بزرگترین معضلی که همواره اعتدال گرایی را تهدید می کند، تعمیم اعتدال گرایی به محافظه کاری است و دردولت یازدهم حداقل در انتصاب ها اینچنین وضعیتی را در برخی مواضع مشاهده کردیم.

27 خرداد ماه سال 92 در مرکز تحقیقات استراتژیک در خیابان نیاوران تهران، رئیس جمهوری منتخب آن روزها در غوغای سئوالات خبرنگاران و هیاهوی سالن مملو از جمعیت، در پاسخ به سئوالی در خصوص تغییرات در ساختار مدیریتی کشور و میزان و ابعاد آن گفت: « من با داس نیامده ام با کلید آمده ام» کنایه از اینکه قصد ندارد تغییرات گسترده و به یکباره را در قوه مجریه به انجام رساند.
به گزارش روز نو؛ از کاندیدایی که با شعار اعتدال گرایی و تدبیر پیروز انتخابات ریاست جمهوری شده بودف چنین پاسخی نیز دور از انتظار نبود، ثمره تصمیم گیری های ناگهانی و تغییرات پر شمار طی هشت سال قبل، رخ نمایانده و کسی نمی خواست که همان بی ثباتی و اعوجاج ها در این دولت نیز تکرار شود اما....
یک بخش دیگر شعارهای راهبردی رئیس جمهوری « امید» بود که در کنار تدبیر نشسته و مورد اقبال قرار گرفت. امید به عبور از ناکارآمدی ها و روندهای معوج و نابسمان و این حاصل نمی شد مگر به تغییر مهره های ناکارآمد یا به تعبیر خود رئیس جمهوری مدیران اتوبوسی که بدور از شایستگی بر مصادر امور تکیه زده و چنین وضعیتی را رقم زده بودند.
بزرگترین معضلی که همواره اعتدال گرایی را تهدید می کند، تعمیم اعتدال گرایی به محافظه کاری است و دردولت یازدهم حداقل در انتصاب ها اینچنین وضعیتی را در برخی مواضع مشاهده کردیم که البته بخشی از آن به محدودیت های بیرونی و فشاری باز می گشت که از سوی مجلس ناموافق با دولت به منصه ظهور می رسید.
با تغییر ترکیب مجلس البته این عنصر تحدیدی رخت بر بست و روحانی البته با تاخیر در چند وزارتخانه تغییراتی ایجاد کرد و حال نکته آنجاست که در چند ماه باقیمانده این وزرا می بایست برای اصلاح روندهای نابسمانی که منجر به ایجاد این تغییرات شده چه اقداماتی را به مرحله اجرا گذراند؟.
وزرای تازه آمده روحانی قاعدتا با داس نیامده اند و قرار است کلید تدبیر داشته باشند اما یک نکته را نباید به ورطه فراموشی سپرد که آنان فرصت بسیار کمی برای ایجاد تغییرات ملموس و تاثیر گذار در حوزه های خود دارند، سه حوزه ای که بیش ترین ارتباط وثیق را با لایه های مختلف  و متکثر مردم دارد و مهم ترین بازخوردها معطوف به انتخابات آتی منوط به عملکردهای آنان رقم می خورد و این نکته هم کتمان شدنی نیست که عملکردهای پیشین دلچسب و معقول و کارآمدانه نبوده که رئیس جمهوری به تعویض وزرا آنهم در این ابعاد دست زده است.
حال با این قلت زمان و ضرورت تغییر چه باید کرد؟
درست است که تنها دو هفته ای از حضور وزرا در سمت های جدید گذشته است و شاید بتوان گفت که تسلط و اشراف این چهره ها بر حوزههای مدیریتی تحت امر خود امری زمان بر است اما وفق آنچه پیش تر گفته شد، زمان اندک است و فرصت ها در گذر.
نکته آنکه مرور عملکردهای دو هفته گذشته وزرای تازه منصوب البته نشانی از عزم و اراده جدی برای اعمال تغییرات و اصلاح روندها نمی دهد. وزرای تازه منصوب یاهنوز دست به کوچکترین تغییر و تحولی نبرده اند یا آنکه تغییرات آنان؛ آنچنان کم و محدود و البته در حوزه های غیر استراتژیک بوده که از آن امید ثمری نمی رود.
مضاف بر اینها حداقل نگارنده طی این دو هفته هیچ اظهار نظر دلگرم کننده و موقر و متینی از سوی وزرای معرفی شده ندیده که در میان قاطبه اهالی هنر و ورزش و آموزش و پرورش دلگرمی ایجاد و اهالی فن را امیدوار به بهبود شرایط کند.
گویی آقایان مشغول سبک و سنگین کردن شرایط هستند! که اگر در شرایط عادی بود یا آنکه این چهره ها تازه بر مصادر مدیریتی در دولت تدبیر و امید گماشته شده بودند، قابل توجیه می بود اما آنان هم سوابق پرباری دارند و هم در این دولت حضور مستمری در حلقه مدیریت عالی داشته اند.
من حیث المجموع تا اینجای کار همه چیز به چند حضور نمایشی و تبلیغاتی و تمجید و تعریف از دولت و ... از سوی وزرا گذشته است و باید دید این مردان دولت اعتدال کی آستین ها را بالا زده و به میدان تدبیر پا گذاشته و امید را در جامعه طنین انداز می کنند.
از یاد نبریم که این تغییرات یکی از آخرین تیرهای در ترکش روحانی برای بهبود شرایط دولت خود در افکار عمومی بوده و اگر نتیجه بخش نباشد، مضرات و تبعات آن دو چندان خواهد بود.

*خرداد