"حزب" در اصطلاح عبارت است از: گردهمایی پایدار گروهی از مردم که دارای عقاید مشترک و تشکیلات منظم‌اند و برای به دست آوردن قدرت سیاسی از راه‌های قانونی در تلاش هستند، بنابراین چهار شرط اساسی که برای حزب برشمرده شده است وجود تشکیلات پایدار مرکزی، وجود شعبه‌هایی که با مرکز پیوند و ارتباط داشته باشند، پشتیبانی و عضوگیری ازمردم، کوشش برای دست یافتن به قدرت سیاسی.
اما در اصطلاح جبهه، سازمانی است که نمایندگان سیاسی طبقات و اقشار مردمی برای نیل به یک هدف مشترک در آن متحد می‌شوند و به خاطر منافع مشترکی که در برنامه جبهه منعکس می‌شود، تلاش می‌کنند، در حقیقت چند حزب و گروه با هم جبهه‌ای را تشکیل دهند. در ایران گروهی اسم خود را جبهه گذاشته اند که شاید با اغماض بشود آنها را جبهه خواند؛ "جبهه پایداری".
آنها نه از لحاظ قانونی در قد و قامت یک جبهه سیاسی هستند و نه از نظر تعداد قابلیت جبهه شدن را دارند، اما این عادت این گروه است که خود را بزرگ می بینند و دیگران را نادیده می گیرند، اما از حق نگذریم پایداری‌ها با توجه به عمر کوتاهش توانستند کمی دست و پا بزنند و جایی برای خود باز کنند، اما خب مردم راه را بستند و آنها جای خود را در عرصه سیاسی کشور از دست دادند.
حالا نفرات باقی مانده این گروه (هرچند به اندازه انگشتان دست هستند) سعی می کنند ، سهمی در مجلس دهم برای خود داشته باشند. اما سوال اینجاست که آنها چه
برنامه ای دارند؟
با بررسی رفتارهای سیاسی تندروهای اصولگرایی که زمانی به محافظه کاران معروف بودند، می توان به این نتیجه رسید که این گروه بعد از شکست خوردن در هر انتخاباتی ناامید نمی شوند و علی رغم برنامه ریزی برای انتخابات‌های
پیش رو، به دنبال گرفتن حداقل امتیازها هستند تا هرطور که
هست خود را در صحنه نگاه دارند. این گروه دوربین و خبرنگار را دوست دارند و زمانی که قدرت داشته باشند در رسانه ها هیاهو به پا می کنند، اما امان از وقتی که قدرت خود را از دست بدهند... در این زمان است که سکوت پیشه می کنند و سعی می کنند با رانت خود را به مقصد برسانند.
در حال حاضر نیز تندروهای اردوگاه اصولگرایی با در پیش گرفتن همین سیاست به دنبال رخنه در هیئت رئیسه مجلس دهم هستند. آنها عاشقانه به هیئت رئیسه نگاه می کنند و منتظر فرصت هستند تا خود را به صندلی‌های بالای بهارستان برسانند. پایداری ها با سوءاستفاده از غفلت فراکسیون های اصلی مجلس در قبال سایر کرسی های هیئت رئیسه و معطوف شدن همه نگاه‌ها به سوی ریاست
مجلس، به یکی از کرسی های نایب رئیسی و دبیری هیئت رئیسه چشم دوخته اند.
nنفوذ پایداری در قلب پارلمان
تندروهای اصولگرا با وجود آن که در مجلس دهم سهم اندکی از 290کرسی مجلس را در اختیار دارند اما به نظر می رسد، پروسه نفوذ را آغاز کرده و به دنبال رخنه در بدنه فراکسیون اصولگرایی هستند.آنها می خواهند از نام علی لاریجانی برای بقای خود استفاده کنند تا گزینه های مدنظر خود را درقلب هیئت رئیسه قرار دهند.
nگزینه های روی میز پایداری
حمیدرضا حاجی بابایی،وزیر آموزش و پرورش دولت احمدی نژاد به عنوان جدی ترین گزینه رخنه پایداری‌ها در هیئت رئیسه مجلس آن هم در کسوت نایب رئیسی مطرح است. مشخص است که حاجی بابایی ضعیف‌ترین وزیر آموزش و پرورش بعد از انقلاب است که علی رغم ضعف های فراوان در دوران مدیریت آموزش و پرورش در مجلس دهم به عنوان سرشاخه پایداری ها مطرح است.حمیدرضا حاجی بابایی یکی از اعضای جبهه یکتا و جزء
آن دسته از وزرای احمدی نژاد است که همچنان با وی رابطه نزدیکی دارد و با یک واسطه نماینده احمدی نژاد در ائتلاف اصولگرایان برای انتخابات مجلس دهم بود، زیرا حاجی بابایی به نمایندگی از یکتا در جلسات ائتلاف شرکت می‌کرد.
سید حسین نقوی حسینی، نماینده اخراجی فراکسیون رهروان ولایت در مجلس دهم قرار است در کنار
حاجی بابایی به عنوان مهره‌های اصلی این گروه نقش ایفا کند، در این دوره مجلس با توجه به حذف نیروهای اصلی تندرو حسینی یکی از اعضای اصلی این جریان به حساب خواهد آمد. نقوی حسینی که زمانی ثانیه ای از جنجال های رسانه ای غافل نبود این روزها سکوت اختیار کرده است!
او نقش خود را به خوبی بازی می کند تا شاید کرسی دبیری برایش میسر شود...
nیک پرسش
سوال اصلی این است که آیا آن ها می توانند به اهداف خود برسند؟
برهم زدن نقشه هایی که تندروها برای مجلس تدارک
دیده اند،کار دشواری نیست شاید تنها مستلزم آن باشد که عقلای دو جناح اختلاف را کنار گذاشته و بر تفاهمات تاکید کنند تا بر سر 11 عضو دیگر هیئت رئیسه به اجماع برسند و تندروها را حذف کنند تا آنها نقشی در معادلات هیئت رئیسه نداشته باشند.
نظراتی كه حاوی توهین و مغایر قوانین کشور باشد منتشر نمی شود
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید
