به دنبال ديدار هيات پارلمان اروپا با نسرين ستوده و جعفر پناهي يك بحث سياسي به راه افتاد كه مسئوليت اين ديدار با كدام نهاد بوده است. وزارت خارجه مي‌گويد ما مسئوليتي نداشته‌ايم و مجلس متقابلا وزارت خارجه را متهم مي‌كند. مطبوعات تندرو هر دو را متهم مي‌كنند. اگر كسي نداند كه چه روی داد، تصور مي‌كند كه يك ضايعه مولمه اتفاق افتاده و حالا دستگاه‌هاي اجرايي هر يك ديگري را مسئول و مقصر اين رويداد ناگوار معرفي مي‌كنند. در حالي كه هر دستگاهي دارد نهاد ديگري را متهم مي‌كندو آن نهاد متقابلا كلي توضيح داده واز خود دفاع مي‌كند و مسئوليت اين ديدار را به گردن نمي‌گيرد. به عبارت ديگر برخی مسئولان ما بالاخص اعضاي كميسيون امنيت ملي و خارجه مجلس به علاوه رسانه‌هاي وابسته به اصولگرايان فرض گرفته‌اند كه يك فاجعه اتفاق افتاده و آنها به دنبال مقصر مي‌گردند. در اين ميانه هيچ كس اين سوال بديهي را مطرح نكرد كه هدف هيات پارلماني اروپا از دیدار با دو ايراني چه بوده است؟ كدام مشکل، كدام آبروريزي در نتيجه اين ديدار انجام شده كه حالا بايد مقصر را پيدا كنيم؟ مگر آنها محاكمه و محكوم به زندان نشدند؟ در حال حاضر هم حسب قوانين و مقررات جمهوري اسلامي از زندان مرخص شده‌اند. آيا مسئولان به آنها گفته بودند كه با خارجي‌ها مطلقا نبايد ديدار داشته باشند؟ همه اينها به كنار؛ آيا نفس اين ديدار به خير و به صلاح ما بوده يا به زيان ما؟ اگر به مقامات اروپايي گفته مي‌شد كه شما با هيچ زنداني حق ملاقات نداريد، به هيچ‌وجه با نسرين ستوده و جعفر پناهي ديدار انجام نمی‌شد. كمترين فايده‌ اين ديدار براي تصوير و وجهه ما آن بود كه نشان داد به‌رغم تبلیغات بدخواهان، انتخابات در ايران يك سازوكار واقعي دارد چرا كه در صحنه انتخابات خرداد امسال و به روي كار آمدن دولت تدبیر وامید ما شاهد برخي تغييرات در گشايش فضاي سياسي و بهبود وضعيت هستيم. آيا همكاري با غربي‌ها ضمن ايستادگي بر سر اصول و مواضعي كه به آنها اعتقاد داريم بهتر است يا رفتاري ديگر؟