بهداد سلیمی بی‌شک یکی از بهترین تصمیم‌های زندگی‌اش را گرفت. او بر خلاف خیلی از پیشینیانش، در اوج و به موقع خداحافظی کرد. در زمانی که خودش در اوج بود و کسی نمی‌خواست که نباشد. وقتی در اوج محبوبیت بود و البته می‌دید که دیگر رسیدن به سقفی بالاتر از امروزش برایش ناممکن است.

بهداد که از المپیک لندن طلای المپیک را تجربه کرد و به ستاره دسته سنگین وزن تبدیل شد و مدال سنتی را دوباره به ایران آورد ، امروز برای این می رود که دیگر نمی خواهد این همه عذاب و درد را برای ماندن تجربه کند و بعد حرص بخورد که تشکیلات نا سالم فدراسیون جهانی وزنه برداری برای داشتن ستاره ای روی بیلبوردها ، حقش را می خورد.

بهداد به دلیل درد شدید کتف و جراحی های متوالی ، به سختی حرکات دوضرب را روی سر می برد. این بهانه ای بود در دستان تاماش آیان ، رئیس ابدی مافیای جهانی وزنه برداری و البته جلود عراقی ، نماینده تام الاختیارش در آسیا.

آنها که در المپیک ریو اشک های این پسر را در آوردند و بعد هم حسابی اذیتش کردند. البته این پایان ماجراهای شان نبود و در جهانی 2017 هم باز همین اتفاق افتاد.

بدون تردید در جهانی های بعد هم باز همین اتفاق می افتد. آنها بالاخره بهانه ای برای رد حرکات بهداد پیدا می کنند.  هر بار به یک دلیلی . او که این قدر سخت و عذاب آور وزنه می زند ، این قدر تلخ دوری از دخترک و همسرش را به جان می خرد تا باشد اما در نبردی برابر نمی توانست برای رسیدن به طلای جهان و المپیک بجنگد. برای بهداد که حق و جایگاهش آن بالا ایستادن بوده ، رفتن روی سکوی دوم ، واقعا سخت است.

خیلی دردناک و البته غیرقابل تحمل. پس تصمیم گرفت کار بزرگی که باید را بکند. بهداد البته خودش در ان چرخش نگاه ها نقش داشت. اشتباه مسابقات سال 2015 و نرفتنش به بازی های جهانی به دلیل اختلاف با کورش باقری کینه ای شد برای فدراسیون جهانی که خیلی از اسپانسرهای مسابقاتش در آن رخداد ، شاکی شدند. بی تردید برند مسابقات وزنه برداری ، قهرمان سنگین وزن است. کسی که می شود قوی ترین مرد دنیا!

بهداد حالا با این تصمیم هم می تواند درس بخواند ، هم به زندگی برسد و هم به قعالیت های اجتماعی ، سیاسی که این یکی دو ساله نشان داده به آنها علاقه ای ویژه دارد برسد.

بی‌تردید او تصمیمی درست گرفته که این گونه در اوج رفته و مردم آرزوی رفتنش را نداشتند ، روزی که رفته!

و البته چه زیبا بود رقابت جانانه سعید علی‌حسینی با بهداد. سعیدی که نماد سوختن است در ورزش ایران. نماد بی‌گناه سوختن و آب شدن. سوختن به کینه دیگری که نمی‌خواست کسی را بالاتر و یا نزدیک به خود ببیند. سعید اما انگار وقتی لحظه وداع بهداد را دید، شل شد. دستش لرزید. او که سال‌ها در حسرت طلا مانده بود چطور شل شد؟ فقط باید جایش باشی و بدانی چطور می‌لرزی و...!