آنچه در بالاترین سطح فوتبال باشگاهی ایران می‌گدرد، به معنای واقعی کلمه غم‌انگیز است. فارغ از مسایل فنی، به نظر می‌رسد بسیاری از تیم‌های ایرانی جایی بیرون از زمین دنبال پیروزی می‌گردند. یک تیم در پی این است که با تغییر ابعاد زمین مسابقه، کار را برای اوت‌انداز حریف دشوار کند، یک تیم چمن را خیس و دیگری آن را بلند نگه می‌دارد، روی نیمکت یک تیم همه اعضا در حال داد و بیداد هستند و خیلی از تیم‌ها هم 24 ساعته مشغول رصد حریف هستند، مبادا از بازیکن غیرمجاز استفاده کرده باشد و سه امتیاز راحت برود توی جیب‌شان. خب این چه فوتبالی است واقعا؟

به جرات می‌توان گفت اگر این حجم از تمرکزی که تیم‌های مختلف روی مسایل حاشیه‌ای و جانبی دارند معطوف به تاکتیک و فن فوتبال می‌شد، الان وضع لیگ برتر خیلی بهتر از این بود. اینجا تیم‌ها به جای این که نقاظ ضعف همدیگر را شناسایی کنند، فهرست تیم مقابل را زیر نظر می‌گیرند تا ببینید می‌توانند یک گاف سه امتیازی بگیرند یا نه. به نظر می‌رسد جلسه آنالیز مسابقات، جای خودش را به کمیته بازبینی فهرست تیم‌های رقیب داده است! در پایان بازی اخیر پرسپولیس و پدیده، تیم مشهدی شکایت حاضر و آماده‌اش در مورد بازی کردن عیسی آل‌کثیر را تحویل ناظر مسابقه داد، غافل از این که خود پرسپولیس هم نسبت به حضور یک بازیکن غیرمجاز در این تیم شکایت کرده بود. بعد روشن شد پیکان هم بابت همان بازیکن از پدیده شاکی است. خلاصه که کیف کنید از این لیگ!