شاگردان دیگو سیمئونه کار سختی برای صعود به دور حذفی لیگ قهرمانان اروپا داشتند. آنها با 4 امتیاز و به عنوان تیم آخر گروه وارد شب پایانی شدند تا مقابل پورتو در پرتغال قرار بگیرند؛ تیمی که حتی با یک مساوی هم صعود می کرد.

کار شاگردان سیمئونه در این دیدار بسیار سخت بود و با مصدومیت زودهنگام و خروج لوئیز سوارز از زمین، سخت تر هم شد. بعد از حدود یک ساعت فشار تیم میزبان، اتلتیکو روی یک ارسال کرنر و ضربه گریزمان، گل اول را وارد دروازه میزبان کرده و ورزشگاه دراگو را در سکوتی مرگبار فرو برد.

در میان این سکوت مرگبار، شاهد به وجود آمدن جنجال و دعواهای عجیبی میان بازیکنان دو تیم بودیم که داور را مجبور به اخرج دو بازیکن از زمین، یک بازیکن ذخیره و یک مربی کرد. در شرایطی بازیکنان دو تیم با خطاهای شدید، حسابی از خجالت هم در حین بازی در می آمدند، بازی دو بار بعد از گل اول اتلتیکو به دلیل درگیری شدید متوقف شد.

در این درگیری ها که همه اعضای دو تیم از بازیکن گرفته تا اعضای کادر فنی حضور داشتند، رفتار دیگو سیمئونه دیدنی، ماندگار و بسیار ویژه بود. او در حالی که در پشت سرش دعوایی شدید در جریان بود با حلقه کردن دستانش و چشمانی بسته در حال دعا کردن برای پیروز خارج شدن تیمش از این جهنم سوزان بود؛ جهنمی که در نهایت با برد سه بر یک، روی دیگری از خود را به یاران ال چولو نشان داد. این حرکت سیمئونه از آن جهت جالب بود که معمولا او را چهره ای خشن و جنجالی در چنین شرایطی دیده بودیم.

سرمربی آرژانتینی که از محبوبیت بالایی در بین هواداران اتلتیکو برخوردار است از شروع مسابقه با پورتو با هیجان بالایی که از ویژگی های همیشگی اش است در کنار زمین حضور داشت و بعد از به ثمر رسیدن گل اول تیمش، شادی عمیقی را در چشمانش می شد دید؛ شادی که در کنار دعای کودکانه او در میان دعوای بزرگ کنار زمین، او را در دنیایی دیگر نشان داد؛ دنیایی که مخصوص خود ال چولو است و دیوانگی ها و آرامش هایش با دنیای معمولی متفاوت است.