آن هایی که جمعی از رانندگان محترم تاکسی را جلوی ساختمان ریاست جمهوری جمع کرده اند تا به سخنان محمود سریع القلم واکنش نشان دهند و از آقای رئیس جمهور بخواهند سریع القلم را از حلقه مشاورانش اخراج کند، خواسته یا ناخواسته سخنان مشاور رئیس جمهور را که عده ای از اهل قدرت را به پوپولیسم متهم کرده بود، عینیت بخشیدند.

از هیچ جای سخنان آقای سریع القلم توهین به رانندگان تاکسی استنباط نمی شود. آقای سریع القلم گفته اند چرا تلویزیون به جای پرداختن جدی به بعضی از اموری که کاملا تخصصی است و نیاز به دانش دارد، سطحی نگری را دامن می زند و فی المثل به سراغ یک راننده تاکسی می رود و نظر او را در مورد انرژی هسته ای جویا می شود. هیچ نگاه سالم و بی غرضی از این جمله توهین به رانندگان تاکسی را مراد نمی کند. آقای سریع القلم می توانست به جای راننده تاکسی بگوید: "نانوا" یا بگوید: "رفتگر". بدون شک هم نانوایان مردمان زحمت کش و شریفیند و هم رفتگران عزیز و قابل احترام. اما آیا اگر کسی گفت نباید درباره سانتری فیوژ و آب سنگین و انرژی هسته ای، نظر این عزیزان را جویا شویم و یا این که نظر این بزرگواران درباره موضوعات تخصصی ای مثل انرژی و سوخت و فیزیک ، خیلی محلی از اعتبار ندارد ،آیا به آن ها توهین کرده؟ البته اگر در این ماجرا ذره ای صدق وجود داشت شاید می توانستیم آن را به حساب دیگری بگذاریم اما هم ما خوب می دانیم ماجرا از چه قرار است و هم آن ها که جمع کوچکی از رانندگان محترم را جلوی ساختمان ریاست جمهوری گسیل کرده اند. اخلاق بهانه است، همان طور که در سال های اخیر خیلی چیزها را بهانه ای قرار داده ایم برای پیشبرد اهداف سیاسی مان. اگر حقیقتا پای اخلاق در میان بود می گفتیم خدارا شکر که عده ای از دوستان ما هنوز آن قدر اخلاقیند که حتی شائبه توهین و وهن به جمعی از هم وطنانمان را بر نمی تابند. اما همان طور که گفتم هم ما می دانیم و هم آن ها که حقیقت چیز دیگریست. در هشت سال گذشته رئیس جمهور عدالت گستر و مهرورز بارها و بارها به تصریح و تلویح به اقشار مختلف این سرزمین توهین کرد. جمعی از آن ها را بزغاله خطاب کرد، جمعی را خس و خاشاک و ...الخ. اما حتی یک بار از این دوستان مدعی اخلاق و مردم داری که سخنان آقای سریع القلم را با هزار دوز و کلک می خواهند توهین به رانندگان تاکسی القا کنند، صدایی بر نخواست. کدام را باور کنیم، قسم حضرت عباس یا دم خروس را.