اگر در کشورمان 10 روزنامه ورزشی، 20 روزنامه سیاسی که بخش ورزشی فعالی داشته باشند، 10 خبرگزاری، 20 سایت ورزشی و 20 پایگاه خبری تحلیلی ورزشی هم که داشته باشیم، و از هر رسانه، 3 نفر –  دو خبرنگار و یک عکاس – برای پوشش این بازی رفته باشند باز هم 240 خبرنگار باید به استادیوم آزادی می رفتند، این عدد را دو برابر هم که کنیم باز فاصله عجیبی با صادر شدن 800 آی دی کارت داریم.

برخی از این خبرنگاران اما تلاشی به مراتب بیشتر از سایرین داشتند. سوالاتی کاملا هدایت شده تا نشان دهند همه فوتبالیست‌های معروف دنیا رابطه ای خوب با کی روش دارند.

در برنامه نود پنجشنبه شب، عادل فردوسی‌پور تلاش کرد نتیجه نگرفتن سرمربی تیم ملی کشورمان با رویایی ترین رئال تاریخ را به مسائلی غیر فنی ربط دهد و بگوید عده‌ای دوست نداشتند این مربی پرتغالی در مادرید موفق شود که این موضوع با واکنش روبرتو کارلوس و سالگادو همراه شد. عادل البته زیر بار نرفت و باز هم قبول نکرد که باخت‌های کی‌روش با آن تیم کهکشانی، در زمین بازی رخ داده باشد!

موضوع ربط دادن کی‌روش به تیم ستارگان جهان اما قبل از ورود عادل به این قضیه رسانه‌ای شده بود. عده‌ای در تلاش بودند تا بگویند ستارگان جهان خواستار مربیگری کی‌روش در تیم‌شان هستند. بارها در رسانه‌ها این خبر منتشر شد و حتی از بازیکنان این تیم چنین سوالاتی شد که آنها هر بار سعی کردند با عنوان جملاتی چون «کی روش مربی بزرگی است» و « ما هم دوست داریم او را ببینیم»

از این سوال بگذرند. در نهایت کی روش بدون تایید ستارگان جهان از سوی رسانه‌های داخلی به عنوان سرمربی تیم ستارگان جهان معرفی شد. روز بازی اما خبری از کی روش نبود تا باز هم برخی از سالگادو در این خصوص سوال کنند. او که از سماجت خبرنگاران ایرانی و سوالات تمام نشدنی در مورد مربیگری کی روش در تیمش به تنگ آمده بود عنوان کرد: دوست داشتیم کی‌روش را ببینیم اما نشد. شنیدم او از دست ما دلخور است اما ما می‌خواستیم او در کنارمان باشد. به نظر می‌رسد دعوتنامه ما به دست او نرسیده باشد!

از صحبت‌های سالگادو مشخص بود دعوتنامه ای در کار نبوده است. کافی بود سالگادو و دوستانش به صورت لفظی اعلام رضایت می‌کردند تا کی روش بدون دعوتنامه به استادیوم آزادی برود و روی نیمکت این تیم بنشیند.

منظور از نوشتن این چند خط آن بود که به یک جمله برسیم. کاش یاد بگیریم موضوعی که مدنظرمان است را به دیگران تلقین نکنیم. اگر کی‌روش را مربی خوبی می‌دانیم قرار نیست تمام اشتباهات او را نادیده بگیریم، می‌توانیم از خوبی‌هایش بگوییم اما با گفتن خوبی‌ها، روزهای بد او پاک نمی‌شود. این ها در کنار هم کی‌روش را ساخته است.

عکس این موضوع نیز صدق می‌کند. باید آموخت که در روزهای خوب مربی هم از او انتقاد – البته منطقی – داشته باشیم و در روزهای بد هم طوری انتقاد کنیم که اگر فردا نتیجه‌ای بهتر گرفت، تمجید از او غیرممکن نباشد. افتادن از این ور و آن‌طرف بام را سال‌هاست که تجربه می‌کنیم اما درسی نمی‌گیریم.

 کاش این یک نکته را از سفر تیم ستارگان به ایران می‌آموختیم.