقلال را که برای سال ۱۴۰۱سالها لحظه شماری می کردند، نا امید کرده بود. هیچ ستاره ای در تیم دیده نمی شد، رابطه اعضای مدیریتی باشگاه با سرمربی حسنه نبود، همانند فصول گذشته زمین تمرین مناسبی در اختیار سرمربی نبود و فصل برای آنها بعد از پنج قهرمانی پیاپی پرسپولیس یکی از مهمترین فصول تاریخ باشگاه بود.

ارکان تصمیم گیرنده در راس ورزش از جایگاه خودشان کنار رفته بودند و مجیدی با تیمی کم و نشان برای جلوگیری از تکرار دوباره عدد شش راه سختی را درپیش داشت. تیم او که در لیگ قهرمانان آسیا, علیرغم صعود به عنوان تیم اول گلهای زیادی خورده بود، با بازنگری در ساختار دفاعی برای به سرانجام رساندن وعده بزرگ سرمربی در حال آماده شدن به تیم دیگری بود. آنها برای رسیدن به آن چه که در ذهن داشتند همه چیز را از عقب شروع کردند، خط دفاع را محکم بستند و برای تاریخ سازی فصل را شروع کردند.

خط دفاعی استقلال فرصت گل زدن به تیم های دیگر را سخت می دادند و جوانان تازه به ترکیب رسیده روح تازه ای در فاز هجومی به خط حمله تیم دادند، ذهن و اندیشه من به اینا نمی بازم به کل تیم تعمیم داده شد و حالا کل تیم بدون ستاره مجیدی در تمامی بازی ها با تمام وجود از جمله «ما به اینا نمی بازیم» دفاع می کردند.

سرمربی که بارها در دوران بازی و مربیگری در نیمه های راه استقلال را رها کرده بود تا جام های متعددی از کف این تیم برود، پای تیمی که خودش بسته بود این بار ایستاد و برای رسیدن به نمادی جدید در تاریخ باشگاه به همراه شاگردان بی حاشیه اش تمامی رقابت ها را با سربلندی سپری می کرد. از دست دادن دو مدافع اصلی تیم در میانه راه هم مانعی برای هدفی که درپیش بود، نبود. هشتگ جمله ماندگار مجیدی ترند شبکه های اجتماعی شد و حالا شاگردان او ساعاتی دیگر برای ثبت آن در تاریخ فوتبال ایران ۹۰دقیقه زمان دارند. آنها برای قاطع ترین قهرمانی تاریخ فوتبال ایران با بیشترین امتیاز و کمترین گل خورده امشب به زمین خواهند آمد تا فریاد میلیونها استقلالی را به گوش فوتبال ایران برسانند.

امشب ۶۳ هزار هواداری که به نمایندگی از میلونها استقلالی به ورزشگاه آزادی می روند جلوی پای سرمربی محبوب خود فرش قرمز پهن می کنند.تیمی که برای قهرمانی ذهن خود را تغییر داد و برای خوشحالی هوادارانش بهترین نتیجه تاریخ را در مهمترین دوره رقابت های تاریخ لیگ برتر ثبت کرد.