چرا دانشگاه‌ها فاقد شور انتخاباتی است؟
از نسل جوانی که قاعدتا انتظاراتش بالاتر از نسل میانسال است و نه آینده‌ای دارد و نه شغلی و نه تضمینی برای بقای خودش؛ نسلی که امیدهایش به یاس تبدیل شده و هنوز زندگی و رویاهایش شکل نگرفته است و ؛ به‌سختی می‌توان انتظار شور و شوق انتخاباتی و مشارکت گسترده داشت.
روزنو :
گروه شهرنوشت روزنامه «توسعه ایرانی»: حدود یک هفته از اعلام اسامی نامزدهای چهاردهمین دوره انتخابات ریاست‌جمهوری می‌گذرد و اگرچه فعالیت‌های تبلیغاتی کاندیداها شروع شده و تقریبا در برنامه‌های تلویزیونی حضوری فعال دارند؛ اما به‌رغم اعلام دستورالعمل وزارت علوم برای حضور کاندیداها در دانشگاه‌ها، حضور این 6 نامزد در دانشگاه‌ها پررونق نبوده و تنها مسعود پزشکیان و سعید جلیلی روز یکشنبه به دانشگاه تهران رفتند. ازسوی‌دیگر به مانند دوره‌های قبل- انتخابات 1396- شاهد شور و هیجان انتخابات در دانشگاه‌ها نیستیم و تحرکات دانشجویان آنچنان که باید نشان‌دهنده فضای انتخاباتی نیست. کارشناسان و جامعه‌شناسان این فقدان شور و حضور کمرنگ را به وعده‌های عمل نشده بعد از انتخابات 1396 و سرکوب اعتراضات دانشجویی در سال‌های اخیر در نهاد دانشگاه که نمایندگی از نسل جوان را دارند؛ نسبت می‌دهند.
نسل جوان آنقدر طلبکار است و ما آنقدر به او بدهکار هستیم و افق‌های زندگی‌اش کور شده است که تاحد زیادی نمی‌تواند به وعده‌ها و قول‌های کاندیداها امیدوار باشد و این رمز نبود شور و شوق انتخاباتی در جوانان به ویژه در دانشگاه‌ها است که نمایندگی از نسل جوان را دارند
یک جامعه‌شناس با اشاره به عدم اقبال دانشجویان از کاندیداهای ریاست جمهوری گفت: نسل جوان آنقدر طلبکار است و ما آنقدر به او بدهکار هستیم و افق‌های زندگی‌اش کور شده است که تاحد زیادی نمی‌تواند به وعده‌ها و قول‌های کاندیداها امیدوار باشد و این رمز نبود شور و شوق انتخاباتی در جوانان به ویژه در دانشگاه‌ها است که نمایندگی از نسل جوان را دارند.
سعید معیدفر در گفتگو با «توسعه ایرانی» درباره چرایی عدم شور و اشتیاق در بین جوانان به ویژه دانشجویان در انتخابات چهاردهمین دوره ریاست جمهوری گفت: در سال 96 درست در همان زمانی که مردم شور انتخاباتی داشته و حدود 73 تا 74 درصد در انتخابات مشارکت کردند حداقل یک ماه بعد از این انتخابات خروج از مشارکت آغاز شده است و من نقطه عطف این خروج یا کمرنگ شدن مشارکت را در این زمان می‌دانم.
وی ادامه داد: در سال 1396 یعنی بعد از دوره اول حسن روحانی، برجام به عنوان نتیجه انتخاب آقای روحانی مطرح و شرایط کشور باثبات‌تر شده بود. وضعیت اقتصادی رو به بهبود بود و کم‌کم تعامل ایران با کشورهای مختلف برای مناسبات اقتصادی و حتی سیاسی بیشتر شد. همچنین رقابتی که بین آقای روحانی و سایر رقبایش بود و مناظره‌هایی که برگزار شد؛ یک فضایی برای مشارکت ایجاد کرد و مجموعه این عوامل و شعارهایی که اقای روحانی می‌دادند یک مشارکت 73 تا 74 درصدی را رقم زد و شور انتخاباتی ایجاد شد و در سال 96 دوباره امید به جامعه و به ویژه به جوانان بازگشت چراکه شور انتخاباتی را عمدتا جوانان ایجاد می‌کنند و یکی از کانون‌های مهمی که جوانان در آنجا حضور دارند دانشگاه‌ها است. فعال بودن دانشگاه یک نشانه است از اینکه جوانان تحرک دارند و وقتی که این شور و تحرک نباشد به این معناست که جوانان علاقه‌ای به مشارکت ندارند.
این جامعه شناس تصریح کرد: در سال 96 آقای روحانی شعارهایی داد و باتوجه به اینکه در دوره اول در برجام موفق شده بود مردم و جوانان را دلگرم کرد. اما رویکرد آقای روحانی بعد از انتخابات تغییر کرد و به کل وعده‌ها را نادیده گرفت و در نهایت به هیچ وجه به این وعده‌ها نپرداخت. اولویت‌هایش تغییر کرد و معامله‌ای را با حاکمیت که عملا کاندیدش شخص دیگری بود آغاز کرد. احتمالا فکر می‌کرد که انتخاب بعدی برای ایشان در کار نیست و ضرورتی ندارد به رای مردم بازگردد؛ وارد یک معامله دیگر با حاکمیت شد و تمام قول و قرارها هوا رفت.
عدم تحقق وعده‌ها بعد از انتخابات 96
ضربه مهلکی به جامعه زد
معیدفر خاطرنشان کرد: این بی‌عملی نسبت به وعده‌ها ضربه مهلکی به جامعه وارد و بی‌اعتمادی شدیدی ایجاد کرد و افرادی که با رغبت و شور انتخاباتی در سال 96 آمده بودند پس از این رویکرد آقای روحانی احساس کردند که اصلا به حساب نمی‌آیند و صرفا برای این هستند که رای بدهند اما قول ها و قرارها هیچ کدام محقق نمی‌شود اگر چه از سال 88 تردیدهایی ایجاد شد، اما دوباره در سال 92 و 96 این امید برگشته بود که یکباره بعد از سال 96 همه اینها به یاس تبدیل شد.
وی با بیان اینکه در دی ماه 96 کم کم اعتراضات شروع شد، ادامه داد: در همان دوران آقای روحانی اعتراضات جدی را داشتیم و در همان زمان بود که اعتراضات در صنوف مختلف ایجاد شد و در سال 97 بعد از خروج ترامپ از برجام بحران اقتصادی شدیدی شروع شد و تقریبا می‌توان گفت دوران دوم آقای روحانی دوران بسیار ناامید‌کننده‌ای بود و زمینه‌های مشارکت کور شده بود و البته عامل خارجی هم تاثیرگذار بود. البته شیوه مدیریت ایشان دردوره دوم باعث زمین خوردن مشارکت به ویژه در نسل‌های جدید و جوانان شد و احساس کردند نمی‌توانند در آینده این کشور از طریق مشارکت در انتخابات تاثیرگذار باشند.
این جامعه‌شناس تصریح کرد: قضیه سرکوب اعتراضات دانشجویی هم فقط منحصر به سال 1401 نیست، بلکه در سال 96 نیز با اعتراضات دانشجویی و دانشگاه برخورد و مشکلاتی برای دانشجویان ایجاد شد. در سال 98 نیز اتفاقات زیادی افتاد و به هر حال سرکوب اعتراضات دانشجویی در سال 1401 هم این روند را تشدید کرد.
از نسل جوانی که قاعدتا انتظاراتش بالاتر از نسل میانسال است و نه آینده‌ای دارد و نه شغلی و نه تضمینی برای بقای خود؛ نسلی که امیدهایش به یاس تبدیل شده و هنوز زندگی و رویاهایش شکل نگرفته است؛ به‌سختی می‌توان انتظار شور و شوق انتخاباتی و مشارکت گسترده داشت
افق‌های زندگی جوانان کور شده است
وی با اشاره به انتخابات پیش‌رو تصریح کرد: به نظر می‌رسد که اگر چه این روزها بحث می شود که یک دریچه‌ای باز شده و کاندیدای متفاوتی به صحنه آمده است؛ اما باور غالب دانشجویان این است که از کجا معلوم این کاندیدای متفاوت هم درصورت انتخاب، بتواند گامی برای حل مسائل بسیار پیچیده کشور در حوزه‌های مختلف از جمله اجتماعی، اقتصادی و سیاسی بردارد. چراکه اقای روحانی در دوره دوم جز یک سری کارهای روبنایی کار جدی و اساسی نتوانست انجام دهد؟
دوره دوم دولت آقای روحانی باعث زمین خوردن مشارکت به ویژه در نسل‌های جدید و جوانان شد و احساس کردند نمی‌توانند در آینده کشور از طریق مشارکت در انتخابات تاثیرگذار باشند
از نسل جوانی که قاعدتا انتظاراتش بالاتر از نسل میانسال است و نه آینده‌ای دارد و نه شغلی و نه تضمینی برای بقای خودش؛ نسلی که امیدهایش به یاس تبدیل شده و هنوز زندگی و رویاهایش شکل نگرفته است و ؛ به‌سختی می‌توان انتظار شور و شوق انتخاباتی و مشارکت گسترده داشت.
