از همان روزی که معاون کامران باقری لنکرانی را به وزارت بهداشت برگرداند، خیلی از اصلاح طلبان و حامیان دولت روی گرایش سیاسی او حساس شدند. پیش از آن، هنگام معرفی اعضای کابینه توسط روحانی، حسن قاضی زاده هاشمی یکی از نقاط ابهام بود که معلوم نبود در کدام جدول (اصولگرا/ اصلاح طلب یا اعتدالگرا) قرار می گیرد. اما پس از آغاز به کارش روی اصولگرا بودنش حساب کرده بودند. چه آنکه اقداماتش در دولت روحانی از نظر متفاوت بودن با سایرین، به راحتی به چشم می آمد. به سبک برخی دولتمردان احمدی نژاد – به ویژه دولت نهم – خود شخصا در حوزه کاری زیرمجموعه هایش حاضر می شد. به بیمارستان ها می رفت؛ با پرستاران حرف می زد؛ وعده های ملموس ارزانی و ساخت و ساز می داد نه وعده های انتزاعی بهبود شرایط و بازگشت احترام! نوع ادبیاتش آرمانگرایانه نبود؛ واقعی تر حرف می زد.

به فریمان که رفت، حتی تلویزیون هم عطاری خانوادگی پدر او را به نمایش گذاشت. با این وجود، اینها برای اثبات گرایش سیاسی اش کافی نبود؛ قاضی زاده هاشمی اگرچه به اصولگرایان نزدیک تر دیده می شد اما از برخی ویژگی های جناح مقابل هم بی بهره نبود. از جمله اینکه او را در ثروت شخصی با وزیر کهنسال کابینه مقایسه کرده بودند و این به مذاق اصولگرایان خوش نمی‌آمد.

 از طرفي وزير بهداشت با سخنگوی جبهه پایداری – امیرحسین قاضی زاده هاشمی – نسبت خویشاوندی دارد. اندکی بعد، یکی از نمایندگان مجلس گفت که "شك نكنيد كه برخي اعضاي كابينه اگر دولت به روز سختي برسد، با اين دولت و آقاي روحاني نخواهند بود و با كمترين فوت وقت به صف مقابل مي پيوندند... برخي دولتمردان حتي در سطح وزير با گروهي مثل جبهه پايداري ارتباطات سياسي دارند." این موضوع خیلی کشدار نشد اما انگشت های اتهام(!) اصلاح طلبان به سمت قاضی زاده هاشمی است.