شب اربعین که به خانه آمدم، متوجه جریان بی‌رحمانه‌ای شدم که در شهرک محلاتی تهران برای خانواده یکی از دوستان دخترم اتفاق افتاده بود و همگی ما را در بهت و حیرت فروبرد. واقعه آن‌قدر سنگین و دردآور بود که تصمیم گرفتم شخصا روایت را از زبان خودشان بشنوم. تماس گرفتم و ماجرا را این‌گونه شرح دادند: پدر خانواده سال قبل فوت کرده و مادر و دختر در همان خانه، به دلیل امنیت و بافت سنتی شهرک محلاتی با هم زندگی می‌کردند.

آن شب حدود ساعت دو بعد از نیمه‌شب، مادر خانه در تاریکی اتاق از خواب بیدار می‌شود و با دو جوان خشن و بی‌شرم که صورت خبیثشان را پوشانده بودند مواجه می‌شود. با حمله به آنان و زدن کشیده و فشار چنگال بر صورت و گردن، آنان را خونین و مالین می‌کند.

از صدای داد و فریاد مادر، دختر هم در تاریکی به اتاق مادر می‌رود که او هم با ضرب و شتم و خشونت مهاجمان مواجه می‌شود. تبهکاران دست و پا و دهان آنان را بسته و قصد تجاوز به دختر را داشتند که مادر با التماس و ضجه از آنان می‌خواهد که هرچه زیورآلات و پول دارند، ببرند و به دخترش تعدی نکنند.

تبهکاران با قمه آنها را ضرب و شتم و زخمی می‌کنند و آدرس پول و داروندارشان و اماناتی را که از بستگان پیش آنان بوده می‌گیرند و بعد از سه‌ساعت‌ونیم، تمام اموال را می‌برند و با مقاومت آنان عمل جنایت‌کارانه و بی‌شرمانه‌شان انجام نمی‌شود، اما خانه را غارت می‌کنند و ٥:٣٠ صبح آنها را با آن وضع اسفناک رها کرده و می‌روند.

آنها مانده‌اند و شوک این خشونت جنایت‌بار و روح بسیار آزرده و ترس از شب و تنهایی و ناامنی. ما مانده‌ایم و این گستاخی‌ها در شهر، آن هم در یکی از معتبرترین شهرک‌های تهران.ما مانده‌ایم و تکرار این حوادث تلخ و پاسخ چرایی‌ها. به‌راستی جامعه چه مسئولیتی را می‌تواند در پیشگیری از این حوادث برعهده داشته باشد؟ دستگاه‌های متولی چه تعهداتی در قبال امنیت جامعه دارند؟ اگر امروز به فکر ایجاد امنیت در جامعه نباشیم و پیشگیری نکنیم، فردا جنایت‌کاران گستاخ‌تر و درمان این درد بسیار سخت‌تر خواهد بود.