روزنو :
پایگاه خبری کوارتز واقع در نیویورک در تحلیلی نوشت: حمله روسیه به کریمه موجب شد این کشور، دومین مبارزه در جنگ خط لوله ها را به غرب واگذار کند.

به گزارش ایرنا و به نقل از این پایگاه خبری، باراک اوباما رییس جمهوری آمریکا و مسوولان ارشد کشورهای اروپایی دوشنبه گذشته (چهارم فروردین) در مورد پیدا کردن راه های جدید برای توبیخ ولادیمیر پوتین رییس جمهوری روسیه به خاطر ضمیمه کردن کریمه به این کشور، بحث و گفت و گو کردند.

این نشست برای کسانی که ندانند آنها قبلا یک زد و خورد مهم در نبرد صد ساله غرب با روسیه را برنده شده اند، مبهم به نظر می رسد.

این پیروزی در نبردی بوده که به سیاست های خط لوله مشهور است. برای بیش از دو دهه، غرب و روسیه برای تسلط به یک نوار بزرگ در قاره اوراسیا که از آسیای مرکزی تا اروپا کشیده شده در رقابت هستند.

آسیا به همراه اروپا خشکی بزرگ اوراسیا را می سازند. این قاره از شمال به اقیانوس منجمد شمالی، از جنوب به اقیانوس هند، از شرق به اقیانوس آرام و از غرب به دریای مدیترانه و بخش میانی روسیه مرزبندی شده است.

هدف روسیه کنترل صادرات نفت و به ویژه گاز طبیعی در سراسر این منطقه بوده است.

غرب که به گاز به عنوان ابزار سیاسی روسیه می نگرد، در پی آن بوده که تسلط مسکو بر بازار گاز را از بین ببرد.

در سال 2006، زمانی که خط لوله ˈباکو- سیحونˈ به طول یک هزار مایل، انتقال نفت آذربایجان به غرب را آغاز کرد، غرب نخستین مبارزه در جنگ خط لوله ها را برد و این ضربه بسیار بزرگی به تسلط روسیه به عرضه نفت دریای خزر بود.

به یکباره آسیای مرکزی و قفقاز توانستند از طریق یک خط لوله غیر روسی نفت صادر کنند.

مبارزه بعدی که پنج سال به طول انجامید را پوتین با خط لوله گاز طبیعی ˈنورد استریمˈ به طول 750 مایل که از دریای بالتیک تا آلمان می گذشت، برنده شد.

خط لوله نورد استریم به روسیه این امکان را داد تا اوکراین و هلند که روابط دوستانه ای با روسیه نداشتند را احاطه کند و گاز طبیعی خود را به طور مستقیم به اروپا منتقل نماید.

همزمان غرب نگران سلطه گاز طبیعی روسیه در اروپا شد. پوتین در حالی که روسیه بیش از 30 درصد گاز طبیعی اروپا را تامین می کرد، نفوذ خود در این قاره را شدت بخشید.

با تساوی یک بر یک، شرکت گس پروم (غول گازی روسیه) بر آن شد تا با خط لوله دیگری به اروپا به نام ˈسووت استریمˈ به طول یک هزار و 500 مایل که جنوب اوکراین را دور می زد، جایگاه خود را تقویت کند.

این پیشنهاد پاسخ مستقیمی به نابوکو بود. نابوکو، خط لوله ای است که با حمایت آمریکا برای انتقال گاز آسیای مرکزی به اروپا طراحی شده بود و موقعیت انحصاری روسیه در انتقال گاز به اروپا را از بین برد و بازار آن در این قاره را محدود تر کرد.

سال گذشته با از دور خارج شدن نابوکو، روسیه بر آن شد تا این دور از مبارزه را ببرد.

شرکت بریتیش پترولیوم انگلستان تصمیم به ساخت خط لوله صادرات گاز در خارج از آذربایجان را گرفت، به یکی از پروژه های خود در یونان خاتمه داد و همچنین تصمیم گرفت بازوهای ژئوپلیتیکی بسیار کمتری داشته باشد. این اتفاقات دست به دست هم داد تا میدان برای سووت استریم خالی شود. روسیه 2- غرب 1.

لیکن در روزهای اخیر زمزمه هایی به ویژه از جانب اروپا به گوش می رسد مبنی بر اینکه سووت استریم نیز در بستر مرگ است و قربانی ماجراجویی پوتین در کریمه شده است.

پائولو اسکارونی مدیرعامل شرکت نفتی انی ایتالیا در تاریخ 20 مارس (29 اسفند)، آینده خط لوله سووت استریم را تا حدی تیره و تار عنوان کرد.

اسکارونی از جمله نزدیک ترین شرکت های متحد پوتین در غرب گفت: ناظران حسن اجرای سیاست ها در برخی کشورهای اروپایی که خط لوله یادشده باید از آنها عبور کند،حداقل در زمان حاضر بعید است که با مجوز عبور این خط لوله موافقت کنند.

دو هفته پیش، گوندر اوتینگر عضو هیات انرژی اتحادیه اروپا گفت: مذاکرات نظارتی در مورد سووت استریم پیشرفتی ندارد.

بنابراین امتیاز سیاست های خط لوله تاکنون یکسان است، لیکن دو کارت موثر وجود دارد که می تواند این تساوی را در هم بشکند؛ ایران و چین.

به نظر می رسد اروپا اکنون در صدد پیدا کردن عرضه کنندگان جدید گاز طبیعی است تا با تنوع بخشیدن به منابع تامین انرژی، از وابستگی به روسیه رهایی یابد لیکن به نظر می رسد این هدف سالها به طول خواهد انجامید.

پیامدی که به نفع غرب خواهد بود، توافق سیاسی با ایران است؛ کشوری که دارای بیشترین ذخایر گاز طبیعی در سیاره زمین است. یک توافق با ایران می تواند به ذخایر ایران دست کم اجازه توسعه بیشتر دهد.

در مقابل، از جانب روسیه، گس پروم ممکن است در نهایت یک قرارداد صادرات گاز طبیعی با چین امضا کند، قراردادی که تنها منتظر قیمت گذاری است.

با توجه به سیاست های جدید در اروپا، پوتین ممکن است با قیمت های مناسب تا پایین تر کنار آید تا تقاضای چین برای گاز طبیعی را به دست آورد.

اینک، رخدادهایی که در چین و ایران به وقوع خواهد پیوست تعیین کننده برنده این نبرد است.