تساوی بدون گل برای بیشتر مربیان لیگ برتر نتیجه آزاردهنده‌ای به شمار می‌رود اما برای صمد مرفاوی، نتیجه‌ای کاملا رضایت‌بخش است. تیم او روز گذشته از همان دقایق اول بازی با گسترش فولاد برای انتخاب نتیجه از سبد تساوی و شکست در زمین حاضر شد. برای صبا تفاوتی نمی‌کرد که مسابقه را تا پایان با 11 نفر دنبال کند و یا اینکه با دو کارت قرمز از طرف داور روبرو شود. آن‌ها به هر حال برای دفاع کردن و مساوی گرفتن از حریف نقشه داشتند. صبا با هدایت مرفاوی، تبدیل به یکی از ماقبل نقدترین تیم‌های لیگ برتر شده است. تیمی که در 9 مسابقه فقط یک بار پیروز شده و تنها 6 گل به ثمر رسانده است و بعید نیست در پایان فصل در بین تیم‌های سقوط کننده قرار بگیرد.

نمایش‌های کسالت‌بار صبا در کنار همه آنچه از بازی تیم‌های مرفاوی در سال‌های گذشته به یاد داریم، اثبات می‌کند که دانسته‌های فنی او چندان قابل دفاع نیستند. مشکل بزرگ‌تر مرفاوی اما دور بودن از کاریزما و پرستیژ مربیگری است. شخصیت درونگرا و صدای آرام او اساسا به خلق هیچ تیم درجه یک و تهییج هیچ ستاره‌ای منجر نخواهد شد. صمد تقریبا هیچکدام از فاکتورهای تبدیل شدن به یک مربی خوب یا حتی متوسط را ندارد و شاید بعد از سقوط فاجعه‌بار با پیکان خودش هم متوجه این ماجرا شده باشد اما هنوز هم مدیرانی در لیگ برتر دیده می‌شود که حاضرند به خاطر مبلغ پایین قرارداد هدایت تیم‌شان را به این مربی بسپارند و در آستانه یک فصل کاملا کسل کننده قرار بگیرند.

صمد مرفاوی که در دوران بازی با ضربات سر مهارنشدنی‌اش شناخته می‌شد،در دوران مربیگری کاملا مهارشدنی به نظر می‌رسد. او یک الگوی بد برای فوتبال ایران است. مردی که شکست می‌خورد، ناکام می‌شود اما نه صحنه را خالی می‌کند و نه حتی حاضر است چیزی برای ارائه کردن در این صحنه به خودش اضافه کند. یک ناکام قابل پیش‌بینی که حتی اگر همین چند خط را بخواند، با بی‌خیالیِ همیشگی لبخند می‌زند و به تساوی خسته‌کننده هفته بعد فکر می‌کند.