۱۶ آذر فقط یک تاریخ نیست. بلکه روزی است که یه یاد سه دانشجو که هنگام اعتراض به دیدار رسمی ریچارد نیکسون معاون رئیس جمهور وقت ایالات متحده آمریکا و همچنین از سرگیری روابط ایران با بریتانیا، در دانشگاه تهران کشته شدند، هر ساله در کشور مراسمی در دانشگاه‌ها توسط دانشجویان برگزار می‌شود.
اما هدف این سه دانشجو اعتراض بود. اعتراضی که هر چند نتیجه‌اش شهادت 3 دانشجو اما بیانگر اهداف و مسیر واقعی که دانشجویان باید در کشور طی کنند، بود. اما تا چه اندازه این مسیر توسط دانشجویان در ادوار مختلف دنبال شد و تا چه اندازه دولت‌های مختلف برای تحقق این اهداف، فضا را برای دانشجویان باز گذاشتند.

به گزارش روز نو؛  در دولتهای گذشته، دولت اصلاحات به گفته کارشناسان یکی از دوران طلایی فعالیت‌های دانشجویی بود. دوره‌ای که فعالیت‌های دانشجویان به اوج رسید و پویایی دانشگاه‌ها بیش از گذشته با وجود تمام چالش‌های کشور، محقق شد. گذشته از دولت محمود احمدی‌نژاد و عملکرد او در برخورد با دانشجویان اما انتظارات از دولت روحانی، همانند انتظارات در دولت سید محمد خاتمی بود. چراکه حسن روحانی به واسطه فعالیت جوانان و دانشجویان  در اوج فضای ناامیدی خرداد ۹۲ ،توانست رأی بالایی کسب کند. اما آیا به حق امکان فعالیت آزادانه دانشجویی در دانشگاه‌ها برای آنها فراهم شد؟ در گفت و گو با داوود سلیمانی، از مدیران پیشین وزارت علوم و فعال سیاسی اصلاح طلب به بررسی مختصری از فعالیت‌های دانشجویی در دوره اصلاحات و شرایط کنونی دانشگاه‌ها پرداختیم که مشروح آن در ادامه می‌آید:
 
 آقای سلیمانی، اگر نگاهی به فعالیت دانشجویی در دوران اصلاحات بیاندازیم شما مهمترین کارکردهای جنبش دانشجویی در آن دوران را چه می دانید؟
 
در دوره اصلاحات عمدتاً فضای باز در دانشگاهها وجود داشت که دانشجویان می‌توانستند هم در تضارب أرا و هم مناظره‌ها  حضور فعال داشته باشند و هم  در نقد حتی دولت اصلاحات عمل می‌کردند.البته بخشی از دانشگاهیان و دانشجویان هم با اتاق فکر در صدد تقویت گفتمان اصلاح طلبی بودند.
 
چه چالش‌هایی در خصوص جنبش دانشجویی در عصر اصلاحات وجود داشت؟
 
چالش عمده بخشی از جریان دانشجویی متاسفانه با خود دولت و زیرمجموعه‌های دولت بود هرچند بخش عمده‌ی دانشجویان اصلاح طلب همراه دولت بودند ولی جریانی هم مساله عبور از خاتمی را مطرح کرده بودند البته این امر را کناران عده که عبور از حاکمیت را مطرح می‌کردند اگر بگذارید متوجه خواهید شد که دولت با چه چالش‌هایی از درون اقلیتی از اصلاح طلبان مواجه بود.خوشبختانه این حرکات با استقبال جریان اصلاح طلب و تشکل‌های اصلیان مواجه نشد ولی این چالش وجود داشت.علیرغم اینکه دولت اقای خاتمی در تمامی حوزه‌های اقتصادی و اجتماعی و سیاسی جزو موفق‌ترین دولتها بود.
 
فکر می‌کنید که آیا واقعاً در آن دوران عصر طلایی جنبش دانشجویی بود؟
 
البته نباید زیاد غلو کرد جریان دانشجویی در همان دوره هم کم و بیش مورد انتقاد بخش‌هایی از دستگاهها بود.
 
آیا جنبش دانشجویی، در مقطع فعلی نیز کارکردهای لازم را دارد؟ چراکه برخی معتقدند، با توجه به ویژگی‌های دانشجویان، جنبش دانشجویی در دولت اعتدال مورد توفیق و توجه دولت قرار نگرفت.
 
البته فضا بطور نسبی بهبود یافته اما انتظار بیشتری از دولت و دستگاه‌های نظارتی هست.بالخره  ما با آن کرسی‌های ازاداندیشی که مقام رهبری گفتند خیلی فاصله داریم .
 
چه راه حل‌هایی برای بالا و پر گرفتن این جنبش در عصر اعتدال پیشنهاد می‌کنید؟
 
باید آیین‌نامه  تشکل‌های دانشجویی با حضور نمایندگان دانشجویان و تشکلهای صنفی سیاسی دانشجویی باز نگری شود و مقدمات تشکیل پارلمان دانشجویی مرکب از همه تشکلها و نمایندگان آنها بر حول محور منافع ملی شکل بگیرد.تا شاهد فعال شدن هرچه بیشتر انان در فضای دانشگاهها باشیم.
 
توصیه شما به دانشجویان با توجه به فضای موجود و دولت در زمینه فعال‌تر شدن دانشجویان در دانشگاه‌ها چیست؟
 
در پاسخ به سؤال قبلی شما عرض کردم اما مهمترین محورهایی که باید جنبش دانشجویی حول آن فعالیت کند عبارتند از:
 
١-مد نظر داشتن نفع عمومی و نه شخصی
 
٢-عدالت محوری و پی جویی راهکارهای جامعه‌ی سالم بر محور عدالت اجتماعی و رفع محرویتها
 
٣-پاسداشت ازادی و حراست از آزادیهای حقوقی درگسترش ازادیهای مشروع،قانونی و مصرح در قانون اساسی
 
٤- انتقاد و انتقاد پذیری
 
٥- تشکیل  اتاق‌های فکر با همکاری اساتید دانشگاهها برای رفع معضلات مردم
 
۶ - توجه به انسجام و وحدت تمامی دانشجویان در قالب پارلمان دانشجویی  حول محور حقوق شهروندی و منافع ملی.


*اميد ايرانيان