توزیع بیانیه علیه توافقنامه ژنو را از دو منظر می‌توان بررسی کرد؛ یک جنبه در مورد صحبت‌هایی است که افرادی مانند شرمن داشته‌اند، مبنی بر بررسی دخالت‌های ایران در کشورهای دیگر و حمایت‌های آن از گروه‌های تروریستی و... در جریان مذاکرات، که فضای جامعه ما را ملتهب کرد. شاید این ادعا قابل پیش‌بینی بود که آمریکا ما را در یکی از گلوگاه‌های به سمت و سوی دیگر خواهد کشاند که می‌تواند یک واکنش طبیعی باشد. جنبه دیگر مربوط به جناح راست افراطی در جامعه ماست که خیلی موافق این مذاکرات نیستند زیرا هراس از، ازدست دادن شرایط مطلوبشان از لحاظ سیاسی- اقتصادی دارند که البته از هر دولحاظ چنین اظهارنظرها و اقداماتی خیلی موثر نیست. همانطور که رئیس‌جمهور هم فرمودند کشور یک قانون، یک رهبر و یک رئیس‌جمهور دارد بنابراین چنین بیانیه‌ها و گفتمان‌هایی زیاد تاثیرگذار نبوده و اصلا مساله مهمی نیست چون این راه، راه برگشتی ندارد؛ یعنی ایران دیگر نمی‌تواند برای مثال به سال 1390 بازگردد زیرا جامعه تحمل برگشت به گذشته را ندارد و از طرف دیگر، در مقابل آن اظهارنظرهایی که امثال خانم شرمن کردند چنین عکس‌العمل‌هایی طبیعی است. اما آنچه مذاکرات نشان می‌دهد، هم برای ما و هم برای طرف مقابل برگشتی وجود ندارد چراکه آمریکایی‌ها و طرف اروپایی نیز با توجه به بحران‌های اقتصادی‌شان از این مذاکرات حمایت می‌کنند؛ بازارهای ما هم که بازارهای پرثروتی است و می‌توانند از این طریق سرمایه‌گذاری کنند البته امکان دارد این پیش‌بینی‌ها به طول بینجامد. مساله دیگری هم که مسلم است این که امکان حمله نظامی به ایران مطلقا وجود خارجی ندارند اما این اظهارنظرها با توجه به اینکه در سنا مطرح شده و اعضای آن اغلب یهودی هستند شاید چاره‌ای جز سخن گفتن از این زاویه نداشتند اما این موضوع در محتویات توافقنامه ژنو مطلقا مورد اشاره قرار نگرفته و ایران هم باید محکم بر سر آن بایستد که فقط بر سر مساله هسته‌ای مذاکره می‌کنیم و دیگر مسائل قابل طرح در این موقعیت نیست بنابراین دولت ایران باید متوجه این نکته باشد که برای ادامه همکاری‌ها مطلقا امکان باز کردن فضای نظامی وجود ندارد مخصوصا اینکه آقای اوباما در سال‌های پایانی ریاست جمهوری خود به سر می‌برد و امکان حمله نظامی به ایران وجود ندارد و این دلجویی از لابی‌های صهیونیستی هم برای این است که انتخابات میان دوره‌ای کنگره نزدیک است که نیاز به رای این اعضا دارند لذا ناچارند چنین اظهاراتی کنند. در مورد اقدامات ضد توافقنامه‌ای که در راهپیمایی دیروز هم اتفاق افتاد شاید در این راستا بوده که چون این گروه‌ها خواستار دکتر روحانی نبودند بنابراین مخالفت‌هایشان نه با مذاکره بلکه با رئیس‌جمهور و تیم مذاکره‌کننده است. مطمئنا شرایط جدیدی که پس از روی کار آمدن دولت تدبیر و امید در کشور و جامعه به وجود آمده باعث به خطر افتادن منافع عده‌ای شده که در چند سال اخیر با رانت‌هایی که داشتند به سودهای کلانی دست یافته‌اند. در مورد این اظهار مخالفت‌ها هم باید گفت مساله مهمی نیست و این مخالفت‌ها در آمریکا و دیگر کشورها هم وجود دارد. در مورد بحث‌هایی هم که در مورد رزمایش‌های نظامی به وجود آمده هم در شرایطی که ما در حال مذاکره هستیم نباید دولت اجازه دهد فضا به سمت نظامی‌شدن برود البته نظامیان کشور معتقدند حال که در حال انجام مذاکره هستیم بهتر است دست به یک نمایش قدرت بزنیم تا طرف مقابل بداند تیم مذاکره‌کننده علاوه بر پشتوانه مردمی، دارای پشتوانه نظامی هم است اما به نظر چنین اقداماتی در مرحله کنونی بهتر است با تعمق بیشتری صورت گیرد. چراکه طرف مقابل می‌خواهد از اقدامات ما سوءاستفاده کرده و فضای بین‌المللی و حتی فضای مذاکرات را آغشته و آلوده کند بنابراین شایسته است دست به اقداماتی بزنیم که با روال دیپلماتیک سازگارتر باشد.