یحیی گل محمدی در دوران مربیگری سرخپوشان، کم خرید نداشته است. خریدهایی که جز چند مورد غالباً نیازهای پرسپولیس را به بهترین شکل ممکن تامین کرده اند. فراموش نکنیم که همین خریدها ظرف یک هفته توانستند به آنچنان آمادگی و هماهنگی برسند که پرسپولیس را در سخت ترین دوران بعد از باخت دربی اش، روانه فینال آسیا کنند.
شاید گل سرسبد خریدهای یحیی را میلاد سرلک دانست. او دقیقاً همان تکه آخر پازل هافبک های پرسپولیس. آخرین دومینو و هنرمندترین مهره. سرلک به صورت تحسین برانگیزی بازی سایر هافبک های دفاعی پرسپولس را تکمیل می کند. احمد نوراللهی خوب می دود، خوب توپ گیری می کند اما از شما چه پنهان دید آنقدر درست و حسابی در میدان بازی ندارد. اما میلاد سرلک زمین بازی را مثل کف دستش می شناسد. همین قضیه هم برای کمال کامیابی نیا صدق می کند. کمال جنگنده است اما دقت پاس و تکنیکش به پای همتای لر زبانش نمی رسد. سرلک با یک حرکت بدن فضا را برای خود باز می کند و دقیق ترین بازیکن سرخپوشان در پاسکاری های داخل میدان است. سوای از این موضوعات او در قامت یک هافبک دفاعی تکنیک بالایی دارد و خوب بلد است در جاهای باریک توپ را نجات دهد. صدالبته هافبک سرخپوشان حسابی شوت زن است و فرصتش پیدا شود، دروازه را از ضرباتش دریغ نمی کند