در حالی که چند صباحی بیشتر از عمر دولت یازدهم باقی نمانده و معلوم نیست کابینه دولت بعد چه تغییراتی به خود دیده و کدام وزرا با سمت هایشان وداع خواهند کرد، یکی از وزرا به تازگی پی به مشکلی اساسی و کلیدی در زیرمجموعه نهاد متبوع خود برده است!

به گزارش روز نو، اگر قرار باشد یکی از کلیدی ترین طرح های به اجرا در آمده در دولت یازدهم را نام ببریم، «طرح تحول نظام سلامت» یکی از گزینه های نخست خواهد بود. طرحی که در کنار مزایایش، از روز نخست با برخی اشکالات کلیدی همراه بود و موجب برخی نگرانی ها درباره آینده آن می‌شد.

از جمله این اشکالات، توجه بیش از حد این طرح به پزشکان و ندید گرفتن بارز دیگر پرسنل شاغل در بخش بهداشت و درمان، از جمله پرستاران است که از همان ابتدا، گلایه های این قشر را به دنبال داشت و در مقاطعی، به شکل گیری اعتراضات و دامنه دار شدن آن هم رسید. گلایه هایی که بخش عمده شان به نابرابری بارز و آشکار نظام پرداختی به این قشر در قیاس با پزشکان باز می‌گشت.

موضوعی که هربار مطرح شد، دولت مردان و در راس ایشان، دکتر قاضی زاده هاشمی، وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی بر رد ادعاهای معترضان اصرار ورزید و گاه پا را فراتر نهاده و منتقدان و معترضان را به تلاش برای لطمه زدن به طرح تحل نظام سلامت متهم کرد. اشکالی بزرگ که با سپری شدن عمر دولت یازدهم و در آستانه شکل گیری دولت جدید، تازه به چشم وزیر آمده تا بسیاری شگفت زده شوند!

وی که به تازگی برای افتتاح چند بخش جدید، راهی یکی از بیمارستان‌های دولتی تهران شده بود، با تاکید بر کمبود شدید پرستار در بیمارستان‌ها، در اعترافی دیرهنگام گفت: «در بازدیدی که از برخی بیمارستان ها داشتم، دیدم که در یک بیمارستان، یک پرستار در یک شیفیت کاری به تنهایی از ۱۴ بیمار بستری مراقبت می‌کند و البته همین پرستاران دلسوز و پرتلاش اکنون ۷ ماه است که به خاطر بدهی بیمه ها، کارانه دریافت نکرده است.»

وزیر بهداشت در ادامه به ظلم مضاعف وارد شده به پرستاران در سالهای اخیر اعتراف کرد و افزود: «در چهار سال گذشته با اجرای طرح تحول سلامت و بیمه کردن ۱۱ میلیون فقیر فاقد بیمه و افزایش پزشکان متخصص در مناطق مختلف کشور، در برخی بیمارستان‌ها ضریب اشغال تخت از ۲۴ درصد به ۷۰ درصد افزایش پیدا کرده و این ظلم است که با همان تعداد پرستار سابق و حتی کمتر به بیماران خدمت رسانی کنیم.»

این سخنان در حالی بیان می‌شود که پرستاران از مدت ها پیشتر به این مشکلات اشاره کرده و مراتب اعتراض شدید خود در این باره را به اطلاع وزیر و همکاران وی در وزارت بهداشت رسانده، اما پاسخی دریافت نکرده بودند. موضوعی که قاضی زاده علتش را عدم صدور مجوز استخدام برای رفع کمبودها در این باره ذکر کرده و گفت: «بر اساس قانون، در شغل های حساس مانند پرستاری باید به ازای هر یک نفر بازنشسته یک نفر جایگزین و استخدام شود اما در این مدت حتی به اندازه یک نفر مجوز استخدام برای جبران نیروهای بازنشسته نداشتیم.»

وی افزود: «علاوه بر آن، ۲۱ هزارتخت جدید بیمارستانی در دولت یازدهم ساخته شد و تا پایان دولت به ۲۴ هزار تخت می‌رسد [در حالی‌که] فقط توانستیم ۱۷ هزارمجوز استخدام برای تخت های جدید بگیریم در حالی که برای هر تخت جدید باید حداقل ۲.۴ نفر نیرو استخدام شود.»

اما چاره چیست و وزیر در این باره چه نظری دارد؟ اندک تاملی در پاسخ ارائه شده توسط قاضی زاده هاشمی به این سوال کافی‌ست تا دریابیم راهکارهای ارائه شده توسط وی، همان راهکارهایی است که از ابتدا پرستاران خواستار اجرایشان بودند اما به دلیل مخالفت وزیر و همراهانش، هرگز شنیده نشدند و مجال اجرا نیافتند.

قاضی زاده در این باره به دو راهکار اشاره کرد و گفت: «لازم است برای جبران کمبود پرستار، در بیمارستان های بزرگ تهران، تربیت پرستار انجام شود و راه حل دیگر این است که پرداختی به پرستاران را اضافه کنیم تا انگیزه اضافه کار داشته باشند و از این طریق بخشی از کمبود نیرو را جبران کنیم که به نظر من باید هر دو کار را انجام دهیم؛ هم تربیت پرستار بیمارستانی و هم افزایش پرداختی به پرستاران.»

یعنی رسیدن وزیر به نکاتی که بارها و بارها پرستاران به انحای مختلف مطرحش کرده بودند، آن هم پس از پایان عمر یک دولت؛ تاخیری بسیار طولانی مدت برای کشف اشکالی بزرگ که حکایت از بی توجهی شدید وزیر بهداشت به انتقادات دلسوزانه و مشفقانه مردم و منتقدان دارد. وضعیتی که دور از انتظار نیست در آینده شاهد تکرار آن در خصوص دیگر اشکالات وارد به طرح تحول نظام سلامت باشیم، به شرطی که جبران دیگر اشکالات نیز به مانند مشکل ندید گرفتن پرستاران، با یکی دو اقدام ساده، قابل رفع و رجوع باشد!