بانوی پرافتخار سنگ نوردی کشورمان از مسیر سخت خود برای رسیدن به افتخارات بدست آمده خود صحبت کرد.

چندی پیش فرناز اسماعیل زاده موفق به کسب مدال نقره رقابت های جهانی سنگ نوردی کانادا شده بود. اسماعیل زاده در حالی به مدال نقره این رقابت ها دست یافت که سال گذشته در همین رقابت ها مقام قهرمانی را کسب کرده بود. پس از انتشار این خبر برای خیلی ها این سوال پیش آمد که چگونه یک بانوی ایرانی با شرایطی خاص این گونه می تواند در رقابت های جهانی بدرخشد و مهمتر از آن چه طور می شود که یک بانو به سمت چنین ورزش سخت و طاقت فرسایی گرایش پیدا می کند. برای پاسخ دادن به این ابهامات و نیز آشنایی بیشتر با این ورزشکار پر افتخار اما کمتر شناخته شده سراغ  فرناز اسماعیل‌ زاده رفتیم و با او در مورد مسائل مختلف صحبت کردیم. وی که به دلیل برخی مسائل که در مصاحبه به آنها اشاره شده برای تمرین در کشور کانادا حضور دارد از دلایل گرایشش به سمت این ورزش صحبت کرده است.

* خانم اسماعیل زاده ضمن تبریک به خاطر کسب مدال نقره مسابقات کانادا کمی در مورد این مسابقات برایمان صحبت کنید.

این مسابقات مهمترین تورنمنتی است که در کشور کانادا برگزار می شود و خوشبختانه امسال من توانستم برای دومین سال متوالی در این رقابت ها روی سکو بروم.

* اگر اشتباه نکنم سال گذشته در این رقابت ها به مدال طلا دست یافته بودید؟

بله، سال گذشته طلا گرفتم و امسال هم از حریفم جلوتر بودم ولی متاسفانه به دلیل سر خوردن پایم از او عقب ماندم و مدال طلا را از دست داده و به نقره بسنده کردم.

* با چه پشتوانه ای در این رقابت ها شرکت کردید و آیا حمایت مالی از شما برای حضور در این رقابت ها شده بود؟

متاسفانه خیر، همانند سال گذشته بنده با هزینه شخصی و تقبل مبلغی هنگفت بدون هیچ حمایتی در این رقابت ها شرکت کردم. من انتظار دارم مسئولین کمی بیشتر به رشته ما توجه کنند و حالا که دست پر برگشتم و چند سال مداوم برای کشورم مدال آوری می کنم حداقل اسپانسری برای تامین هزینه های سنگین شرکت در مسابقه و تامین تجهیزاتم معرفی کنند.

* تا کنون به خاطر افتخاراتی که کسب کرده اید پاداش خاصی دریافت نموده اید؟

به ندرت و در حد بسیار جزئی! به طوری که هزینه تجهیزاتم هم به سختی از آن پاداش ها تامین می شود. برای مثال سالی یک بار در مراسم تجلیل از قهرمانان از من نیز دعوت شده و جایزه ای اهدا می شود.

* به نظرتان به طور کلی بهای کافی به ورزش بانوان در کشورمان داده می شود یا خیر؟

با عرض تاسف باید بگویم خیر بهای چندانی به ورزش بانوان در کشورمان داده نمی شود بخصوص در رشته های انفرادی مثل رشته من معمولا مدال ها کمتر دیده می شوند و تقدیر خاصی هم از مدال آوران به عمل نمی آید که این خود باعث کم انگیزه شده بازیکنان می شود. من تمام زندگی ام را برای این ورزش و افتخار آفرینی در آن فدا کرده ام اما همچنان برای تامین هزینه های شرکت در مسابقات با مشکل رو برو هستم و هیچ اسپانسر یا حامی مالی ندارم.

* خانوم اسماعیل زاده چطور شد که به سمت رشته سختی هچنون سنگ نوردی رفتید؟ آیا این رشته برای یک خانم سخت نیست؟

قطعا ورزش آسانی نیست و پشتکار زیادی را می طلبد تا بتوانید در آن پیشرفت کنید. اما به همان میزان سختی که دارد ورزش سازنده ای است و همین مساله من را جذب خودش کرده است.

* از چند سالگی به سمت این رشته گرایش پیدا کردید؟

از 13 سالگی این رشته را آغاز کردم و اینک 14 سال است که سنگ نوردی می کنم اما از بازی های آسیایی 2007 ماکائو به طور حرفه ای وارد این رشته شدم و از مسابقات قهرمانی جهان (ایتالیا) 2011 به صورت تخصصی کارم را آغاز کردم.

* واکنش خانواده تان به این انتخاب نسبتا عجیب چه بود؟

خوشبختانه پدر و مادرم و تمام اعضای خانواده ورزشی هستند و مشوق من در این راه می باشند و مشکلی در این زمینه ندارم.

* از افتخاراتی که تا کنون کسب کرده اید برایمان بگویید.

خوشبختانه به لطف خدا و تلاش خودم مدال های زیادی در این سال ها توانسته ام برای وطنم به دست بیاورم که از مهم ترین آنها می توان به طلای آسیا، طلای مسابقات بین المللی، شکستن رکورد ملی بانوان ایران، چندین نقره و برنز آسیایی و بین المللی و رتبه ششم جهان اشاره کرد.

*  با وجود اینکه حمایت خاصی از شما نمی شود ولی باز هم می بینیم که با پرچم ایران روی سکو می روید و همیشه با نام کشورمان در مسابقات شرکت می کنید، انگیزه تان از این کار چیست؟

آرزوی هر ورزشکاری است که وطنش را سربلند کند .همین که با افتخار آفرینی هایم مردم خوشحال می شوند و تشویقم می کنند برای من از هر حمایتی بالاتر و ارزشمند تر هست.

* کمی از دغدغه هایتان برایمان صحبت کنید و اینکه آیا این رشته می تواند آینده تان را از نظر مالی تامین کند یا خیر؟

درد همیشگی ما نداشتن حامی مالی می باشد به طوری که در کشورهای دیگر یا ورزش های دیگر کسانی که مثل من عمر و زندگی شان را پای ورزش گذاشتند تا افتخار آفرین باشند، از این راه درآمد داشته و حقوق می گیرند و به خوبی امرار معاش می کنند اما متاسفانه فردی مثل من با 14 سال سابقه ورزش حرفه ای و عضویت در تیم ملی، با وجود مدال آوری های فراوان باید نگران تامین هزینه اعزام به مسابقات و شرکت کردن در رقابت ها باشد. خیلی سخت و غم انگیز است که با شروع فصل مسابقات هنوز نمی توانم از برنامه رفتنم مطمئن باشم. اینکه کمتر از 2 هفته دیگر مسابقات جهانی آغاز می شود و من به دلیل مشکل مالی جهت تامین هزینه سفر از این رقابت ها جا می مانم خیلی تلخ است. آینده من به عنوان یک ورزشکار حرفه ای نامعلوم است،چون هیچ شغل و بیمه و شرایط خاصی برای افرادی مثل من اندیشیده نشده است!

* برای تمرین در کشور کانادا حضور دارید، مگر شرایط تمرین در ایران مهیا نیست؟

خیر متاسفانه در ایران شرایط تمرین برایم مهیا نیست و تایم تمرین روی دیواره را به بنده نمی دهند و من کاملا تنها و بدون مربی این رشته را دنبال می کنم. یک هفته است که با تقبل هزینه ای سنگین به کانادا آمده ام که بتوانم روی دیواره سرعت استاندارد تمرین کنم و بتوام در مسابقات شرکت کنم. البته اگر به دلیل مسائل مالی نتوانم در مسابقات بعدی شرکت کنم به زودی به ایران بازخواهم گشت.