زنان را پررنگ تر همیشه در تشکیلات انتخاباتی خود می پذیرند، سخنی از اجماع و اتحاد با لاریجانی و یاران نمی زنند، به رقم نهی از رویکردهای دوقطبی بی محابا در مسیر دو قطبی سازی گام بر میدارند و حتی با صراحت سخن از اختلاف میان ارکان نظام را جار می زنند و نامه 80 امضایی و بی سابقه می نویسند و البته طومار و بیانیه برای راضی کردن سید خراسانی می نویسند... آنان بازی را خیلی جدی پی خواهند گرفت و این چیزی نیست که قابل کتمان باشد.

به گزارش روز نو؛  انتخابات اردیبهشت ماه سال آتی با اسلاف خود کمی متمایز است، به طور معمول و به غیر از یک استثنا در دوره هایی که رئیس جمهوری مستقر یکی از گزینه های انتخاباتی بوده، فضا بدور از هیجان، شور و رقابتی نفس گیر، همچون دوره هایی است که پاستور آماده خانه تکانی اساسی می شود اما از شواهد و قرائن پیداست که در این دوره رقبای روحانی قصد عقب نشینی و واگذاری صحنه به آقای رئیس جمهوری را ندارند.
 
به گزارش خرداد؛ با اعلام حمایت قاطع اصلاح طلبان از حسن روحانی و کنارگذاری هر گونه سناریو دیگری که زمزمه های آن طی چند ماهه گذشته شنیده می شد و سخن از نامزدهای در سایه به میان می آمد، تکلیف یک ضلع بازی از هم اکنون مشخص و معلوم شده است و پیام واضح و آشکار این است که اصلاح طلبان قصد ندارند به هیچ روی از استراتژی چند سال اخیر خود کوتاه آمده و بر آن خدشه ای وارد سازند.
 
این اظهار علنی و این پافشاری بر مواضع در سوی دیگر میدان نیز رقبا را بر آن خواهد داشت که هر چه سریع تر تکلیف را مشخص و آرایش و صورت بندی نهایی خود را رونمایی کنند.
 
آنچنان که آیت الله مصباح یزدی رهبر معنوی جبهه پایداری هم صریح تر از هر زمان دیگری مواضع انتخاباتی خود را اعلام کرده و تاکید نمود که به ائتلاف نظری ندارد و جالب آنکه خبر این دیدار روز گذشته پس از اعلام حمایت اصلاح طلبان ازروحانی اعلام شد در حالی که این دیدار درانتهای بهمن ماه انجام پذیرفته بود. سخنانی که می توان آن را به معنای عدم همراهی پایداری و جریانی با عنوان جمنا خواند که با محوریت جامعتین پیش می رود؟
 
یا وضوحی که اکنون در حملات بی سابقه احمدی نژاد در بیانیه های انتخاباتی رخ نمایانده و اصولگرایان نیز در قبال آن ترجیح داده اند که سکوت کنند.
 
آیا این رفتارها بدان معنی و مفهوم است که رقبای روحانی دچار تشتت و چند دستگی هستند و پازل و نقشه راه مشخص و منسجمی برای زمین گیر کردن رقیب ندارند؟
 
اصولگرایان در همه چند انتخابات ادوار گذشته هیچ گاه نتوانسته اند به اتحاد و اجماع رهنمون شوند چه آن زمان که بی رقیب صحنه سیاسی را عرصه ترکتازی خود کرده بودند و چه آن موسم که در انتخاباتی نیمچه رقابتی، رقابت را واگذار و شکست های سخت متحمل شدند و از شواهد و قرائن چنین بر می آید که این بار نیز قصه همان است اما در باطن به نظر می رسد اوضاع متفاوت است.
 
شاید احمدی نژاد بی محابا به اصولگرایان تاخته و سر ناسازگاری بلند کرده باشد اما آنچه مهم و کلیدی است نتیجه اقدامات اوست به هنگامی که کاندیدای محبوبش امکان حضوردر انتخابا را نداشته و او پیکان تیز حملات خود را به سمت و سوی روحانی گرفته و نقش تخریب چی را در پازل کلی اصولگرایان بازی می کند.
 
از همین جنس است،رفتارها و گفتارهای چهره هایی چون سعید جلیلی یا بذرپاش و چندین و چند کاندیدای دیگر جریان اصولگرایی که می خواهند نامزد شوند و البته خواهند شد تا دامنه آتش توپخانه اصولگرایان علیه روحانی کم بار نباشد اما این گزینه ها خود نیز می دانند که دربرابرروحانی شانسی برای خودنمایی و اقبای ازسوی افکار عممی ندارند.
 
در کلیت ماجرا می توان چنین گفت که پایگاه رای اصولگرایان کسری قابل توجه نیست که بتواند آنان را در فضایی پر حضور بر کرسی های انتخاباتی نشاند و این نکته را آنان نیز به خوبی می دانند و مهم دراین میانه آنست که رای روحانی شکسته شده و با هجمه و حمله ها رای روحانی دچار ریزش شود که این وظیفه را نامزدهای چندگانه اصولگرا عهده دار خواهند بود و البته وضعیت عمومی کشور که نتایج عملکردهای یک دهه گذشته اثرات خود را نمودار و هنوز روحانی نتوانسته از آن برون رفتی مشهود حاصل کند، زمینه را برای این عرض اندام ها فراهم آورده است.
 
 در سوی دیگر بااین صحنه آرایی ها و مقدمه چینی ها، زمینه حضور کاندیدای اصلی جریان اصولگرا مهیا خواهد شد، آنگاه نیاز نیست که آیت الله مصباح به ائتلاف نظر داشته باشد یا جامعتین به رایزنی با جبهه پایداری بپردازد یا محمود احمدی نژاد به موضع گیری علیه وی بپردازد، آنان وظایف خود را در این پروسه به انجام رسانده و در وجه سلبی کار خود را کرده اند و پتانسیل خود را پای کار آورده اند.
 
اینکه این کاندیدای واحد تا چه حد بتواند آرای مردمی را به سمت و سوی خود جلب کند و شانس دار باشد، نکته دیگری است اما هر چه باشد همه پتانسیل این جریان و گفتمان همانی خواهد بود که پشت چنین فردی دراین بزنگاه حساس و تعیین کننده متمرکز خواهد شد و بس  
 
اصولگرایان نشان داده اند که قصد کوتاه آمدن ندارند و برای آنان بازی انتخابات در این دوره و برهه به نوعی حکایت مرگ و زندگی سیاسی است، آنچنان که برای اولین بار به شکل علنی سخن از میدان داری جامعتین نمی زنند و برای گزینش کاندیداها ازروش های دموکراتیک بهره گرفته و به رای گیری می پردازند، زنان را پررنگ تر همیشه در تشکیلات انتخاباتی خود می پذیرند، سخنی از اجماع و اتحاد با لاریجانی و یاران نمی زنند، به رقم نهی از رویکردهای دوقطبی بی محابا در مسیر دو قطبی سازی گام بر میدارند و حتی با صراحت سخن از اختلاف میان ارکان نظام را جار می زنند و نامه 80 امضایی و بی سابقه می نویسند و البته طومار و بیانیه برای راضی کردن سید خراسانی می نویسند... آنان بازی را خیلی جدی پی خواهند گرفت و این چیزی نیست که قابل کتمان باشد.