"حقوق زنان و صلح بین‌المللی" نامیست که از سال 1977 از سوی سازمان ملل برای هشتمین روز از ماه مارس انتخاب شده و بناست در این روز مردم سراسر جهان برای برابری میان زنان و مردان و رفع تبعیض های جنسیتی تلاش کنند، یک روز پس از روز جهانی زن به جایگاه بانوان ورزشکار ایرانی در رسانه ملی پرداخته ایم.

به گزارش تدبیر24 ، رسانه ملی ، سالهاست که علاوه بر پخش بازی های لیگ برتر فوتبال ایران و برخی دیگر از مسابقات ورزشی ، امتیاز پخش مسابقات فوتبال لیگ های اروپایی را هم خریداری کرده و عمده آن ها را به شکل مستقیم به روی آنتن فرستاده است.

در میان برنامه هایی ورزشی پخش شده از سیمای جمهوری اسلامی مردان بیش از 99 درصد آنتن را به خود اختصاص داده و در واقع اگر خبری هم از ورزش زنان به گوش می رسید عمده آن تنها مربوط به بخش خبرهای کوتاه اخبار ورزشی می شد و ورزشکاران همجنس با نیمی از جمعیت کشور حتی امکان مطرح شدن در رسانه ملی را نیز نداشتند.

این وضعیت ادامه داشت تا شبکه ای به نام ورزش در رسانه ملی افتتاح شد، با راه اندازی این شبکه کمترین امید ایجاد شده در بانوان کشور این بود تا با استفاده از این فضا امکان طرح نام خود را داشته باشند اما دیری نگذشت که شبکه ورزش نیز نشان داد که خوش خدمتی رسانه ملی برای فوتبالیست های اروپایی و دوندگان آفریقایی و ... را نمایش می دهد و زنان ورزشکار ایرانی سهم چندانی از آن ندارند!

روز جهانی زن بهانه ای شد تا چند پرسش پیرامون پخش مسابقات ورزشی بانوان از مسئولان رسانه ملی طرح شود.

نخست اینکه چرا آنتن رسانه ملی و حداقل شبکه ورزش به پخش مسابقات ورزشی بانوان ایرانی (مسابقاتی که بانوان با لباسی پوشیده در آن حضور دارند نظیر شمشیربازی ، تیروکمان ، فوتبال و ...)در داخل کشور یا مسابقات میان بانوان کشورهای اسلامی اختصاص نمی یابد؟

عدم معرفی این افراد در رسانه ملی نیز موضوع دیگریست که در اغلب موارد بخش های خبری تنها به اعلام نام آنان بسنده کرده و حتی تصویری از آنان نیز منتشر نمی شود ؟ مگر غیر از این است که بانوان ایرانی در شرایط ورزشی نابرابر موفق به کسب رتبه در مسابقات ملی و جهانی شده اند و برای آن زحمات زیادی کشیده اند؟

در شرایطی که بانوان اجازه حضور در ورزشگاه ها و امکان تماشای مسابقاتی نظیر فوتبال و ... را ندارند، آیا سانسور آنان در رسانه ملی معنایی جز تبعیض در حق زنان ورزشکار و سرکوب استعدادهای ورزشی بانوان ایرانی ندارد؟

همچنین جای پاسخ این پرسش در اذهان عمده مخاطبان وجود دارد که در شرایطی که لباس بانوان ایرانی پوشیده و دارای فاکتورهای اسلامیست، چه مجوزی سبب می شود که در داخل کشور امکان تماشای مسابقه این افراد وجود نداشته باشد اما مردان کشورهای خارجی و ... آن را تماشا کنند؟؟ آیا مسئولان رسانه ملی مردان سرزمین خود را موجوداتی متفاوت از دیگر مردان جهان می دانند و پوشیدگی لباس برای زنان ورزشکار را قبول ندارند؟

علاوه بر پخش صوت فحش های ناموسی تماشاگران استادیوم ها که رسانه ملی مدعیست امکان سانسورش را ندارد، آیا برخی گاف های صدا و سیما در پخش مسابقات ورزشی تاثیر بیشتری بر فضای جامعه دارد یا پخش مسابقه بانوان ایرانی ؟!