«کایلی میزوکامی» تحلیلگر حوزه امنیت ملی در سانفرانسیسکو و موسس سازمان دیده بان امنیت در سال ۲۰۰۹ میلادی، در گزارشی تحلیلی در نشریه «نشنال اینترست» با اشاره به شلیک موشک های جمهوری اسلامی ایران به سوی اهداف تروریست های تکفیری در سوریه اشاره می کند شلیک این موشک های بالستیک کوتاه برد ذوالفقار برای اهداف در سوریه نشان دهنده اهمیت برنامه موشکی ایران است. 

به گزارش سايت روزنو، او می نویسد:«برنامه ایران برای ساخت موشک ها سابقه ای بیش از چهار دهه دارد و به زمان جنگ ایران و عراق و رقابت با اسرائیل باز می گردد. موشک های ایران به کندی و اهستگی حرکت می کنند با این حال، هر سال که می گذرد دقت بیش تری پیدا می کنند و محدوده ها و بردهای طولانی تر را طی می کنند این برای کل منطقه می تواند یک هشدار جدی باشد. 

علاقه ایران به ساخت موشک های بالستیک در جریان جنگ هشت ساله با عراق در فاصله سال های ۱۹۸۸-۱۹۸۰ میلادی ایجاد شد.   نیاز به موشک در زمان جنگ و هم چنین توسعه صنعت موشکی اسرائیل دشمن ایران سبب شد تا ایران به فکر توسعه و پیشرفت فناوری موشکی خود بیفتد. 

در گام اول با نسخه برداری از موشک های اسکاد موشک های شهاب ساخته شدند. شهاب یک با سوخت مایع می توانست کلاهک های دو هزار پوندی شیمیایی را حمل کند  و فاصله ۱۸۶ مایلی را طی کند اما مانند اسکاد-بی دقت آن کم بود. فقط نیمی از کلاهک های شهاب -۱ در نیم مایلی از هدف فرود می امدند و بقیه در فاصله هایی دورتر. 

نسخه دیگر شهاب که موشک شهاب- ۲ بود دارای دامنه ای حدود ۳۱۰ مایلی بود. موشک سوم شهاب -۳ بود که در اصل نسخه برداری شده از موشک نودونگ-۱ کره شمالی و هم چنین شکل توسعه یافته تری از اسکاد بود. نودونگ -۱ توسط پیونگ یانگ برای ضربه زدن به پایگاه های امریکا و منافع ژاپن متحد آن کشور در شبه جزیره کره ساخته شده بود. ادعاهای مختلفی در مورد فاصل ای که شهاب -۳ می توانست طی کند مطرح شده بود از جمله برد ۶۲۱ مایلی. 

مرکز مطالعات استراتژیک و بین الملل اعلام کرده بود که نودونگ -۱ دارای طیف وسیعی تا ۹۳۲ مایل است اما شهاب -۳ با کارهای 3. 0ت تا برد ۱۲۴۲ مایلی را نیز طی کند که یک پیشرفت مهم بود.

 علیرغم آن که شهاب -۳ محدوده وسیع تری را نسبت به موشک های قبلی طی می کرد اما نیمی از کلاه هایش در فاصله ۱.۵ میایل هدف فرود می آمدند و نیمی دیگر حتی در فاصله ای دورتر. اولین ازمایش ایرانیان از شهاب ۳ در سال ۱۹۹۸ و دومی در سال ۲۰۰۳ میلادی بود. کارشناسان کنترل موشک های کره شمالی معتقدند که کره شمالی خط کامل مونتاژ این نوع موشک را به ایران فروخته بود و برخی دیگر باور دارند که ایران برای خرید ۱۵۰ موشک از این نوع به کره شمالی پول داده بود. پس از شهاب -۳، موشک قدر -۱ تولید شده که دارای محدوده کوتاه تری بود اما گزارش شده که دقت عمل بیش تری دارد و به ششصد پایی هم می رسد. به نظر می رسد کلاهک جدیدی که برای هر دو موشک به نام عماد ساخته شده است پایداری، قدرت مانور پذیری و دقت بیش تری در مقایسه با دیگر موشک های میان برد ایران دارد». 

نشنال اینترست در ادامه اشاره می کند که توسعه موشکی ایران با پرتاب موشک میان برد «سجیل» یک جهش بزرگ بود. برخلاف موشک های با سوخت قبلی، سجیل از سوخت جامد استفاده می کرد و ظرفیت سوخت بهتری داشت. هم چنین، این نوع موشک نیازمند یک کاروان بلندبالا برای سوخت گیری و وسایل نقلیه مرتبط نبود که ممکن بود توسط نیروهای دشمن دیده شوند. به نظر می رسد تخصص فناوری سوهت جامد ایران از اواخر دهه ۸۰ میلادی بدست آمده باشد. اولین آزمایش موشک سجیل در سال ۲۰۰۸ میلادی بود. سجیل در واقع می تواند جایگزینی برای موشک های قديمی تر باشد. گزارش شده که موشکی به نام سجیل -۲ در سال ۲۰۰۹ میلادی مورد  آزمایش قرار گرفت و یک موشک سه  مرحله ای سجیل -۳ نیز با برد ۲.۴۰۰ مایلی در حال توسعه بوده است». 

او در ادامه می نویسد:«براساس گزارش سال ۲۰۰۵ میلادی روزنامه آلمانی «بیلد زایتونگ» ایران هجده موشک موسودان را از کره شمالی خریداری کرده بود. بر سر وجود این موشک ها در ایران سال ها اختلاف نظر وجود داشت اما در اوریل سال ۲۰۱۷ میلادی مقام های دولتی امریکا مدعی شدند که ایران نام آن را به خرمشهر به عنوان نامی بومی تغییر داده است. 

به نظر می رسد که این موشک ایرانی نسخه برداری شده از مدل کره شمالی می تواند تا ششصد کیلومتر را پیش از انفجار طی کند که یک سطح موفقیت بالا محسوب می شود. ایران برخلاف موشک های دیگر موشک های نوع موسودان خود را تاکنون نمایش نداده است. هم چنین، ایران توانسته موشک های کوتاه برد خود را ارتقا بخشد. اخرین موشک تهران یعنی ذوالفقار براساس فناوری سوخت جامد چینی است. 

ذوالفقار می تواند کلاهک های انفحاری با وزن هزار پوند را حمل کند و ایران مدعی است که محدوده پنجاه تا هفتاد متری را با دقت عمل طی می کند این موشک دارای برد ۴۳۴ تا ۴۶۶ مایلی است. در حالی که کلاهک های هایش کوچکتر از کلاهک های شهاب ۱ و ۲ می باشد با این حال دقت عمل بیش تری را دارد و دامنه وسیعی را شامل می شود و جایگزینی مناسب برای موشک های قدیمی تر و با سوخت مایع است. ایران در حال حاضر موشک بالستیک بین قاره ای ندارد. آیا موشک های تهران ممکن است روزی به واشنگتن برسند؟ ‌کره شمالی نشان داده که حتی یک  کشور با استفاده از ابزار محدود می تواند برنامه موشکی معتبری داشته باشد. از سرگیری برنامه موشکی ایران و توسعه آن نشان می دهد که ایران در حال شیفت یا تغییر رویکرد از روی موضوع توسعه برنامه هسته ای به موشکی است چیزی که می تواند ایران را در آینده رو در روی امریکا قرار دهد».