کد خبر: ۱۷۰۸۷۸

تاریخ انتشار: ۱۳:۳۸ - ۲۲ آذر ۱۳۹۴

چند صباحی است که برای جذب نیرو در یک شرکت دانش بنیان به دانشگاه های کشور رجوع می کنم و از میان دانشجویان، نیروهای مورد نیاز را برای کار در شرکت انتخاب می کنم. در این گیر و دار به اکثر دانشگاه‌های بزرگ سراسری، آزاد و پیام نور و علمی کاربردی سر زده ام.

آنچه بنده را به نوشتن درباره این موضوع واداشت این بود که متاسفانه و با دو صد افسوس غریب به اتفاق روسای دانشگاه های بزرگ و کوچک از سراسری تا آزاد در حال احداث ساختمان های جدید هستند.

احداث دانشگاه با در نظر گرفتن عوامل ثابت به خودی خود امری پسندیده و موتور رشد و تعالی کشور است. اما واجب تر از ساختن دانشگاه و ساختمان سازی و فعالیت های سدسازانه رؤسای دانشگاهی توجه به افزایش توان و ظرفیت های تسهیلاتی برای رشد و توانمندسازی دانشجویان است.

رؤسای دانشگاه ها با سمت های پرطمطراق خود وقتی به ساختمان های بدون هویت دانشگاه های نو تاسیس می نگرند به چه می اندیشند؟

آیا خروجی این دیوارهای بتنی تولید علم است؟آیا ماهیت دانشگاه ها به لوکس بودن آن یا به دانشجویان با سواد آن دانشگاه است؟

جنبش سردرگم سردرسازی

از علامه تا شریف و دانشگاه های آزاد که در رقابت سردرسازی دانشگاه گوی سبقت را از همه ربوده اند در پی این هستند که یک سردر زیبا برای محیط آموزشی خود بنا کنند تا شاید فرم دانشگاه آنها تهرانیزه شود و هویتی جعلی را تحویل دانشجویانی و ملتی بدهند که به دنبال قدمت هستند بدهد.

بنده به دانشگاه هایی رفتم که اسمشان دهان دانشجویان را آب می اندازد و عموم در این پندارند که این دانشگاه ها از بهترین ها هستند اما یک انجمن علمی ساده هم ندارند و یا اگر هم داشته باشند شرم از نام انجمن علمی، با امکاناتی که به آنها تعلق گرفته است در انجمن های علمی استضعاف به روشنی خورشید در وسایل آنها که شامل یک میز و چند خودکار است خودنمایی می کند.

فعالیت های علمی که از واجبات دانشگاه است تا چه میزان برای دانشگاه های بزرگ هزینه دارد؟ یک کامیون سیمان؟ یک تریلی میلگرد؟ روسای پیمانکار ساختمان ساز یک فی بازاری بدهند.

صندلی های آبی و درب های اتوماتیک دغدغه علمی دانشگاه آزاد

بعد از مدت ها به دانشگاه محل تحصیل مراجعت کردم و متحیرانه دیدم که صندلی های چوبی طبقه دوم و سوم که قابل مصرف بودند جای خود را به صندلی های آبی و نونوار داده اند و همچنین مقابل درب ورودی و قدیمی دانشگاه، یک در اتوماتیک همانند دری که در دکور تئاتر قرار می گیرد مقابل در قدیمی به فاصله یک قدمی نصب شده است و در طبقات نیز نیروهای خدماتی مشغول بالا بردن میزها و کمد های جدید هستند.

به رسم همیشه از مجله و انجمن علمی پرسیدم و آنچه را دیدم با بغضی معنی دار فرو بردم.

خبری از انتشارات در هیچ کدام از گروه‌های دانشجویی نبود و انجمن علمی هم کامپیوتر خرابش را روی زمین دقیقا کف زمین گذاشته بود.

اما خوبی دانشگاه این بود که رئیس کل برای بازدید خواهدآمد و از این نونواری اگزجره فیض خواهد برد.

صرفا برای اطلاع دوستان در دانشگاه های تهران کمدها و صندلی هایی را دیدم که تاریخ استفاده از آنها به پیش از انقلاب باز می گشت اما نه تنها دور نریخته شده بودند بلکه هنوز استفاده می شدند.

سوزاندن ثروت ملی

از بنده و امثال من که تحصیل را به پایان رساندیم گذشت اما امید است که قانون گذاران در مجلس برای فروکش کردن میل فعالیت های عمرانی و سدسازانه روسای دانشگاه ها و همچنین از تمام این موارد مهمتر یعنی بهره ور کردن دانشجو و دانشگاه و جلوگیری از هدررفت ثروت ملی از ساخت و ساز دوباره دانشگاه در هر کجای کشور که باشد جلوگیری کنند و احداث را منوط بر نیاز کارشناسی ببینند.

چرا که طبق آمار آقای حسین توکلی مشاور عالی سازمان سنجش آموزش کشور گنجایش دانشگاه‌های کشور را یک و نیم میلیون نفر بوده و همچنین آمار متولدین 1376 طبق آمار رسمی سازمان ثبت احوال کشور 1,179,260 است.

به این گپ جمعیتی 380 هزار نفری اضافه کنید عدم درخواست برای ورود به دانشگاه با توجه به آمار آقای توکلی که مربوط به سال 94 است.

در سال نود و چهار 887,845 متقاضی برای ورود به دانشگاه سراسری ثبت نام کرده اند یعنی با یک حساب سرانگشتی 600 هزار صندلی خالی در دانشگاه داریم.

این مقدار رقم وحشتناکی است یعنی 17 دانشگاه به بزرگی دانشگاه تهران دیگر دانشجو ندارند و بایستی تعطیل شوند و آن وقت مدیران دانشگاه ها به فکر ساختمان های جدید هستند.

من فقط از این دوستان یک سوال دارم. آقایان دکتر برای چه کسی دانشگاه می سازید؟

برچسب ها: دانشگاه ، تحصیل