فرهیختگان: بعد از سال ۹۸ نسل طلایی لژیونرها و سرازیری آن‌ها به فوتبال اروپا شروع شد. علی دایی، مهدی پاشازاده، کریم باقری، مهدی مهدوی‌کیا، داریوش یزدانی، سیروس دین‌محمدی، علی سامره، فرهاد مجیدی و... به اروپا رفتند و برخی مثل دایی حتی فینال لیگ قهرمانان اروپا و آن بازی بسیار معروف منچستر و بایرن را هم تجربه کردند. 

پس از چند سال اما افول شروع شد تا جاییکه تقریبا دیگر لژیونری که بتواند در اروپا به میدان برود نداشتیم. پس از آن نسل طلایی دیگری رشد کرد. سردار آزمون تا رم ایتالیا رفت، مهدی طارمی تا اینتر میلان رفت، جهانبخش تا فاینورد، قدوس در لیگ انگگلیس به میدان می‌رفت و دیگران نیز با کمی فاصله کنار آن‌ها بودند. 

امروز اما به‌نظر می‌رسد دوره افول و پایان لژیونرها رقم خورده است. سردار آزمون ماجراجویی‌هایش تمام شده و رسیده به کشورهای حوزه خلیج فارس، طارمی از کشور های حوزه خلیج فارس پیشنهاد دارد، جهانبخش برای گرفتن اقامت هلند یک تیم درجه دومی این کشور را پس از چند ماه مصدومیت انتخاب کرده تا کنار فن پرسی باشد. وضعیت مجید حسینی، الهیار صیادمنش، علی کریمی در ترکیه، امید ابراهیمی و... هم به پایان خود نزدیک شده و عملا پیشنهاد های خوبی ندارند. 

در واقع باید گفت دوره افول شروع شده و کارخانه بازیکن‌سازی فوتبال ایران کارش به جایی رسیده که پیرمردهای خارجی مثل ماشاریپوف، کاکوتا، گولسیانی و... از کلیه بازیکنان زمین در فوتبال ایران بهتر هستند و عملا رقیبی ندارند. 

اینکه چرا کارخانه بازیکن‌سازی فوتبال ایران متوقف شده را باید از مربیان ملی و باشگاهی پرسید و ساختاری که ماکروفری بازیکن تولید می‌کند یعنی برای همان دوران کوتاه جهت استفاده و عملا دیگر بازیکنی در سطح آن‌ها که بر شمردیم ساخته نشده است. شاید برانکو و کی روش در این زمینه نقش مهمی با آموزه ها و ارتباطاتشان ایفا می‌کردند شاید هم دلایل دیگری وجود داشته باشد اما هر چه هست دیگر خبری از ساخت لژیونر در سطح فوتبال درجه اول دنیا در ایران نمی‌بینیم و آن‌ها هم که هستند نزدیک به خط پایانند.