صدا و سیما به بنگاهی خصوصی تبدیل شده است. بهاینمفهوم، کسانی که بر این نهاد تسلط دارند و آن را اداره میکنند دارای جهتگیریهایی هستند که اگر نگوییم مغرضانه است، دست کم یک طرفه است. بدون تردید این برای رسانه ملی مشکلزاست، چراکه کسانی هستند (از جمله دولتی ها) که میخواهند در تلویزیون اظهاراتی را بیان کنند و صدا و سیما نمیتواند تصمیم بگیرد این اقدام عملی شود و آن اظهارات بیان شود. درهرحال به آنچه باید توجه شود این است که رویکرد صدا و سیما در نهایت باعث شده تا از مدتها پیش مردم و افکار عمومی به سمت ماهوارهها و وسایل دیگری که در دسترس آنهاست بروند و ما هماکنون این مسئله را در بحث اخبارها و تفسیرها مشاهده میکنیم. خیلی طبیعی است، اگر این ارتباط دوطرفه بین مردم و افکار عمومی وجود نداشته باشد، نسبت به کاری که انجام میگیرد، خود به خود شرایطی که بهوجود میآید مطلوب نیست و همه از این امر رضایت ندارند. مسائل زیبایی هست که کمتر مطرح میشوند و مسائل عادی هم هستند که در دستور کار تلویزیون قرار گرفته است و این را میشود از برنامههای تلویزیون بهخوبی مشاهده کرد و دید. همه این مسائل باعث شده است که صدا و سیما تاکنون بیشتر به بنگاهی خصوصی شباهت پیدا کند که دیدگاهها و رویکردهای خاصی را ترویج و منتشر میکند. صدا و سیما و مشخصا مدیران ارشد این رسانه، یکبار برای همیشه باید تکلیف خود را با افکار عمومی روشن کنند و خودشان را آنگونه که بهواقع هستند به مردم معرفی کنند. صداو سیما یک رسانه ملی، فراجناحی و رسمی نظام است و نه یک رسانه مستقل یا متعلق به نوع خاصی از گرایش سیاسی یا بینش فرهنگی. مهمترین رکن ساختار نظام یعنی دولت آیا نباید بهگونهای در رسانه ملی مطرح شود که شائبه یک بام و دوهوا برای افکار عمومی بهوجود نیاید. هر دولتی باید با دولت قبل و بعد از خود از لحاظ موقعیت حقوقی و سهم حقیقی از شرایط یکسانی برخوردار باشد. ما شاهد بودیم در دورهای رفتار صدا و سیما با دولت همچون رفتار یک پدر دلسوز بایک فرزند نازک نارنجی بود که از گل به آن نازکتر نمیگفت. این روند حتی پس از دولت احمدینژاد هم ادامه دارد چون این سازمان براساس اصل بیطرفی عمل نمیکند. صدا و سیما باوجود همه واقعیتهای ملموس که هر انسان منصفی بر آن اذعان دارد، آمار مشکلات اقتصادی دولت احمدینژاد را بهموقع و درست منعکس نمیکرد و همچنان با دفاع و توجیه به عملکرد خود در حمایت از دولت احمدینژاد ادامه میدهد اما در دولتی که از نظر منزلت حقوقی فرقی با دولت قبل از خودش ندارد رفتار صدا و سیما با دولت مانند رفتار یک پدر با فرزند سرراهی است. رفتاری که با ظریف در صدا و سیما صورت گرفت، در شأن شخصیتی نبود که مورد اعتماد مردم است.